Ισραήλ, Τουρκία, Ελλάδα

Το νέο επεισόδιο στις σχέσεις Τουρκίας – Ισραήλ δείχνει τη ρευστότητα που επικρατεί στην περιοχή μας και τις αλλαγές που προκύπτουν στην ισορροπία δυνάμεων.

Η Άγκυρα επιδιώκει να αξιοποιήσει και τις σχέσεις της με το Ιράν, αλλά και να αυξήσει τις συναλλαγές σε όλους τους τομείς με τη Ρωσία. Η προσπάθειά της αυτή δείχνει ότι επιδιώκει πλέον να αξιοποιήσει τις οικονομικές της δυνατότητες ως αναδυόμενη αγορά, να διατηρήσει και να αυξήσει τη ροή κεφαλαίων από ισλαμικές χώρες προς τη δική της οικονομία. Η κυβέρνηση Ερντογάν δεν αποβλέπει να διατηρήσει τη θέση της μόνο σαν χωροφύλακας στην περιοχή, στενός συνεργάτης των ΗΠΑ. Παράλληλα με αυτόν το ρόλο (τον οποίο υπηρετούσαν πιστά οι στρατιωτικοί και το βαθύ τουρκικό κράτος), ο Ερντογάν θα προσπαθήσει να κερδίσει ρόλο οικονομικής περιφερειακής δύναμης για την Τουρκία.

Η σύγκρουση με το Ισραήλ σηματοδοτεί και αυτή την τάση, ενώ συγχρόνως δείχνει ότι θα «πολεμήσει» και το Ισραήλ όσο τα εβραϊκά κεφάλαια στηρίζουν το Κουρδιστάν στο βόρειο Ιράκ.

Το Ισραήλ δείχνει να μην έχει βρει τον τρόπο διαχείρισης της νέας τουρκικής πολιτικής. Ο ταπεινωτικός τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε τον Τούρκο πρέσβη με αφορμή μια ταινία δείχνει αδυναμία και έλλειψη καθαρού μυαλού.

Όλ’ αυτά, η αντιπαράθεση Ισραήλ – Τουρκίας και η ρευστότητα στην περιοχή μας, δείχνουν ότι η Αθήνα παρά τις οικονομικές δυσκολίες, πρέπει να αδράξει την ευκαιρία για να πάρει θέση στη σκακιέρα. Πρωτίστως να δείξει ότι είναι έτοιμη να διαδραματίσει ρόλο ανάλογο πάντα με τις δυνατότητάς της.

Απαιτεί αυτό επανακαθορισμό στρατηγικής και τακτικών κινήσεων. Ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών στον απολογισμό των 100 ημερών έδειξε ότι υπάρχουν παρόμοιες σκέψεις.

Μένει να δούμε πρακτικά βήματα, με συγκεκριμένες οικονομικές και πολιτικές συνεργασίες.

Του Σπύρου Σουρμελίδη