Κίνδυνοι για την εθνική κυριαρχία

 

 

Από τον Α. Λυκαύγη 

Οτι σε συνθήκες δανειακής υποθηκεύσεως συνυποθηκεύεται και μέρος της εθνικής κυριαρχίας -με ό,τι αυτονοήτως αυτό σημαίνει για τον Ελληνισμό- είναι δεδομένο. Κι άλλωστε είναι κάτι που γίνεται αρκούντως αισθητό σε ουσιώδη επίπεδα του σημερινού (τραυματικού) ελληνικού γίγνεσθαι. Οπόταν: Το ζητούμενο δεν είναι μόνο η επιβαλλόμενη απάμβλυνση της οικονομικής καταπονήσεως των πολιτών. Είναι και αυτή. Πρωτίστως μάλιστα.

Πέραν όμως αυτής συνιεραρχείται και η αναγκαιότητα επανακτήσεως κάποιων επέκεινα ουσιαστικών δυναμικών, που αφορούν τη θωράκιση της χώρας έναντι προφανών εξωτερικών κινδύνων. Την ανάταξη δηλαδή των αποτρεπτικών της δυνατοτήτων, τόσο επί πολιτικού όσο και επί στρατηγικού (και στρατιωτικού) επιπέδου. Κάτι που συνάπτεται προς την προληπτική αποθάρρυνση εκβιασμών και την αποπυροδότηση πιέσεων σε ζωτικά εθνικά ζητήματα.
Δεν μπορεί να μη μας ανησυχούν κάποιες τάσεις (ή έστω και αντιληπτές διαθέσεις) αμυντικών περικοπών από τους τοποτηρητές των δανειστών. Οι οποίοι δανειστές είναι παρεμπιπτόντως και θεσμικώς εταίροι. Ενώ οι ίδιοι, την ίδια στιγμή, αποφεύγουν το προδήλως αυτονόητο: Την εγγύηση δηλαδή των συντεταγμένων εθνικών συνόρων της χώρας. Τα οποία -στην περίπτωση των Ευρωπαίων ειδικότερα- συνιστούν de jure και κοινοτικά γεωπολιτικά όρια!
Αυτό δεν θα είχε καμία σημασία και δεν θα ήτο άξιον αναφοράς, εάν η Ελλάδα έκειτο κάπου στον κεντρικό ή δυτικότερο τομέα της Ευρώπης. Ευρίσκεται, όμως, στην προς ανατολάς ακραία, ευρωπαϊκή περίμετρο. Κι εφάπτεται σε δυνάμει διακεκαυμένη ζώνη. Οπου, συν άλλοις, εκδηλώνονται κατ’ εξακολούθηση επεκτατικές διαθέσεις. Από χώρα, μάλιστα, που βρίσκεται σε διαδικασία εντάξεως. Οχι απλώς με βερμπαλιστικά εθνικιστικά στερεότυπα, αλλά κυρίως με συνεχείς παραβιάσεις του εναέριου και θαλάσσιου εθνικού χώρου.

Σε βαθμό που ν’ αποβαίνει επικίνδυνος. Καθώς κατατείνει να δημιουργήσει γεωστρατηγικά τετελεσμένα, όσον αφορά την εκδηλωμένη αμφισβήτηση γεωγραφικών περιοχών.
Θέλοντας αφενός να επαναγεωγραφήσει τον αιγαιωτικό χώρο και αφετέρου να δημιουργήσει εκβιαστικές συνθήκες μερισμού των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών.

Πέραν όμως αυτών: Η παροξυνόμενη, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, εσωτερική κρίση και οι αναπαραγόμενες από αυτήν καταθλιπτικές αγκυλώσεις, επιφέρουν δραστική αποδόμηση στρατηγικών δυνατοτήτων και αναγκαίων αντιστάσεων. Είναι προφανές. Εάν δε αυτό δεν προκαλεί ανησυχίες, τότε τα πράγματα είναι κατά πολύ χειρότερα. Καθώς οι συνθήκες που ήδη διαμορφώνονται όχι απλώς περισπούν αλλά και τείνουν να καθυπονομεύσουν αυτά τα άλλα και αναγκαία ερείσματα. Που αφορούν ζωτικούς εθνικούς πυλώνες. Καθώς οι αποσυνθετικές τάσεις που ανελίσσονται ως παράγωγα της παθογενούς εσωστρέφειας επενεργούν καταλυτικά σε όλο το φάσμα των πολιτικών που απαιτούνται όσον αφορά τα εθνικά ζητήματα. Τα οποία και συγκυριακώς βρίσκονται σε τροχιά κρίσιμων τροπών.

Κάτι που πρέπει να επενεργήσει στα καθ’ ημάς ως ευκρινές σήμα κινδύνου. Οχι απλώς ως μέρος του σημερινού προβλήματος, που τραυματίζει το ελληνικό παρόν και θέτει εν πολλοίς υπό αίρεση το εθνικό μέλλον. Αλλά σαν άμεση συνειδητοποίηση όσων πρέπει να ιεραρχηθούν ως παράλληλες προτεραιότητες.

Γιατί: Το οικονομικό τραύμα κάποια στιγμή θα επουλωθεί. Αλλά τυχόν εθνικοί ακρωτηριασμοί δεν θα είναι αναστρέψιμοι.