Τουρκία, ιστορικά είναι μία χώρα η οποία διατηρώντας ένα σταθερό εθνικό σχέδιο, μία στρατηγική που σαν σκοπό έχει να επαναφέρει την Τουρκία ως "αυτοκρατορία", παραβιάζει συστηματικά κάθε έννοια του Διεθνούς Δικαίου, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα και απειλώντας (κατά περιόδους) γείτονες, φίλους και εχθρούς.
Με ένα ανύπαρκτο πολιτικό σύστημα, που δέχεται τις διαταγές του στρατιωτικού κατεστημένου (όποτε δεν κυβερνούν επίσημα οι στρατηγοί), απαιτεί την "δικαίωση" των στόχων και των σκοπών της, ενώ αδυνατεί να ικανοποιήσει τις τεράστιες υποχρεώσεις της απέναντι στην ιστορία και όσους λαούς έχει "δολοφονήσει" συστηματικά, χωρίς ποτέ ουσιαστικά να έχει τιμωρηθεί από τις "μεγάλες δυνάμεις". Η γεωστρατηγική θέση της Τουρκίας, πάντοτε ενδιέφερε τους κυνηγούς του κέρδους αλλά και της δύναμης. Η θέση "χωροφύλακα" που κατείχε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, αντικαταστάθηκε με τη θέση χώρας-"τραμπούκου" και άκρως επικίνδυνης για όλους τους γείτονές της.
ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Από το 1920 με επιμονή, υπομονή και απαρέγκλιτη συνέπεια και σταθερότητα, ανεξαρτήτως πολιτικών αλλαγών, εξωτερικών επιρροών, κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων επιδιώκει την ανατροπή, περιορισμό των συνεπειών και αποτροπή επαναφοράς των απαιτήσεων της Συνθήκης των Σεβρών.
Ουσιαστικώς έχει επιτύχει τις επιδιώξεις της, εκτός των περιοχών της Μ.Α. όπου εκ των πραγμάτων ήταν αδύνατο να διεκδικήσει περιοχές υπό την κηδεμονία Μεγάλων Δυνάμεων. Συγκεκριμένως :
* Δεν παραχώρησε αυτονομία στους Κούρδους.
* Δεν απέδωσε τα τέσσαρα αρμενικά βιλαέτια.
* Ανέκτησε την Αλεξανδρέτα.
* Με τη Συνθήκη της Λωζάνης απέβαλε την Ελλάδα και τον Ελληνισμό από την Μ.Ασία και την Αν. Θράκη. Επέβαλε περιορισμούς στρατιωτικής παρουσίας στις νήσους Λέσβο, Χίο και Ικαρία και με τη σύμβαση περί Στενών στη Σαμοθράκη και τη Λήμνο. Γι΄αυτές στην αναθεωρημένη σύμβαση του Μοντρέ (20-7-1936) δεν έγινε σαφής αναφορά. Παρ΄ότι δε ο Τούρκος ΥΠΕΞ Ρουσντχάρας, στην Μεγάλη Εθνοσυνέλευση (31-7-1936), δήλωσε ότι περιλαμβάνονται στις ρυθμίσεις, η Τουρκία αρνείται να το παραδεχθεί και επιβάλλει στο ΝΑΤΟ τον αποκλεισμό τους από τη συμμαχική αμυντική σχεδίαση. Προσφάτως δε πέτυχε με παρεμβάσεις στον ICAΟ να μην περιλαμβάνονται στο ευρωπαϊκό εγχειρίδιο Αεροναυτιλίας τα ελικόπτερα SAR της Λήμνου, της Χίου και της Ρόδου.
* Με τη συνθήκη παραχωρήσεως των Δωδεκανήσων (1947), παρ΄ότι δεν ήταν συμβαλλόμενο μέρος, επέτυχε την πλήρη αποστρατικοποίησή τους.
* Παραβαίνουσα και παραβιάζουσα τη συνθήκη της Λωζάνης αφελλήνησε ουσιαστικώς Κωνασταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο.
* Από μακρού καλλιεργεί, αναπτύσσει και προβάλλει πλήρη εκτουρκισμό των Μουσουλμάνων της Θράκης. Είναι προφανές, πως θα υποκινήσει και θα στηρίξει δραστηριότητες διεκδικήσεως αυτονομιστικών παραχωρήσεων μέχρις και πλήρους αυτονομίας.
* Στο Αιγαίο από το θέρος του 1974 αρνείται να δεχθεί τον ορισμό χωρικών υδάτων 10 ν.μ. για την αεροναυτιλία, παρ΄ότι τον αναγνώριζε πρακτικώς από το 1934, που η Ελλάς μονομερώς τον καθιέρωσε. Με διάφορα προσχήματα και έμμεσες δραστηριότητες (Έρευνα και Διάσωση, - περιορισμοί οικονομικών και ερευνητικών δραστηριοτήτων εκτός χωρικών υδάτων – αμφισβήτηση ορίων FIR κ.λ.π.), αλλά και άμεσους χαρακτηρισμούς «γκρίζων περιοχών» και κυρίως με την απειλή πολέμου, εάν επιχειρηθεί επέκτασις των ελληνικών χωρικών υδάτων, παγώνει κάθε σοβαρή δραστηριότητα αξιοποιήσεως των πιθανών πόρων του Αιγαίου και αποβλέπει στο διαμοιρασμό του.
* Στην Κύπρο:
Με τη Συνθήκη των Σεβρών αποδέχθηκε ανεπιφυλάκτως την πλήρη ενσωμάτωσή της στην Μεγάλη Βρετανία, αλλά και την αναφερομένη προοπτική παραχωρήσεώς της στην Ελλάδα.
Με την ανακίνηση του Κυπριακού, με αγγλική υστεροβουλία, παρεισέφρυσε στις Αγγλοελληνικές συνομιλίες και αξιοποίησε στο μέγιστο δυνατόν τις ευκαιρίες παρεμβάσεων και διεκδικήσεων που της δόθηκαν. Δύο παρεμβάσεις της (δικής της πρωτοβουλίας ή Αγγλικής υποκινήσεως) προκαθόρισαν τις εξελίξεις προς τις Τουρκικές επιθυμίες.
Στις 11-5-1957 (εφημερίδα Τζαφέρ) «το Τουρκικό Υπουργικό Συμβούλιο ανησυχεί γιατί, ναι μεν αποκλείσθηκε η λύση της ενώσεως με την Ελλάδα αλλά, προβάλλονται δύο απαράδεκτα σενάρια.
Πρώτο: Αυτοκυβέρνηση με εποπτεία ΝΑΤΟ και ένταξη στο ΝΑΤΟ.
Δεύτερο: Ανεξαρτησία και είσοδος στον ΟΗΕ. Και τα δύο οδηγούν στην ενσωμάτωση στην Ελλάδα. Για την Τουρκία μόνη παραδεκτή μόνιμη λύση είναι ο διαμελισμός».
Στις 3-6-1957 ο Μεντερές στη Βαγδάτη δηλώνει: «…..Το Κυπριακό δεν θα λυθεί με τις φωνασκίες του «παπά-Μακάριου». Πρέπει να επιληφθούν τούτου οι τρεις αμέσως ενδιαφερόμενοι, Ελλάς, Τουρκία και Αγγλία».
Δηλαδή η Τουρκία του Μεντερές προδιέγραψε τη διαδικασία του 1959 (Ζυρίχη-Λονδίνο), αφού πρώτα όρισε την επιδίωξή της «διαμελισμός». Όποιος θέλει ας αμφισβητήσει τη συνέπεια, συνέχεια και σταθερότητα της Τουρκικής Εθνικής Εξωτερικής Πολιτικής.
Για τις επιδιώξεις της, έναντι της Ελλάδος, η Τουρκία αδιστάκτως υιοθετεί, υποκινεί, παρακινει, ενισχύει, συντονίζει, συντονίζεται, συμπράττει και συντάσσεται με όλες τις κατά της Ελλάδος αιτιάσεις, απαιτήσεις και διεκδικήσεις των λοιπών ομόρων προς την Ελλάδα χωρών. Για πιστοποίηση αυτής της αλήθειας, αρκεί ένας χρήστης του διαδικτύου να «κατεβάσει» την ιστοσελίδα του Τουρκικού ΥΠΕΞ στο θέμα «Μειονότητες στην Ελλάδα».
ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ
Η Τουρκία μετέχει σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς, συμπράττει στις εργασίες τους, παρεμβαίνει, προβάλλει και υποστηρίζει και συχνά επιβάλλει τις απόψεις της και αναλόγως στη συνέχεια τοποθετείται. Άλλοτε προσυπογράφει και επικυρώνει, με καταγραφή βεβαίως κάθε επιφυλάξεως ή εξαιρέσεώς της. Άλλοτε δεν επικυρώνει και άλλοτε δεν αναγνωρίζει. Όταν της επιβάλλονται όροι (π.χ. Λωζάνη) με τη λογική του «Κεμαλισμού» και του καταστατικού του προϊόντος (Σύνταγμα) προτάσσει την εθνική ανάγκη ασφαλείας και με πρόσθετη εσωτερική νομοθεσία παρακάμπτει υποχρεώσεις και αθετεί δεσμεύσεις. Με αυτή την πρακτική η Τουρκία:
* Δεν επικυρώνει το «Δίκαιο της Θαλάσσης».
* Δεν αναγνωρίζει τη δικαιοδοσία του Δ.Δ.Δ. Χάγης.
* Ασκεί το δικαίωμα της αρνησικυρίας, όπου θεωρεί ότι βλάπτεται.
* Προτάσσει τις συνταγματικές επιταγές και αναιρεί τις συμβατικές της υποχρεώσεις.
* Ανέχεται από το 1934 το χώρο 10 ν.μ. για την Αεροπλοία, αλλά δεν τον αναγνωρίζει με έγγραφη πιστοποίηση και από το 1974 τον αμφισβητεί (αγνοεί).
* Παρελκύει τη χάραξη των Ε/Τ συνόρων στη Θράκη και δεν παραδέχεται θαλάσσια σύνορα στο Αιγαίο.
* Απειλεί με πόλεμο επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων αλλά, βάσει του μη επικυρωμένου «Δικαίου της Θαλάσσης», επεκτείνει σε άλλες, πλην Αιγαίου, θάλασσες τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ.
* Ακόμη και στη συνθήκη της Λωζάνης στο κεφάλαιο προστασίας των μειονοτήτων, στο άρθρο 38 παρεμβάλλει αναιρετικές, των υποχρεώσεών της, αναφορές, όπως :
«…ων η άσκησις δεν ήθελεν είναι ασυμβίβαστος προς την δημόσιαν τάξιν και τα χρηστά ήθη» ή «υπό την επιφύλαξιν των εφαρμοζομένων, εφ΄όλου ή μέρους του εδάφους, εις άπαντας τους Τούρκους υπηκόους μέτρων, άτινα ήθελον τυχόν ληφθεί υπό της Τουρκικής Κυβερνήσεως χάριν της εθνικής αμύνης και της τηρήσεως της δημοσίας τάξεως».
Ποιος θα καθορίσει τι είναι ασυμβίβαστο με τη δημόσια τάξη και τα χρηστά ήθη;
Ποιος θα αντισταθεί στη λήψη μέτρων αναγκαίων για τη δημόσια τάξη και την εθνική άμυνα στην Ίμβρο ή στον τάδε «Γκιαούρ Μαχαλά» της Κωνσταντινούπολης; Και ποια είναι τα αναγκαία μέτρα; Απαλλοτρίωση, απαγόρευση μετακινήσεως, εκτοπισμός, δήμευση, απαγόρευση ασκήσεως επαγγέλματος, αγγαρίες, ειδικές εισφορές (χαράτσια) και ότι άλλο επινόησε η Τουρκική Δημοκρατία του Κεμαλισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου