Μεταξύ των προτάσεων που έχουν κατατεθεί από την αξιωματική αντιπολίτευση για την αναθεώρηση του Συντάγματος περιλαμβάνεται και μια πρόταση για την αναθεώρηση του προοιμίου του Συντάγματος, με την εξής αιτιολογία, κομψώς διατυπωμένη: «Θα πρέπει να καθιερωθεί στο Σύνταγμα ένα προοίμιο που θα μιλά για τις δικές μας αξίες, για τον Ελληνισμό και την Ελλάδα, για τον πατριωτισμό που έχει αφετηρία τις ιδέες του Ρήγα Φεραίου. Ένα προοίμιο που θα μιλά για την ταυτότητά μας στη σύγχρονη εποχή, την αντίληψή μας για τους αλλοδαπούς συμπολίτες μας, την παράδοση του Ισοκράτη»!Θα περνούσε ίσως απαρατήρητη η περικοπή αυτή που σημαίνει πολλά αν διαβάσει κανείς τα νοούμενα πίσω από τις γραμμές, αν δεν συμπληρωνόταν με άλλα περιστατικά που αποκαλύπτουν μια περίεργη σπουδή και ένα πολύ σαφές παγκοσμιοκρατικό ιδεολόγημα κατά του εθνικού κράτους και της εθνικής ταυτότητας. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μιλώντας στο Γαλλικό Ινστιτούτο, στις 10 Μαΐου, κατά την παρουσίαση του βιβλίου του γάλλου πρώην πρωθυπουργού και πρώην γενικού γραμματέα του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Λιονέλ Ζοσπέν, αναφερόμενος πάλι στο θέμα της ταυτότητας είπε, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Εάν βασίσουμε την ταυτότητά μας αποκλειστικά στη θρησκεία, την εθνική ή φυλετική καταγωγή , τότε επιλέγουμε κοινωνίες είτε θεοκρατικές είτε βαθιά αυταρχικές είτε ακραία εθνικιστικές»!
Ο γνωστός και μη εξαιρετέος θεωρητικός της παγκοσμιοποίησης συγγραφέας του «Τέλους της Ιστορίας» Φουκουγιάμα, σ’ ένα πρόσφατο άρθρο του αναφέρεται ακριβώς, με αφορμή τους μετανάστες, στις ευρωπαϊκές ταυτότητες. Καταλήγει σε μια διαπίστωση και μια σύσταση. Στη διαπίστωση πρώτον, ότι οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν σκληρές ταυτότητες βασισμένες στη φυλετική και εθνική καταγωγή, τη θρησκεία, την ιστορία και τη γλώσσα. Σ’ αυτό που ο Ηρόδοτος ονόμαζε από την αρχαιότητα «το όμαιμον, το ομόθρησκον, το ομόγλωσσον».
Ο Φουκουγιάμα, εμπνεόμενος από την αμερικανική εμπειρία, καταλήγει δεύτερον, στη σύσταση ότι οι Ευρωπαίοι πρέπει να επιδιώξουν μια νέα, «λιγότερο σκληρή ταυτότητα», που θα βασίζεται στα δικαιώματα, το δημοκρατικό καθεστώς κλπ. Πρόκειται για την ίδια ιδέα. Οι Ευρωπαίοι, για να «προσαρμοσθούν» στην παγκοσμιοποίηση, πρέπει να αναθεωρήσουν την εθνική τους ταυτότητα. Να υποβαθμίσουν την ιστορία και την πολιτιστική τους ταυτότητα. Να αποκτήσουν μια συνείδηση και μια ταυτότητα όχι τόσο «σκληρή» αλλά λάιτ, περιτυλιγμένη στο ιδεολόγημα του κοσμοπολίτικου «οικουμενισμού» της παγκοσμιοποιημένης αγοράς. Η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός, που έχουν μια τέτοια προσφορά στην ιστορία και τον πολιτισμό της ανθρωπότητας και που διέσωσαν την ταυτότητά τους μέσα από το πέλαγος του χρόνου και μέσα από τόσες ιστορικές περιπέτειες, πρέπει να αισθάνονται ένοχοι σήμερα γιατί έχουν «σκληρή» ταυτότητα.. Κινδυνεύουν μάλιστα γι’ αυτό να καταστούν θεοκράτες, αυταρχικοί και ακραίοι εθνικιστές! Η αρχαία Αθήνα, που γέννησε τη δημοκρατία και διαμόρφωσε τις βασικές έννοιες των δημοκρατικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν είχε βεβαίως λάιτ ταυτότητα, αλλά μια ασύγκριτη εσωτερική συνοχή.
Η Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου, με το σύνθημα μεταξύ άλλων «Η Ελλάδα στους ΄Ελληνες» ως σύνθημα εθνικής ανεξαρτησίας και ανεξάρτητης εθνικής πολιτικής, δεν ήταν βεβαίως δείγμα αυταρχισμού, θεοκρατίας και ακραίου εθνικισμού.
Χώρες όπως η Σουηδία και η Νορβηγία, που έχουν έντονο αίσθημα εθνικής ταυτότητας και αποτελούν πρότυπα δημοκρατικού πολιτεύματος και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν αισθάνονται βεβαίως ενοχές γιατί έχουν «σκληρή» ταυτότητα και εθνική εσωτερική συνοχή.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μεγάλος κοινωνιολόγος και πολιτειολόγος για να αντιληφθεί ότι η εσωτερική συνοχή, η αίσθηση κοινής ταυτότητας, τα συλλογικά ιδεώδη, είναι η απαραίτητη βάση για τη στήριξη και την ομαλή λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τη στάση ενός ιδεώδους προτύπου, του Σωκράτη μπροστά στον άδικο θάνατο που του έδωσαν οι συμπολίτες του. Δεν έδειξε καμία μεμψιμοιρία. Δεν έφυγε. Υπερασπίσθηκε με το παράδειγμά του το δημοκρατικό καθεστώς της πόλεώς του και τους νόμους της, γιατί αισθανόταν ακριβώς στα τρίσβαθα της ψυχής του Αθηναίος και πατριώτης.. Σε όσους τον παρακινούσαν να φύγει, πέρα από το θέμα της ανθρώπινης αναξιοπρέπειας, τους είπε το περίφημο «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστιν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ’ ανθρώποις τοις νουν έχουσι».
Κάποιοι τώρα μας συμβουλεύουν και μας καλούν να ξεχάσουμε τις εθνικές μας πατρίδες.. Να αναθεωρήσουμε την ταυτότητά μας. Να αυτοενοχοποιηθούμε ότι το να θέλουμε και να εμμένουμε στην εθνική μας ταυτότητα και την ιστορία μας είναι δήθεν ρατσισμός και εθνικισμός!
Ως πρόσχημα χρησιμοποιούνται τώρα οι μετανάστες. Ήταν επόμενο και θα έπρεπε κανείς να το αναμένει και το γεγονός αυτό θέτει πολλά ερωτηματικά. Αυτό που έγινε και γίνεται ακόμη στην Ελλάδα, δεν έγινε και δεν γίνεται πουθενά. Γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες ενός απίστευτου γεγονότος. Η χώρα εξακολουθεί να δίνει την όψη ξέφραγου αμπελιού. Όποιος θέλει έρχεται και εγκαθίσταται στη χώρα, μέσα σε ένα κλίμα αμηχανίας και με τη συγχορδία μιας καλά ενορχηστρωμένης προπαγάνδας κατά του «ρατσισμού και της ξενοφοβίας».
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Τι τεκταίνεται πίσω από την πλάτη του ελληνικού λαού και παρουσιάζεται ως δήθεν «προοδευτική» εξέλιξη και αναπόφευκτο κίνημα της ιστορίας; Περιλαμβάνεται και η Ελλάδα στους σχεδιασμούς για γεωπολιτική αναδιάρθρωση των Βαλκανίων, που προβάλλονται ως περιοχή πρότυπο για την εφαρμογή «πολυπολιτισμικών» λύσεων και υποβαθμίσεως των εθνικών κρατών, με πρόσχημα τις θρησκευτικές και εθνικές συγκρούσεις;
Η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα στα Βαλκάνια, που δεν είχε στο έδαφός της σημαντικές εθνικές ή θρησκευτικές μειονότητες, με εξαίρεση τη μουσουλμανική μειονότητα της Δ. Θράκης. Από την άποψη αυτή δεν αποτελούσε μέρος του προβλήματος των Βαλκανίων. Οι ίδιοι που πρωτοστάτησαν και εξακολουθούν να πρωτοστατούν σήμερα στην πολιτική ανοικτών θυρών στη λαθρομετανάστευση, έρχονται σήμερα να διαπιστώσουν ότι εφόσον η Ελλάδα «έχει αλλάξει», πρέπει γι’ αυτό να αναθεωρήσει την ταυτότητά της ως ελληνικού, εθνικού κράτους και να γίνει «πολυπολιτισμική». Σ’ αυτό το πλαίσιο θυμήθηκαν μερικοί τώρα και τον Ρήγα Φεραίο. Ο πρωτομάρτυρας της Ελληνικής Επαναστάσεως απευθυνόταν στους βαλκανικούς λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και κοινής δουλείας των βαλκανικών λαών. Ποιο είναι το επιμύθιο σήμερα της αναφοράς αυτής στον Ρήγα Φεραίο; Ότι πρέπει να συστήσουμε βαλκανική ομοσπονδία; Είναι γνωστό όμως ότι όλοι προτείνουμε σε όλους στους βαλκανικούς λαούς την ευρωπαϊκή προοπτική; Ή μήπως προτείνεται εμμέσως να βαλκανοποιηθούμε εσωτερικά, με μια διεθνούς μάλιστα τύπου τριτοκοσμική βαλκανοποίηση και να αποκτήσουμε έτσι μια «νέα» πολυπολιτισμική ταυτότητα; Αυτή είναι η «νέα» Ελλάδα που κάποιοι επαγγέλλονται στους Έλληνες, προσπαθώντας μάλιστα να τη φορτώσουν στον Ισοκράτη;
Ο Ισοκράτης ανέφερε την περιώνυμη φράση του ότι «Έλληνες θεωρούνται και οι της ελληνικής παιδείας μετέχοντες» στον «Πανηγυρικό» του λόγο, που τον έγραψε για να εκφωνηθεί στην Ολυμπία στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν μια πρόσκληση προς όλους τους Έλληνες να καταπαύσουν τους μεταξύ τους πολέμους, να συμφωνήσουν σε ένα σύστημα συλλογικής ασφάλειας και να αναλάβουν κοινή εκστρατεία κατά των Περσών, που αντιπροσώπευαν τότε τον κοινό μεγάλο κίνδυνο. Αναρωτώμενος ο Ισοκράτης ποια πόλη θα έπαιζε ηγεμονικό ρόλο για την ανάληψη αυτής της εκστρατείας, προέβαλε, όπως ήταν φυσικό, την Αθήνα. Εξαίροντας λοιπόν την Αθήνα, είπε ότι η πόλη αυτή ταυτίσθηκε ουσιαστικά με την «της Ελλάδος παίδευσιν» και ότι αυτή έκανε να νομίζεται ότι Έλληνας δεν είναι μόνο αυτός που είναι εξ αίματος Έλληνας αλλά και αυτός «που μετέχει της ελληνικής παιδείας». Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της αναφοράς του Ισοκράτη και δεν αποτελεί άλλοθι γι’ αυτούς που προτάσσουν το ιδεολόγημα της παγκοσμιοποίησης για «πολυπολιτισμική» κοινωνία ως επιχείρημα για την προβαλλόμενη αναθεώρηση και «υπέρβαση» της εθνικής ταυτότητας και του εθνικού κράτους. Είναι τραγικό, μια χώρα που έχει την τιμή και την υπερηφάνεια μιας τέτοιας ιστορίας και πολιτιστικής κληρονομιάς και που αντιμετωπίζει τον αλαλάζοντα εθνικισμό και τις επεκτατικές βλέψεις της Άγκυρας στην αντίπερα όχθη του Αιγαίου, να επιδεικνύει μια τέτοια σπουδή για «υπέρβαση» δήθεν της εθνικής και πολιτιστικής της ταυτότητας, που είναι η βάση της εσωτερικής συνοχής και της κοινής της θέλησης και ισχύος. Είναι καιρός να ειπωθεί προς κάθε κατεύθυνση, ανοικτά και δυνατά, ότι ο ελληνικός λαός έχει ταυτότητα, σκληρή και ακατάλυτη που δεν έχει καμιά διάθεση να την αναθεωρήσει και να την κάνει λάιτ, με κανένα επιτήδειο πρόσχημα και ιδεολόγημα.
Είναι ανήκουστο να χρησιμοποιείται η πολυπολιτισμικότητα και ο σεβασμός δήθεν της ταυτότητας των άλλων, που ήρθαν μάλιστα απρόσκλητοι, ως πρόσχημα για την κατάλυση της ταυτότητας του ελληνικού κράτους. Το ελληνικό κράτος είναι δημοκρατικό, σέβεται την ταυτότητα και τον πολιτισμό των άλλων που εγκαθίστανται νομίμως ή η εγκατάστασή τους νομιμοποιείται στο έδαφός του. Αυτό όμως δεν θα γίνει πρόσχημα για το σταδιακό αφελληνισμό του ελληνικού κράτους, για την ομαλότερη ένταξή του σε μια νέα αυτοκρατορική τάξη και την παγκοσμιοποιημένη αγορά.
Στην προοπτική αυτή δεν υπάρχει ούτε πραγματική δημοκρατία ούτε πραγματική ελευθερία. Είναι η κυριαρχία των πολυεθνικών, η κοινωνική πόλωση, η αποθέωση της υποκουλτούρας και οι παγκόσμιοι καταναλωτές αντί πολίτες.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου