Το κύρος της χώρας

Του ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗ Καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο ΠανεπιστήμιοΗ τρομοκρατική επίθεση που συνέβη την Πέμπτη το βράδυ, 24 τρέχοντος, ήρθε να επιβεβαιώσει το γνωστό «ενός κακού μύρια έπονται». Την ώρα που η χώρα διέρχεται μια βαθιά, πολυεπίπεδη κρίση, που καλύπτει όλες τις μορφές της κοινωνικής μας ζωής και αγκαλιάζει το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, ήλθε η τρομοκρατία να πλήξει θανάσιμα όχι μόνο τον συνεργάτη του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, με ένα πλήγμα διαφορετικής εγκληματικής ποιότητας, αλλά και το ίδιο το ήδη κλονισμένο κύρος της χώρας.

Ζούμε, τους τελευταίους μήνες ιδιαίτερα, την εγκληματική ασυδοσία των συντεχνιακής λογικής απεργών, που φροντίζουν κατά τρόπο απολύτως ανεύθυνο να «διαγράψουν» κάθε δυνατότητα που έχει η χώρα στην προσπάθειά της για οικονομική ανάκαμψη, πολιτική σταθερότητα, κοινωνική συνοχή, αφού βρισκόμαστε στη δίνη μιας παγκόσμιας και ιδιαιτέρως εθνικής, θα λέγαμε, κρίσης. Ζούμε καθημερινά τα φαινόμενα της ασυδοσίας των διαδηλωτών που καταλαμβάνουν πλοία, εθνικούς δρόμους, πλατείες και εμπορικά κέντρα, στερώντας από τους εργαζομένους αυτής της χώρας το δικαίωμα και την ικανότητα της διεκδίκησης της αξίας της ζωής και της επιβίωσης σε μια περίοδο που το κράτος απειλείται με κατάρρευση, πτώχευση και στάση πληρωμών. Δεν μπορούν να καταλάβουν οι απεργούντες και οι διαδηλούντες πως όλη αυτή η ιστορία είναι ανώφελη και επιζήμια για το σύνολο της κοινωνίας και το μέλλον της χώρας. Εδώ ισχύει η περίφημη ένσταση του Μενίππου, το «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Το κράτος έχει «στεγνώσει», η χώρα και η κοινωνία δεν παράγουν, όλοι δε παραδοθήκαμε στον έλεγχο και την κηδεμονία των δανειστών μας, αφού βρεθήκαμε ξαφνικά ενώπιον του διλήμματος «ή δανειζόμαστε ή πτωχεύουμε».

Σε αυτήν την κρίσιμη λοιπόν περίοδο, το κύρος της χώρας, η αξιοπιστία του κράτους και η αξιοπρέπεια όλων μας, όροι απαραίτητοι για την πρόοδο και τη συναγωνιστική παρουσία μιας κοινωνίας σε έναν αδυσώπητα ανταγωνιστικό κόσμο, πλήττονται επικίνδυνα. Δεν υπάρχει ιδεολογική συνταγή σοσιαλισμού ή φιλελευθερισμού που μπορεί να σώσει μια κοινωνία που δεν παράγει και ένα κράτος δύσκαμπτο, υπερτροφικό και απολύτως αναποτελεσματικό. Εδώ ζούμε σε συνθήκες «εκτάκτου ανάγκης», που σημαίνει πως δεν έχουμε την πολυτέλεια να δρούμε και να συμπεριφερόμαστε στην κοινωνική, στην πολιτική μας ζωή ωσάν να μην υπάρχει πρόβλημα και τα πράγματα να είναι ομαλά. Είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε τη μάχη της επιβίωσης του έθνους και του κράτους μας, όπου δεν υπάρχει περιθώριο ιδεολογικών διαφορών και αντιθέσεων. Εκείνο που κρίνεται είναι η ικανότητα διαχείρισης της κρίσης και η υποχρέωση όλων μας για διατύπωση προτάσεων διορθωτικών κινήσεων και μαχητικής συναίνεσης στην προσπάθεια ανόρθωσης της χώρας.

Η ανόρθωση της χώρας προβάλλει ως επιτακτική ανάγκη επιβίωσης και συνέχειας της ιστορικής μας πορείας με αξιοπρέπεια, με περηφάνια και με αξιοπιστία που ανταποκρίνεται στον πολιτισμό και την τρισχιλιετή παρουσία μας στον κόσμο. Για τον σκοπό αυτό, η εικόνα της χώρας, που σήμερα έχει τρωθεί βάναυσα, αποκαθίσταται με αγώνα όλων των δυνάμεων στο εσωτερικό και σωστή και ακηλίδωτη προβολή του αγώνα μας, των επιτευγμάτων και των διεκδικήσεών μας διεθνώς.