Η γενοκτονία των Αρμενίων και η εθνοκάθαρση των Ελλήνων Κυπρίων

  Με τον Σάββα Ιακωβίδη

ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ έχουν συνήθως θράσος. Οι γενοκτόνοι είναι χειρότεροι. Υβρίζουν τα θύματά τους. Αυτό συμβαίνει ξανά με τους Ασιάτες ληστές που κατοικοεδρεύουν στην Τουρκία. Αν χρειαζόταν μια μόνο απόδειξη τι είδους κράτος και τι είδους λαός είναι οι Τούρκοι, αυτή δίνεται από τη διαχρονική άρνησή τους να παραδεχθούν ότι διέπραξαν μια πρωτοφανή σε βαρβαρότητα γενοκτονία σε βάρος του αρμενικού λαού.

Από το 1915, μέχρι σήμερα, η Τουρκία χρηματοδοτεί ακαδημαϊκές έδρες, πληρώνει «ιστορικούς», ερευνητές, διαδικτυακές πύλες, ακόμα και χάκερς για να αποδείξει και να πείσει ότι το 1,5 εκατομμύριο Αρμενίων δεν… υπήρξαν, δεν… εξοντώθηκαν από τη συμμορία των Ταλαάτ Πασά και Ενβέρ και ότι, εξ αυτού, δεν υπήρξε επειδή δεν διέπραξε καμιά γενοκτονία των Αρμενίων. Γι’ αυτό και δεν απολογείται.
Την περ. Πέμπτη η Γαλλική Εθνοσυνέλευση εξέτασε και ψήφισε πρόταση νόμου της γκωλικής βουλευτού Βαλερί Μπουαγέ, για την ποινικοποίηση της άρνησης της γενοκτονίας των Αρμενίων από τους Τούρκους. Ο νόμος προβλέπει ένα χρόνο φυλάκιση και 45.000 ευρώ πρόστιμο. Η ψήφισή του προκάλεσε ξανά συζητήσεις στη Γαλλία και, όπως αναμενόταν, υστερικές και βίαιες αντιδράσεις στην Τουρκία, σε όλα τα επίπεδα.
Η κυβέρνηση Ερντογάν εξήγγειλε πάγωμα σχέσεων και συνεργασιών με τη Γαλλία, και κατηγόρησε τον Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί όχι μόνο για προεκλογικούς σχεδιασμούς, για να προσεταιρισθεί τις ψήφους των Αρμενίων της Γαλλίας, αλλά και για… λήθη γαλλικής κατ’ ισχυρισμόν γενοκτονίας στην Αλγερία. Ότι η ψήφιση του νόμου ενέχει και προεκλογικές σκοπιμότητες, αυτό δεν συζητείται. Ο αντίπαλος του Σαρκοζί, ο σοσιαλιστής Φρανσουά Ολάντ, εδώ και χρόνια έχει αναπτύξει στενές σχέσεις με την Αρμενική Επαναστατική Ομοσπονδία. Άρα, ο Σαρκοζί δεν μπορούσε να υστερήσει σε φιλοαρμενικές προσεγγίσεις.
Όμως, επειδή οι Τούρκοι θυμήθηκαν την ελευθερία έκφρασης και την Ιστορία, πρέπει να λεχθούν κάποια πράγματα. Η γενοκτονική χώρα του Αττίλα είναι η τελευταία που δικαιούται να παραδίδει μαθήματα… ελευθερίας έκφρασης και σεβασμού ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στις τουρκικές φυλακές σαπίζουν δεκάδες δημοσιογράφοι και άλλοι αντίπαλοι του ισλαμικού κόμματος του Ερντογάν. Η Τουρκία ολοφύρεται ότι δεν πρέπει η Ιστορία να… ποινικοποιείται. Και ότι πρέπει να αφεθεί στους ιστορικούς και όχι στους πολιτικούς.
Φανταστείτε προς στιγμήν οι Γερμανοί να αρχίσουν να αμφισβητούν τη Shoah, δηλαδή το Ολοκαύτωμα 6 εκατ. Εβραίων από τη ναζιστική βαρβαρότητα. Φανταστείτε η Ιαπωνία να αμφισβητήσει τις βαρβαρότητες που διέπραξε στην Κίνα και σε άλλες υπό κατοχή χώρες της Ασίας, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι όμως, Γερμανία και Ιαπωνία απολογήθηκαν στους λαούς που εξόντωσαν ή κατέσφαξαν και συμφιλιώθηκαν με τους εαυτούς των και την Ιστορία. Όχι η βαρβαρική Τουρκία, που απαιτεί η ιστορία να γραφτεί στα δικά της μέτρα.
Η υπόθεση της αρμενικής γενοκτονίας και ο ανειρήνευτος αγώνας των Αρμενίων για ιστορική δικαίωση αναδεικνύει, κατά τρόπο θλιβερό, την ανικανότητα, την ανεπάρκεια και την αδιαφορία των Ελλήνων της Κύπρου να καταγγείλουν την Τουρκία για την εθνοκάθαρση, που διέπραξε στα κατεχόμενα εδάφη μας. Οι Αρμένιοι συντηρούν ισχυρή και άσβεστη ιστορική μνήμη. Μετά τη γενοκτονία, ομάδες Αρμενίων πατριωτών αναζήτησαν τους Τούρκους υπεύθυνους της γενοκτονίας και τους εκτέλεσαν έναν προς έναν. Συγκρίνετε την απίστευτη παθητικότητα και τον απύθμενο ραγιαδισμό των Ελλήνων. Κατά τον ποιητή, ούτε τον σουγιά τους δεν τράξηξαν! Απαθώς τότε, κι απαθώς και σήμερα… καλοπιάνουν και γλείφουν τον σφαγέα και εξολοθρευτή τους… Τέτοιο ανόσιο και άθλιο κατάντημα.