Επιχείρηση αποενοχοποίησης…

Με τον Μιχάλη Παπαδόπουλο

Η διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού εξελίσσεται σε διαγκωνισμό επίρριψης ευθυνών για το διαφαινόμενο αδιέξοδο.
Δύο χρόνια τυμπανοκρουσιών για την εξαγγελθείσα λύση, καταλήγουν στο… αναπόδραστο της μη διευθέτησης.
Το ζήτημα, είναι πού θα γείρει η πλάστιγγα των εντυπώσεων στο 'πραντ ντε φερ' της επικοινωνίας. Εκεί όπου, δυστυχώς, οι Τούρκοι, και ελέω Αλεξάντερ Ντάουνερ, βρίσκονται όχι ένα, αλλά δέκα βήματα μπροστά.
Είναι αυτόδηλο ότι η έκβαση της «επικοινωνιακής» μάχης θα συνεπιφέρει σειρά πολιτικών επιπτώσεων και θα προκαλέσει εξελίξεις. Προφανώς, με αρνητική χροιά.
Ο Πρόεδρος Χριστόφιας φαίνεται κατάλαβε πού πάει το πράγμα, αλλά μάλλον κατάλαβε αργά.
Αν υπήρχε, τουλάχιστον, το περιλάλητο Plan B, ίσως να μην ολισθαίναμε τόσο οικτροί Επιμηθείς· όχι, βέβαια, πως θα ήταν εύκολο να αναλάβουμε και να διατηρήσουμε την πρωτοβουλία.
Όσον αφορά στο εσωτερικό σκηνικό, η διαφαινόμενη κατάρρευση μετατρέπεται σε διαγκωνισμό απο-ενοχοποίησης για αποφάσεις, πολιτικές και ευθύνες.
Μέσα στο αρχιπέλαγος της αποτυχίας, όλοι ψάχνουν μια βραχονησίδα να στεγνώσουν τα βρεγμένα των ευθυνών τους - οι εκτός κυβέρνησης και οι εντός με το ένα… πόδι ήδη άρχισαν το τροπάρι των έγκαιρων προειδοποιήσεων, οι οποίες, διατείνονται, ήχησαν σε ώτα μη ακουόντων, ενώ ο Πρόεδρος και το κυβερνών επικαλούνται εδώ και καιρό «αμαρτίες» του παρελθόντος.
Πρόκειται για ένα οργανωμένο μάθημα ιστορικής ανευθυνότητας, από το οποίο οι πολίτες, αν καταφέρουν να υπάρξουν πλήρως ως τέτοιοι, ίσως ανακτήσουν τη δική τους, εκχωρημένη στις αποφάσεις και τα κελεύσματα των κρατούντων, πολιτική ευθύνη.
Αυτή η επιχείρηση αυτο-αποενοχοποίησης του πολιτικού συστήματος -που προσομοιάζει, αν και μέσα σε διαφορετικές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, με ό,τι επιχειρούν σήμερα στην Ελλάδα οι κομματικοί εκφραστές του διπολισμού- θα αποτελέσει την ύστατη πράξη αυτοκατάργησης μιας πολιτικής τάξης που ακολουθεί, εκ της συστάσεώς της, πολιτική «καθαρών χεριών», παρότι βουτηγμένη ολόκληρη μέσα στο βούρκο των λαθών, των παραλείψεων και των ευθυνών της.
Σάμπως ο λογαριασμός της ιστορίας να εξαντλείται στην επιταγή των καλών προθέσεων. Που είναι αμφίβολο κατά πόσον αυτές υπάρχουν πάντοτε