Το θησαυροφυλάκιο της πατριωτικής και δημοκρατικής ψυχής μας

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Ήμασταν καμιά χιλιάδα το πολύ σήμερα Κυριακή, μαζί με φίλους και συγγενείς των παιδιών. Δεξιοί, πασόκοι, αριστεροί, παλιοί εύζωνες, μέλη του ΠΣΕΕΔ, μερικοί με τα παιδιά τους και κάποιοι, άντρες και γυναίκες, με μεγάλες ελληνικές σημαίες ν’ ανεμίζουν. Ο Σαράντος, βετεράνος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ήταν εκεί απ’ τις 9:30. «Πάγωσε ο απαυτός μου», μου είπε. Βρήκα κι ένα φίλο που μαζί ανεβοκατεβαίναμε τα βουνά γύρω απ’ τη Ρεντίνα πριν από 20 χρόνια.

Απλοί άνθρωποι. Έλληνες. Χωρίς φωνές, ασχήμιες, συνθήματα. Μόλις φάνηκε η Σημαία με τη Φρουρά από την Αμαλίας με το χαρακτηριστικό αργό της βήμα, χειροκροτήσαμε, παρακολουθήσαμε την αλλαγή κι ακούστηκαν κάποια αυθόρμητα «μπράβο παιδιά!». Στην ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου μείναμε όλοι ακίνητοι και κάποιοι σιγοψιθύρισαν τα λόγια. Ένα παρατεταμένο χειροκρότημα συνόδευσε την αποχώρηση του αγήματος και πάλι κάποια «μπράβο». Μια σεμνή, καλή απάντηση στην τσογλαναρία. Ο κόσμος, παρέες – παρέες, μιλούσε επαινετικά για τους σκοπούς που δεν εγκατέλειψαν τη θέση τους και περιφρονητικά για την ασχήμια της επίθεσης στο Μνημείο.

Σκεφτόμουν, πως οι απλοί άνθρωποι έχουν μια υγιή προσέγγιση για τα πράγματα. Γι’ αυτούς ο πατριωτισμός και το δημοκρατικό φρόνημα είναι ένα και το αυτό. Πώς μπορείς να νοιώθεις το ένα και να μην εμφορείσαι από το άλλο; Οι απλοί άνθρωποι έχουν ανάγκες από Ήρωες και Σύμβολα γι’ αυτά τα δύο αλληλένδετα. Κι αυτό το σύμβολο στο κέντρο της πόλης μας είναι γι’ αυτούς τους ήρωες, που κάθε φαμίλια κάποιον θα έχει πίσω της. Κάποιον πατέρα, παππού, που άφησε την τελευταία του πνοή σε κάποιον απ’ τους τόπους που σκάλισε η σμίλη στο μάρμαρο.

Ευτυχώς υπάρχουν και μερικοί ζωντανοί να μας θυμίζουν αυτά που πρέπει. Υπάρχουν ακόμη ανάμεσα μας ζωντανοί βετεράνοι σκυταλοδρόμοι του εθνικού και δημοκρατικού χρέους κι απ’ τις δυο όχθες. Υπάρχει ο Μίκης, που δεν έζησε και δεν ζει τζάμπα. Υπάρχει ο Στρατηγός Κόρκας, 89 ετών, που μας αφηγείτο μια μέρα με την ψαρωτική φωνή του πως σε πολεμικό άλμα στις Κυκλάδες με τον Ιερό Λόχο, αφού πολέμησε τους Γερμανούς γνώρισε και την μετέπειτα γυναίκα του. Πώς λέμε, πήγα στη Νάξο διακοπές και γνώρισα μια κοπέλα; Καμία σχέση. Υπάρχει ο Αλευρομάγειρος κι ο Παπαμελετίου, άλλο το πολιτικό φρόνημα, ίδια η γενναιότητα, στις Θερμοπύλες της Κύπρου. Υπάρχουν ακόμη, ευτυχώς, ο Μανώλης Γλέζος κι ο Λάκης Σάντας, οι ωραίοι «τρελοί» της πρώτης αντιστασιακής πράξης στην κατεχόμενη Ευρώπη και ως το τέλος σημαιοφόροι των πεποιθήσεων τους. Συμφωνείτε, διαφωνείτε μαζί τους, δεν έχει σημασία. Ζουν σαν άντρες κι αγαπούν τον τόπο και το λαό τους. Τι είναι όλοι αυτοί, αδέρφια, αυτοί οι ζωντανοί, μαζί με τους άλλους, τους νεκρούς; Είναι το θησαυροφυλάκιο της πατριωτικής και δημοκρατικής ψυχής μας. Εσαεί.