Δρα κοινωνιολογίας της ιστορίας και πολιτισμού ( οθωμανικής περιόδου) Παντείου Πανεπιστημίου, δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω, μέλους της Ένωσης Ευρωπαϊκών Δικηγορικών Συλλόγων ( CCBE, Βρυξέλες ) – Μουσικολόγου.
“Το ξανακοίταγμα και το ξαναγράψιμο της Ιστορίας παρουσιάζει εκτός από επιστημονικό ενδιαφέρον και ιδιαίτερη γοητεία. Μπορεί μάλιστα να παραγάγει έως και αριστουργήματα. Αρκεί εκείνος που το επιχειρεί να διαθέτει εικονοκλαστικό πνεύμα και ενσυναίσθηση. Δίχως συνδυασμό αυτών των δύο και ισορροπία μεταξύ τους, οι νέες προσεγγίσεις μοιάζουν να έχουν βγει από την κοιλιά κάποιου ανερμάτιστου και ημιμαθούς εφήβου. Ή μίας χολωμένης γριάς…”
Χ. Α. Χωμενίδης/ συγγραφέας
Νομίζαμε ότι φτάσαμε στο τέλος της πολυδιαφημιζόμενης σειράς του ΣΚΑΙ -1821, η γέννηση (γένεση) ενός έθνους/κράτους, που μετονομάστηκε σε 1821, αλλά απ’ ότι πληροφορηθήκαμε θα υπάρξει και 9η ( με τις καλύτερες στιγμές της σειράς !! sic), αλλά και 10η με τα συμπεράσματα.
Σαφώς η εκπομπή υπερεκτιμήθηκε ( ακόμα και από έμενα στα σχόλιά μου για το 1ο επεισόδιο). Δεν πρωτοτύπησε. Σίγουρα δεν ήταν αντικειμενική. Δεν ήταν πλουραλιστική και διαλεκτική , δεν «φανέρωσε» νέα βιβλιογραφικά στοιχεία και χ.φ αντιθέτως είχε έλλειμμα ή/ και απέκρυψε ή παρερμήνευσε αυτά. Δεν ξεκαθάρισε θέματα, αντιθέτως άφησε έλλειμμα δημιούργησε σύγχυση και συχνά οργή . Είχε σαφώς αποδομητικό χαρακτήρα, στο όνομα της δήθεν «αλήθειας» ( ποιάς απ’ όλες άραγε ; ) , ήταν μονοδιάστατη , μονοσήμαντη, με προειλημμένο προσανατολισμό και με σαφώς «ρατσιστική» διάθεση κατά των αγωνιστών ( σίγουρα και κατά του ρόλου της εκκλησίας για την οποία δεν ανέφερε απολύτως τίποτα, παρά μόνον τα τυχόν αρνητικά) ενώ μερικές φορές «χρησιμοποίησε/ εκμεταλλεύθηκε » ως άλλοθι νομιμοποίησής της, την παρουσία όντως αντικειμενικών καθηγητών/ σχολιαστών ( οι οποίοι ευτυχώς είχαν το θάρρος της γνώμης τους και είπαν δημοσίως πολλά από τα ημαρτημένα της ), - ακριβώς για να επιβεβαιώσει με την εξαίρεση αυτή -, τον κανόνα, που ήταν η προειλημμένη αποδομητική θεσφατικού χαρακτήρα άποψή της στα πλαίσια της δημόσιας ( μέσω τηλεόρασης ) αναμόρφωσης του ελληνικού λαού, αποκλείοντας φορείς που σίγουρα λόγω παράδοσης και πηγών/ αρχείων είχαν « έννομο συμφέρον» στην «οικοδόμηση» αυτής της εκπομπής και όχι φυσικά στην διαφημιστική τους παρουσία στο «γυαλί», στερώντας τους τον λόγο και σφυρίζοντας δήθεν αδιάφορα να προσποιούνται πως δεν ήξεραν τάχα ότι υπάρχει «Όμιλος απογόνων αγωνιστών 1821» και πως δήθεν ουδέποτε έλαβαν επιστολές του προσφοράς των αρχείων, πλην όμως scripta manent και απλώς εκτίθενται . Βεβαίως η τηλεφωνική πρόσκληση που δέχτηκε ο πρόεδρος του ομίλου κ. Κ.Πλαπούτας την 14 και 15 Μαρτίου 2011 για συμμετοχή στο πάνελ της 10ης συμπερασματικής εκπομπής μόνον ως παρελκυστική θα μπορούσε να θεωρηθεί και προφανώς έγινε όχι από αγαθή αντικειμενική πρόθεση, αλλά για να νομιμοποιήσει ο όμιλος εκ των υστέρων την «αυθαιρεσία», πλην όμως φευ !!!
Στην εκπομπή, ο αληθινός ρόλος και η προσφορά του Κολοκοτρώνη κτυπήθηκαν ανηλεώς και μαζί μ’ αυτόν όλοι οι αγωνιστές που συμπορεύθηκαν μαζί του, χαρακτηριζόμενοι με το νεολογισμό/ ποδοσφαιρικό όρο «οπαδοί» (sic ). Ο θετικός ρόλος της εκκλησίας έλλειψε παντελώς , όπως και η «παράδοση/ πολιτισμός/ δημοτικό τραγούδι » που ναι μεν χαρακτηρίστηκαν - και σίγουρα είναι - «χθόνια ζωοποιός δύναμη», αλλά «σημάνθηκαν» με αρνητικό πρόσημο , ως βαρίδια μη εκσυγχρονισμού μας και ως τέτοια τάχα πρέπει να εξαλειφθούν και αυτό θα γίνει με τον σπόρο της «αναμόρφωσής μας» σιγά σιγά ( σε βάθος 20 -30 ετών), μεταξύ άλλων και με την νεόκοπη τηλεοπτικού είδους εκπαίδευσή μας, ούτως ώστε με την πάροδο των ετών αυτών οι νέες γενιές να είναι ένας πλήρης «αναδομούμενος» - σε οποιοδήποτε νέο κοινωνικό μόρφωμα εξυπηρετεί ποικίλους «αλλότριους» σκοπούς - , κοινωνικός πολτός , κατοίκων ενός χώρου και όχι Πολιτών της διαχρονικής αξίας ( καλής ή κακής δεν έχει σημασία ) Ελλάδας.
Όμως απ’ ότι διεφάνη - και ελπίζω αυτά τα ενστικτώδη ανακλαστικά να λειτουργούν πάντα, ως άλλο κρυφό σχολειό -, σχεδόν όλοι, ή οι περισσότεροι αρνηθήκαμε την τηλεοπτική «αναμόρφωσή μας», χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως δεν νιώθουμε σύγχρονοι άνθρωποι , ενώ μας ξαναδόθηκε η ευκαιρία να αναδιφήσουμε στις πηγές, να μιλήσουμε και να διαφωνήσουμε μεταξύ μας, όμως έτσι «κοινωνήσαμε κοινών τόπων» ως «πείσμονες», οι δε βιβλιοπώλες έκαναν χρυσές δουλειές, αφού επώλησαν όλους τους «Παπαρρηγόπουλους» που είχαν στις αποθήκες τους !!! Υπ’ αυτή την έννοια, η εκπομπή μας έκανε καλό ( σ’ εμάς πνευματικής εγρήγορσης και σ’ άλλους εμπορικό !! ) γι’ αυτό προσωπικά τους ευχαριστώ !!!
Όπως είχα γράψει και στο 5ο σχολιαστικό μου άρθρο: « Ελλάδα – Τουρκία, πορείες «ενηλικίωσης» και « αναμόρφωσης » των λαών τους ( αφήνοντας καθ’ υπαγόρευσιν οριστικά πίσω το ένθεν και ένθεν ιστορικό καταγεγραμμένο παρελθόν τους) εν μέσω οικονομικής κρίσης. Οι πληθυσμοί των χωρών ενηλικιώνονται συνήθως με κρότο, βίαια, ορμητικά, και συγκρουσιακά ( Έλληνες και Τούρκοι το έκαναν μεταξύ τους , αλλά και στα εσωτερικά τους, ήδη από το 1071 μέχρι σήμερα). Σίγουρα οι σχέσεις μας με τη γείτονα χώρα πρέπει να φτιάξουν και ει δυνατόν να τελειοποιηθούν, αυτό όμως δε θα γίνει με την αλλοίωση των ιστορικών γεγονότων και προειλημμένων αναμορφωτικών και αποφατικών επιστημονικών «τηλεοπτικού τύπου» συμπερασμάτων. Δεν είναι τίμιο και για τις δύο πλευρές γιατί θα έχουν στηριχθεί στο ψέμα . Οι τίμιες σχέσεις στηρίζονται στην αλήθεια, έστω και στην αποδοχή της αλήθειας του άλλου. Οι τίμιες σχέσεις γνωρίζουν, δεν διαγράφουν ( καταγράφουν ) και δεν δηλητηριάζονται από το παρελθόν, κοιτούν καλόπιστα και θετικά το παρόν και ατενίζουν ισότιμα, αξιοπρεπώς και αισιόδοξα το μέλλον, διαφορετικά χάνεται η «αρχή της μεσότητας», του Αριστοτέλη και γεννάται ύβρις, για εμάς και τους προγόνους μας ( έλληνες και τούρκους αντιστοίχως ) !!! Από «αναμόρφωση» περνάμε εμείς, από «αναμόρφωση» πέρασαν ή και περνάνε οι τούρκοι, με τη διαφορά ότι στην γείτονα οι έννοιες πατρίδα και κράτος ακόμα συνάδουν, γι΄ αυτό στέκονται στα πόδια τους και μάλιστα ανασηκώνονται δυναμικά, σε αντίθεση μ’ εμάς που οι έννοιες πατρίδα και κράτος ήταν εξ αρχής διακριτά χωριστές ή αντιπαλευόμενες και δεν συνάδουν ( δυστυχώς ), εξ ού και οι παθογένειές μας».
Προσωπικά θα ήθελα να συνάδουν και όσο αυτό δεν γίνεται, μεταξύ των δύο επιλέγω «Πατρίδα/ παράδοση», ως διαρκώς όμως εξελισσόμενη και προσαρμοζόμενη σύγχρονη έννοια και όχι ως μουσειακό ιδεολόγημα , θα μπορούσα δε να την δω ( έως της δημιουργίας του ελληνικού δέοντος κράτους ) να υπάρχει με διακριτά χαρακτηριστικά μέσα σ’ ένα Ευρωπαϊκό ομόσπονδο «κρατικό» μόρφωμα.
Σε επίρρωση των απόψεών μας, ήρθαν να συμπληρωθούν δύο αξιόλογα άρθρα στην «Καθημερινή της Κυριακής/ 13.03.2011» , τον μεν πρώτο της κ. Τ.Καραϊσκάκη, το δε δεύτερο του κ. Αγγ. Στάγκου, ενώ δεν θ’ αναφερθώ ειδικώς στο άρθρο του κ. Θ. Βερέμη , στην ίδια εφημερίδα για το «έθνος», γιατί αφενός τα έχουμε ξαναπεί σε προηγούμενα σχόλια, αφετέρου αναφέρθηκε σε πασίγνωστες έννοιες και γεγονότα, ενώ ειδικώς έχει απαντήσει προσφάτως με αρθρογραφία ο ακαδημαϊκός ιστορικός κ. Κων/ νος Σβολόπουλος ως εξής:
« Με αφορμή την εξακολουθητική διατύπωση απόψεων για τη νεώτερη ελληνική ιστορία, θα όφειλαν, κατά την άποψή μου, να αποκαθαρθούν ορισμένες βασικές ιστορικές έννοιες:
- Η δημιουργία έθνους στην ελληνική περίπτωση ουδόλως προϋπέθετε την ύπαρξη κράτους. Έχει καταδειχτεί ήδη, από τα μέσα του 19ου αιώνα, η συνέχεια επί τρεις χιλιετίες των Ελλήνων. Το νέο ελληνικό έθνος – σύμφωνα με τους κορυφαίους πρόσφατα ειδικούς Βακαλόπουλο, Σβορώνο, Ζακυθηνό και Βρυώνη – δημιουργήθηκε κατά τις αρχές τουλάχιστο του 13ου αιώνα. Η υπαγωγή του ελληνικού έθνους σε κριτήρια που αφορούν τους αφρικανικούς λαούς, ταυτίζοντας την αφετηρία του με τη δημιουργία της νεώτερης Ελλάδος ως κράτους, αντιφάσκει προκλητικά με την επιστημονική αλήθεια.
- Η αντιπαράθεση μουσουλμάνων και χριστιανών, αντικατοπτρίζοντας ορισμένα σύγχρονα φαινόμενα, δεν αρκεί για να εκφράσει την αντίθεση μεταξύ δεσπότη και υποτελούς που διαχώριζε Τούρκους και Έλληνες επί μακρούς αιώνες. Εύλογα είναι τα ερωτήματα: τι παρακίνησε τους Έλληνες να εξεγείρονται επανειλημμένα και σε βαθμό εντεινόμενο κατά του δυνάστη τους; τι παρώθησε, ακόμη, να προσέλθουν λάτρεις της ελευθερίας από όλο τον κόσμο για να χύσουν το αίμα τους στην ελληνική γη;
- Σύμφωνα με το κλασικό δόγμα του πολιτικού φιλελευθερισμού, το οποίο με αφετηρία τη Γαλλική Επανάσταση έγινε δεκτό από όλους τους δημοκρατικά σκεπτόμενους πολίτες, ο υπόδουλος έχει το δικαίωμα όχι μόνο να διεκδικεί την ελευθερία του αλλά και να στρέφεται με κάθε τρόπο κατά του «τυράννου» που του την στερεί. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, κηρύσσοντας την Ελληνική Επανάσταση, επιδοκιμάζει την πράξη των Τυραννοκτόνων και επισείει την αιματοβαμμένη χλαμύδα του Καίσαρα για να εγείρει τους υποδούλους. Την «ματωμένη» αυτήν ελευθερία εγκωμίασε και ο Διονύσιος Σολωμός στον «Ύμνο».
Κατά το προηγούμενο έτος, στη διάρκεια ημερίδων πάνω σε μείζονα θέματα της πνευματικής μας ζωής, η Ακαδημία Αθηνών επιλήφθηκε της ειδικότερης πραγμάτευσης και των αρχών αυτών. Πιστεύω ότι η παράβλεψή τους δεν επιτρέπει την κατανόηση και την ερμηνεία της Επαναστάσεως του 1821 και του χαρακτήρα του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους» .
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο, παρά μόνον το θαυμασμό μου στον ακαδημαϊκό άνδρα και το κείμενό του.
Το άρθρο της κ. Καραϊσκάκη τιτλοφορείται « με τη ρετσινιά του Γραικύλου». Απολαύστε το ολόκληρο:
« Σήμερα ( Κυριακή 13.03.2011 ), θα μεταδοθεί στη Γαλλία το πολυαναμενόμενο ντοκιμαντέρ του Canal+ «Με τον Ντομινίκ Στρος-Καν στο ΔΝΤ» και οι Γάλλοι τηλεθεατές θα ακούσουν από το στόμα του επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ότι «οι Έλληνες είναι βουτηγμένοι μέσα στα σκατά. Και πάρα πολύ μάλιστα! Όταν μια γυναίκα λέει ότι δεν έχει ψωμί να φάει, λέει αλήθεια. Αυτός ο θυμός είναι θεμιτός. Οι άνθρωποι στον δρόμο έχουν την αίσθηση ότι τους εξαπάτησαν. Κι όμως είναι οι ίδιοι που μαγείρεψαν τα στοιχεία και που δεν πληρώνουν φόρους. Η φοροδιαφυγή είναι το εθνικό τους σπορ. Αλητεία στο έπακρον. Και επιπλέον, είναι οι πιο πλούσιοι!».
Δεν πρωτοτυπεί ο Στρος-Καν. Ανήθικους και γελοίους μας αποκαλούν από την εποχή των Λατίνων. Ο Κάτωνας, ο Ρωμαίος Δημοσθένης, μας χαρακτήριζε ευτελείς και αφερέγγυους (Πλούταρχος, «Μάρκος Κάτων»). Ο Κικέρωνας ονόμαζε τους Έλληνες «Γραικύλους» (Στ. Α. Κουμανούδης, «Συναγωγή νέων λέξεων»), δηλαδή κατώτερους, ανάξιους και έκτοτε φέρουμε ως ρετσινιά αυτή την ονομασία. Δεν υπάρχει αμφιβολία, έλεγε ο Άγγλος υπουργός Εξωτερικών και μετέπειτα πρωθυπουργός της Αγγλίας (1827) Τζορτζ Κάνινγκ, ότι οι Έλληνες είναι μια συμμορία αχρείων. Ως σκυλολόι, κοινωνία αποκρουστική, έθνος αγροίκο, διεφθαρμένο, αλαζονικό, σιχαμένο μας περιγράφουν οι Δυτικοί μέχρι τα σύγχρονα χρόνια. Ούτε αποτελεί το πρώτο συμβάν έντυπου χλευασμού της χώρας μας το πρόσφατο δημοσίευμα του Focus. Ως «Μπανανία του Πλάτωνος» ανέφερε την Ελλάδα γερμανικό περιοδικό όταν το 1988 είχε αναλάβει την προεδρία της ΕΟΚ.
Όντως η Ελλάδα είναι χώρα ανώριμη (από τη διαρκή ξενοδουλεία), σε αρκετούς τομείς υπανάπτυκτη, με κόμματα προσωποπαγή, πελατειακά, πολιτικό σύστημα ανεύθυνο, μεσαίες τάξεις καιροσκοπικές... Όντως, το σύνολο των φορολογικών μας εσόδων αγγίζει το 6,9% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι 27,3%.
Όμως, φοροφυγάδες, δεν έχει μόνο η Ελλάδα. Το ένα τρίτο του παγκόσμιου πλούτου -20 τρισ. δολάρια- είναι φυγαδευμένο σε φορολογικούς παραδείσους, με απώλειες δισεκατομμυρίων για τις κυβερνήσεις. Σε όλη την Ευρώπη οι κυβερνήσεις υποβάλλουν τους πολίτες σε λιτότητα, ενώ αδυνατούν να επιβάλουν φορολογική δικαιοσύνη. Η αναδιανομή εισοδήματος γίνεται με την αντίστροφη φορά (πάγωμα μισθών και συντάξεων, αύξηση φόρων) και ο πλούτος καταλήγει στις τσέπες των ολίγων, που μένουν μακριά από τη φορολογική τσιμπίδα. Το 1/3 των εκατό μεγαλύτερων εταιρειών του Χρηματιστηρίου του Λονδίνου δεν κατέβαλε καθόλου φόρο τη διετία 2005-2006 (The Guardian). Την ίδια περίοδο 700 μεγαλοεπιχειρηματίες της Γερμανίας φοροδιέφευγαν. Παντού στην Ευρώπη, π.χ. στη Γερμανία ή τη Γαλλία η διαφθορά έχει πολλά πρόσωπα (Ζίμενς, Φολκσβάγκεν, Μάνεσμαν, Ντόιτσε Ποστ) ή (Ελφ-Ακιτέν, Κρεντί Λιονέ, Βοκιέ, Μπετανκούρ). Αλλά αυτό δεν τους αφαιρεί τον τίτλο της χρηστής πολιτείας.
Δύσκολο να αποσείσουμε το σιδηροπαγές προσωπείο που σκιαγράφησαν άλλοι για μας και το αποτελειώνουμε οι ίδιοι. Διότι, κάθε μέρα προσφέρουμε έτοιμες στο πιάτο τις αποδείξεις της αναξιότητάς μας. Δεν θα διασωθούμε με τον στρουθοκαμηλισμό, τον αυτο-οικτιρμό ή την ανταπόδοση των ύβρεων, αλλά με το περιμάζεμα της κληρονομιάς μας (υλικής και πνευματικής), την ανάσυρση του αυτοσεβασμού, την αίσθηση του μέτρου, του δικαίου, και την οικουμενική παιδεία.».
Στο προηγούμενο σχόλιό μου για το 7ο επεισόδιο, μεταξύ άλλων είχα αναφέρει: «Αντιθέτως βαθιά θλίψη με πιάνει όταν σκέφτομαι το ολίγιστον δικό μας κομματικό πελατειακό αναξιόπιστο και μισελληνικό κράτος που ολημερίς σκέφτεται τρόπους παγίδευσης των πολιτών του ( ουσιαστικά υπηκόων από το υπό +ακούω ), που με την σειρά τους ολημερίς σκέφτονται τρόπους διαφυγής από την αναλγησία του και όλα αυτά σ’ ένα ασταθές οικονομικό και γεωπολιτικό περιβάλλον που απλά «δηλώνουμε την ασημαντότητά μας».
Και είχα κλείσει το σχολιαστικό αυτό 7ο άρθρο μου με την εξής ευχή: « …. γι’ αυτό χρειάζεται ένας νέος ελληνικός διαφωτισμός για ιδία χρήση και κατανάλωση, όχι όμως με εν γνώσει μας αλλοίωση στοιχείων, αλλά με την ωφέλιμη επεξεργασία των παλαιών και την ενσωμάτωση των συνεχώς νεοανακαλυπτόμενων !!!»
Ο δε κ. Αγγ. Στάγκος στο άρθρο του με τίτλο «Η χαμένη έννοια του κράτους» μεταξύ άλλων ανέφερε: « Στην Ελλάδα δεν έγινε ποτέ αντιληπτή η πλήρης σημασία της έννοιας του κράτους. Γι’ αυτό δεν ευδοκίμησε σαν αρχή η εξασφάλιση της συνέχειας του κράτους, γι’ αυτό, αλλά και για άλλους λόγους, έγινε τρόπος σκέψης η «ισοπέδωση προς τα κάτω», γι’ αυτό πολιτεία και κοινωνία έχουν γίνει σήμερα κυριολεκτικά «πολτός», τουλάχιστον για τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Τη διαπίστωση την έκαναν τελευταία και οι απεσταλμένοι της τρόικας, όταν άρχισαν να περιφέρονται στις κρατικές υπηρεσίες και τους οργανισμούς. Άρα, γνωρίζουν και οι εταίροι πλέον την πραγματικότητα. Η συνεχής υπονόμευση κάθε έννοιας κράτους μέσω της καθημερινής πρακτικής αξιωματούχων και πολιτών συμβάλλει αποφασιστικά στην ανεπάρκειά του. Το χειρότερο όμως είναι ότι έχει οδηγήσει σε μία παρατεταμένη περίοδο παρακμής που βαθαίνει όλο και περισσότερο. Τώρα πια είναι δύσκολο να ελπίζει κανείς ότι οι Έλληνες με τη δική τους βούληση, και ενώ δεν το έχουν κάνει ποτέ, θα δώσουν στην έννοια του κράτους τις σωστές διαστάσεις για να μπούμε σε περίοδο εθνικής ανασυγκρότησης. Γι’ αυτό αρκετοί πολίτες, πατριώτες με όλη τη σημασία της λέξης, ελπίζουν πλέον μόνο στην τρόικα και στην ενοποίηση της Ευρωζώνης και τρέμουν στην ιδέα της απομάκρυνσης της Ελλάδας από αυτήν ».
Έχω γράψει πάρα πολλές φορές ( κυρίως σε νομικά/ δικηγορικά έντυπα, αλλά και σε προηγούμενα σχόλιά μου για το 1821 ), ότι: «σ’ εμάς οι έννοιες πατρίδα και κράτος ήταν εξ αρχής διακριτά χωριστές ή αντιπαλευόμενες και δεν συνάδουν ( δυστυχώς ), εξ ου και οι παθογένειές μας» και ότι σ’ αυτή την παραφωνία, αν πρέπει υποχρεωτικά να διαλέξω, καταφανώς είμαι με το μέρος της πατρίδας/ παράδοσης διότι ιστορικά και διαπιστωτικά μας διατήρησε ως διακριτή εθνική οντότητα μέσα σε πολυεθνικές αυτοκρατορίες, χωρίς να έχουμε κράτος, αντιθέτως το κράτος από μόνο του ( χωρίς την στήριξη της παράδοσης που κουβαλάει ) δεν μ’ ενδιαφέρει αυτή την στιγμή, διότι σαφώς ( στην περίπτωσή μας ) αντιπαλεύεται την ίδια την κοινωνία του, υποβαθμίζοντας τα μέλη της σε υπηκόους ( υπό +ακούω ), μη θέλοντας ν’ αναβαθμιστεί σε Πολιτεία με Πολίτες !! Την «συγκεκριμένη λοιπόν και μόνον στιγμή » , βλέπω πως το κράτος είναι ο ουσιαστικός αντίπαλός μου, και «πατριωτικά» ελπίζω σε μια ενοποιημένη Ευρώπη ( ίσως με ομόσπονδες πολιτείες/states) , όπου θα μπορώ ( ενδεχομένως ) να υπάρχω σαν ελληνο-ευρωπαϊκή παράδοση/ πατρίδα/ πολιτεία/state, κάτι που σαν λαός ξέρω να κάνω ήδη από την αρχαιότητα ( ρωμαϊκή εποχή ). Αυτό φυσικά έρχεται ( εάν έρθει ποτέ ) σαν αναγκαστικό αποτέλεσμα της δικής μας ανικανότητας να φτιάξουμε επί 180 χρόνια ένα σοβαρό ανεξάρτητο κράτος, διότι εάν το είχαμε φτιάξει δεν θα υπήρχαν αυτές οι λύσεις μονόδρομοι και ειλικρινά με τρομάζει στην παρούσα φάση κάθε τυχόν κρατική εσωστρέφεια που θα μας απομονώσει και θα μας ρίξει σε «αυτισμό». Τώρα το γιατί είμαστε ή γίναμε έτσι, το έχουμε αναλυτικά μνημονεύσει στα παρόντα σχόλια/ άρθρα και κατά την ταπεινή μας άποψη, ο Κολοκοτρώνης, οι αγωνιστές, η εκκλησία ( κλήρος και ανθρωπιστική της φιλοσοφία ), ή ο Καποδίστριας και η παράδοσή μας ( ως ζωοποιές χθόνιες δυνάμεις ) δεν ευθύνονται ( τουλάχιστον κατ’ αποκλειστικότητα , ίσως σε ένα μικρό ανεκτό και μη αλλοιωτικό μέτρο, αλλά όχι να έχουν και το «ανάθεμα» ) και ούτε χρειαζόμαστε την «αναμόρφωσή μας» επ’ αυτών με εκπομπές σαν αυτή του ΣΚΑΙ για το 1821, με την αποδόμηση των πυλώνων και την θεμελίωση αδόκιμων νέων. Αντιθέτως η ταπεινότητά μου πιστεύει πως τα βασικά στοιχεία που ευθύνονται για την σύγχρονη ασημαντότητά μας και τον μονόδρομο της αναγκαστικής συμμετοχής μας σε μια ομόσπονδη Ευρώπη ( εάν γίνει πότε ) για να σωθούμε, είναι οι δυνάμεις που θέλησαν/ θέλουν να μας αποκόψουν από τους αξιακούς μας πυλώνες και καταφανώς υποστηρίζουν οι παράγοντες της εκπομπής. Βεβαίως όσο θα παραμένουμε «ασήμαντοι» η μόνη μας ελπίδα είναι η Ευρώπη, ευελπιστώντας πως ίσως κάποτε κάνουμε: «το περιμάζεμα της κληρονομιάς μας (υλικής και πνευματικής), την ανάσυρση του αυτοσεβασμού, την αίσθηση του μέτρου, του δικαίου, και την οικουμενική παιδεία » όπως έγραψε η κ. Τ. Καραϊσκάκη , αλλά «…γι’ αυτό χρειάζεται ένας νέος ελληνικός διαφωτισμός για ιδία χρήση και κατανάλωση, όχι όμως με εν γνώσει μας αλλοίωση στοιχείων, αλλά με την ωφέλιμη επεξεργασία των παλαιών και την ενσωμάτωση των συνεχώς νεοανακαλυπτόμενων», όπως έγραψα παλαιότερα.
Θα έχετε προφανώς διαπιστώσει πως παρακολουθώ συχνά και τον τουρκικό τύπο , μοιράστηκα δε μαζί σας κάποια ενδιαφέροντα άρθρα. Από τις εφημερίδες Milliyet, Cumhuriyet, Radikal, Taraf, Zaman και Yeni Çağ της 10ης και 11ης Μαρτίου 2011, σταχυολόγησα τα παρακάτω αποσπάσματα, τα οποία έρχονται να συμπληρώσουν την κοινωνική εικόνα της σύγχρονης Τουρκίας, πέραν των όσων «δυναμικών» και αναπτυξιακών καλών αναφέραμε στο προηγούμενο 7ο άρθρο μας. Ειδικότερα και στα πλαίσια της τουρκικής παραδοξότητας:
Η έγκριτη δημοσιογράφος Σεζίν Ονέϊ σε άρθρο της με τίτλο «Εποχή πνευματικών παγετώνων» (Taraf 10/3), εκφράζοντας την ανησυχία της για την πορεία εκδημοκρατισμού της Τουρκίας γράφει: «Ο δείκτης δημοκρατίας στην Τουρκία κινείται συνεχώς την περιοχή του μηδέν. Ένας χλωμός ήλιος προβάλλει πού και πού το πρόσωπό του και πάνω που λέμε, να, θα λιώσουν τα χιόνια, η Βασίλισσα του Χιονιού του παραμυθιού του Άντερσεν επιστρέφει, μας δίνει δύο παγωμένα φιλιά, που ούτε σκοτώνουν την ελπίδα της δημοκρατίας, ούτε της επιτρέπουν να ανθίσει, αφήνοντάς μας να πορευόμαστε μέσα σε μια ‘βιώσιμη αθλιότητα’ εις αναζήτηση της ουτοπίας της δημοκρατικής Τουρκίας…» !!!
Και συνεχίζει: « Δεν είναι μόνο που σήμερα, 68 δημοσιογράφοι είναι στη φυλακή και τα τελευταία δύο χρόνια έχουν κατατεθεί εναντίον εφημερίδων και δημοσιογράφων περί τις 2.000 μηνύσεις για τις οποίες συνεχίζεται η ανακριτική διαδικασία (υπάρχουν, έτσι, δημοσιογράφοι που μερικές φορές περνούν ολόκληρη την ημέρα τους στις εισαγγελίες), είναι, επίσης, το γεγονός ότι η Τουρκία είναι ‘πρωταθλήτρια’ του 2010 μεταξύ των 47 χωρών μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης, στην παραβίαση δικαιωμάτων (την ακολουθούν κατά σειρά η Ρωσία, Ρουμανία, Ουκρανία κλπ): με 80 καταδικαστικές αποφάσεις για παραβίαση του ‘δικαιώματος ελευθερίας και ασφάλειας’ (άρθρο 5 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα), 42 καταδίκες για παραβίαση του ‘δικαιώματος δίκαιης δίκης’ (άρθρο 6)».
Ο δημοσιογράφος Ερντάλ Γκιουβέν έγραψε στη Radikal, : «όλα τα στοιχεία αποδεικνύουν τη στρεβλότητα του συστήματος δικαιοσύνης και, κυρίως ότι η στρεβλότητα είναι συστηματική και το πρόβλημα δομικό».
Εν τω μεταξύ , τα τουρκικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και η κοινή γνώμη παρακολουθούν εμβρόντητα και σαστισμένα τις εξελίξεις, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η προσαγωγή στην εισαγγελία Κωνσταντινούπολης του πράκτορα της Τουρκικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΜΙΤ) Κασίφ Κοζίνογλου ως κατηγορούμενου στη δίκη Εργκενέκον, τον οποίων τα μέσα χαρακτηρίζουν ως «σκοτεινή προσωπικότητα». Είναι γνωστό πως η στάση που τηρεί η τουρκική κυβέρνηση στο Κουρδικό δημιουργεί στους τρίτους παρατηρητές ομοίως σάστισμα. Μάλιστα όπως λέει ο πανεπιστημιακός, ακτιβιστής και συγγραφέας Μουράτ Μπελγκέ, «η κυβέρνηση φαίνεται πραγματικά να πιστεύει ότι εφόσον οι Κούρδοι δεν ξυλοκοπούνται πλέον στους δρόμους και δεν κακοποιούνται στις φυλακές, έχει εκπληρώσει το ανθρώπινο καθήκον της απέναντι τους και εξοργίζεται μπροστά στα πολλά και δίκαια αιτήματά τους για αυτοπροσδιορισμό». Από την άλλη πλευρά, ο κοινωνιολόγος Ισμαήλ Μπεσικτσί, καταδικάστηκε από το 11ο Κακουργιοδικείο Κωνσταντινούπολης σε φυλάκιση 15 μηνών, επειδή σε άρθρο του χρησιμοποίησε τη λέξη «Κουρδιστάν» και έγραψε τη λέξη «Καντίλ» (πρόκειται για τα όρη Καντίλ στο βόρειο Ιράκ) με ‘Q’, γράμμα που δεν υπάρχει στο τουρκικό αλφάβητο !!! Ο 71 ετών σήμερα Μπεσικτσί θεωρείται ο πρώτος τούρκος επιστήμονας που με το έργο του –ήδη από τη δεκαετία του ’70- υποστήριξε ότι «όχι μόνο υπάρχουν κούρδοι, αλλά έχουν γλώσσα, ιστορία, πολιτισμό » [έναντι της προ ολίγων ακόμα ετών επίσημης τουρκικής θέσης ότι ‘οι κούρδοι είναι τούρκοι των ορέων και το όνομα ‘κιούρτ’ τους προσάφθηκε γιατί εκεί ψηλά στα βουνά που ζουν, περπατώντας στα χιόνια βγάζουν ήχους ‘καρτ-κουρτ’ ( sic )] , μένοντας συνολικά 17 χρόνια στη φυλακή χάνοντας τη θέση του στο πανεπιστήμιο και υφιστάμενος , φυσικά, πολλών ειδών ταλαιπωρίες στη ζωή του.
Η κ. Ρία Όομεν Ρόϊτεν (ΕΛΚ, Ολλανδία), εισηγήτρια της Ε.Ε για την πρόοδο της Τουρκίας στα ανθρώπινα δικαιώματα στα πλαίσια της ένταξής της, επισημαίνει μεταξύ άλλων και την υποχρέωση της Τουρκίας να υπογράψει και να κυρώσει τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας που αποτελεί κοινοτικό κεκτημένο, καλεί δε την Τουρκία να αποσύρει τα στρατεύματά της από τα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου και τις δύο κοινότητες να κεφαλαιοποιήσουν την επιτευχθείσα πρόοδο στις διαπραγματεύσεις, υπογραμμίζοντας την ανάγκη ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, ενώ τονίζει ότι η Ε.Ε θα παρακολουθήσει από κοντά τις δίκες των γνωστών δημοσιογράφων Νεντίμ Σενέρ και Αχμέτ Ισίκ [που συνελήφθησαν στις 6/3 και φυλακίστηκαν, όπως δήλωσε ο εισαγγελέας, ‘ως ύποπτοι συμμετοχής στην τρομοκρατική οργάνωση Εργκενέκον’], αλλά και των άλλων κρατουμένων δημοσιογράφων. Το Τ/ΥΠΕΞ δήλωσε ότι η έκθεση «θίγει μόνο μερικώς τα θετικά βήματα στον τομέα των μεταρρυθμίσεων, είναι ουσιαστικά μονόπλευρη και περιλαμβάνει μερικά απαράδεκτα στοιχεία».
Στην ίδια γραμμή ο Τ/Πρωθυπουργός σχολιάζοντας, άφησε ενεούς τους τούρκους τηλεοπτικούς σχολιαστές με τις δηλώσεις του ότι «η Έκθεση είναι ανισόρροπη (υπονοώντας ότι είναι ανισόρροποι αυτοί που την συνέταξαν )» και ότι «αυτοί κάνουν τη δουλειά τους και εμείς θα κάνουμε αυτό που ξέρουμε».
Σε όλα αυτά, ήρθε, στις 8 Μαρτίου, (Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας), να προστεθεί άλλη μια «αποκάλυψη». Οι «νύφες- παιδιά», δηλ. τα κορίτσια κάτω των 16 ετών που είναι «σύζυγοι» και ενδεχομένως μητέρες και ο αριθμός τους φτάνει σήμερα στην Τουρκία τα πέντε εκατομμύρια πεντακόσιες χιλιάδες (5.500.000) !!!
Το γεγονός ότι κορίτσια σε παιδική ακόμα ηλικία, δίνονται από τις οικογένειές τους σε γάμο – για λόγους οικονομικούς, κοινωνικούς κλπ - στις κλειστές κοινωνίες των χωριών της Ανατολής, είναι γενικώς γνωστό στην Τουρκία. Πριν από τρία χρόνια, η εφημερίδα ‘Χουριέτ’ είχε δημοσιεύσει ρεπορτάζ στο οποίο ο αριθμός των κοριτσιών αυτών υπολογιζόταν σε 3.000.000. Όμως, πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Πληθυσμιακών Μελετών του Πανεπιστημίου Χατζέτεπε της Άγκυρας αποκάλυψε ότι ο αριθμός τους, στην πραγματικότητα ξεπερνάει τα πέντε εκατομμύρια. Το νούμερο αυτό δημοσιοποιήθηκε την περασμένη Τρίτη (8/3) από την πρόεδρο του Συλλόγου Γυναικών «Uçan Süpürge/ Μαγικό Σκουπόξυλο», κ.Χαλιμέ Γκιουνέρ, σε πάνελ που οργανώθηκε στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. Σκοπός του εν λόγω πάνελ ήταν να ανακοινωθεί το Ερευνητικό Πρόγραμμα για τις «νύφες-παιδιά» που θα πραγματοποιήσει ο Σύλλογος σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Κωνσταντινούπολης (Κέντρο Μελέτης για τα Προβλήματα Γυναικών, που επικεφαλής του είναι η καθηγήτρια Φατμαγκιούλ Μπερκτάϊ ) σε 54 (από τους 81) νομούς της Τουρκίας και τα αποτελέσματά του μαζί μ’ ένα σχετικό ντοκιμαντέρ αναμένεται ν’ ανακοινωθούν τον Οκτώβριο του 2011.
Μερικοί άλλοι αριθμοί για τη βία που υφίστανται οι γυναίκες στην Τουρκία από τους συζύγους και/ή τις οικογένειές τους είναι ότι 27 γυναίκες δολοφονήθηκαν τους δύο πρώτους μήνες του 2011 από τους νυν ή πρώην συζύγους τους και δύο κορίτσια -16 και 19 ετών- έπεσαν θύματα αδελφοκτονίας για «λόγους τιμής». Στην οκταετία 2002-2010 δολοφονήθηκαν συνολικά 4.280 γυναίκες κι αυτό σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία –της Αστυνομίας και της Στατιστικής Υπηρεσίας- που κατά γενική ομολογία δεν θεωρούνται ασφαλή. «Ποια γυναίκα στα χώματα αυτά νοιάζεται για την Ημέρα της Γυναίκας; Για την κοινωνία μας η σημερινή ημέρα δεν είναι μέρα για γιορτές αλλά ημέρα πένθους! Η βία και οι διακρίσεις που επιβάλουμε στις γυναίκες μας είναι το πρώτο πράγμα για το οποίο πρέπει να ντρεπόμαστε ως λαός» έγραφε στις 9/3 ο Σεμίχ Ιντίζ στην εφημερίδα «Μιλλιέτ» για να συμβάλλει κι’ αυτός με τις διαπιστώσεις του στην απαισιοδοξία των «πνευματικών παγετώνων» της Σεζίν Ονέϊ που αναφέραμε στην αρχή της αναφοράς μας στον τουρκικό τύπο.
Μετά λοιπόν από αυτά, όταν θα τεθεί το ερώτημα από τους παράγοντες της εκπομπής, γιατί έγινε η επανάσταση του 1821 και εάν ήταν εθνική ή κοινωνική, ελπίζω να ξέρετε καλύτερα και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση τι ν’ απαντήσετε. Ήταν εθνικοκοινωνική γιατί οι πρόγονοί μας δεν άντεχαν να βιώνουν ως ραγιάδες αυτά που το 2011 φαίνεται δυστυχώς να βιώνει ακόμα η τουρκική κοινωνία στην πορεία ωρίμανσής της και παρά την οξύμωρη αξιοζήλευτη δυναμική εξωτερική πολιτική και την οικονομική της πρόοδο !!!
Ερχόμαστε τώρα στα σχόλια μας για το τελευταίο 8ο επεισόδιο ( έρχονται βέβαια το 9ο και το 10ο συμπερασματικό / σχολιαστικό επεισόδιο την 22η και 29η Μαρτίου 2011 αντιστοίχως, στο οποίο τελευταίο, όπως προανέφερα, εκλήθη τηλεφωνικώς «κατόπιν εορτής» να συμμετάσχει και ο Όμιλος απογόνων αγωνιστών 1821, απλά για να νομιμοποιήσει το αυθαίρετο κατασκεύασμα της εκπομπής) και το πάνελ της εκπομπής στο οποίο βρέθηκαν οι: κ. Θ. Βερέμης, Π.Τατσόπουλος και για πρώτη φορά ο σεναριογράφος/σκηνοθέτης της εκπομπής κ. Ανδ.Αποστολίδης ( στο στούντιο ) , ενώ σε link ήταν η καθηγ. κ. Αγγελομάτη ( Ιόνιο πανεπ.), ο ομοτ. Καθηγ. κ. Γ.Κολιόπουλος ( ΑΠΘ ) και λίγο αργότερα ο κ. Ιακ. Μιχαηλίδης ( ΑΠΘ ).
Το επεισόδιο τιτλοφορείτο: « Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ» και ενώ περιμέναμε να δούμε την περίοδο του Οθωνα και το Σύνταγμα, ξαφνικά έγινε ένα πισωγύρισμα και άντε πάλι από την αρχή. Δηλαδή, τι είναι έθνος ; ποιοι είμαστε οι Έλληνες ; η γλώσσα μας, οι σφαγές, οι μύθοι του κρυφού σχολειού , η βολεμένη εκκλησία, η σχολική στρογγυλεμένη παιδεία, η πανεπιστημιακή εμβάθυνση, ξαφνικά θυμηθήκαμε και τον Σολωμό και την ρήση του: « εθνικό είναι ότι είναι αληθινό» ( με πια ματιά άραγε ; ) κ.λ.π. Έλεος πια, κουράστηκα με τα ίδια και τα ίδια. Το μάθαμε το μάθημά μας, ευχαριστούμε πολύ. Είμαστε μυθοπλάστες, ψευδοέθνος, χαρμάνι (sic) λαών, γλωσσών και εθίμων, που οι πρόγονοί μας έκαναν ένα μεγαλειώδες 1821 μόνον και μόνον για να ενωθεί η πανσπερμία τους, η δε ελληνικότητα τους φορέθηκε σαν τον γάϊδαρο με την σέλα από τα συμφέροντα των Βαυαρών ( διότι ήθελαν να βασιλεύσουν σε δήθεν καθαρό αρχαίο έθνος και όχι σε αρβανιταράδες πλιατσικολόγους !! ) , όποιος δε πιστεύει κάτι διαφορετικό είναι κατά τον κ. Π.Τατσόπουλο: “θορυβώδης μειοψηφία, διαχειριστές οργής σαν τον Χίτλερ !! και Προκρούστης (sic)” , ενώ ο κ. Τατσόπουλος κατ’ αντιδιαστολή , προφανώς θεωρεί πως είναι η ήρεμη πλειοψηφία, ο διαχειριστής της νουνέχειας και της δημοκρατικότητας σαν τον … ( ας βάλει όποιο όνομα επιθυμεί ) και ο θεραπευτής/ιατρός Γαληνός ( θα μας θεραπεύσει την προκρούστεια συμπεριφορά ), καλό όμως θα ήταν να είναι και λίγο νομικός για να δει μήπως προσβάλλοντας/ δυσφημώντας έτσι το λαϊκό αίσθημα εμπίπτει στα άρθρα του Συντάγματος και το 362 επ. του Π.Κ !!
Δεν μπορώ πάλι να επαναλαμβάνω τα ίδια. Για τα θέματα του κρυφού σχολειού και πως το εννοούσαν, τον ρόλο της εκκλησίας, την αγ. Λαύρα, το ελληνικό έθνος, την δημοτική παράδοση και την γλώσσα έχω ήδη αναφερθεί στα προηγούμενα σχολιαστικά μου άρθρα και θα ήταν παραβίαση της οικονομίας του κειμένου να τα ξανα-παραθέσω. Απλά σας παραπέμπω σ’ αυτά. Παρατήρηση: Στο προηγούμενο 7ο σχολιαστικό μου άρθρο είχα αναφερθεί εκτενώς στο έργο του Βυζάντιου « Βαβυλωνία» και πως η πανσπερμία των γλωσσικών ντοπιολαλιών που ακούγονται στο έργο είναι απλές παραλλαγές της ελληνικής (όπως υπήρχαν και στην αρχαιότητα ) και όχι διαφορετικές γλώσσες ξεχωριστών λαών. Στο σημερινό επεισόδιο οι παράγοντες της εκπομπής αναφέρθηκαν εκτενώς σ’ αυτό, αλλά με την αρνητική του ματιά, ότι δήθεν επρόκειτο για «χαρμάνι» λαών/ γλωσσών. Κύριοι, μήπως με διαβάζετε ανελλιπώς και ντρέπεστε να μας το πείτε !!!
Εκτός των προαναφερομένων επαναλήψεων, στο σημερινό επεισόδιο μάθαμε / διδαχθήκαμε πως αν οι ηθοποιοί της σειράς μιλούσαν μεταξύ τους, τότε η παραγωγή θα έπρεπε να μας έχει υπότιτλους !!! Όσοι από εμάς/ εσάς, έχουμε δει την «Βαβυλωνία» στο σινεμά ή στο θέατρο, δεν νομίζω να χρειαστήκαμε υπότιτλους, ούτε όταν διαβάζουμε ή τραγουδάμε παλιά δημοτικά τραγούδια θέλουμε μετάφραση ( πχ Τραγούδια ρωμαίικα. Popularia Carmina Craeciae recentioris,1860 του Πάσσωβ/Passow) , ούτε τ’ απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, εκτός και δεν ξέρουμε καλά ελληνικά και ντοπιολαλιές, ως γεννημένοι στο Κολωνάκι και περιφερόμενοι στις γνωστές καφετέριες, οπότε τότε ναι, συγχωρείστε, όντως θα θέλατε υπότιτλους !!! Εκτός πάλι και οι παραγωγοί εννοούσαν πως θα έβαζαν όλους τους ηθοποιούς να μιλούν μόνο αρβανίτικα και όχι ελληνικά , όπως έκαναν με το νανούρισμα της Μεσολογγίτισσας στο επεισόδιο για την έξοδο του Μεσολογγίου. Ε, τότε , πράγματι θα θέλαμε υπότιτλους. Αλλά οι αρβανιτόφωνοι ήταν και ελληνόφωνοι. Ποιο το πρόβλημα να τους έβαζαν να μιλούν ελληνικά, έστω κι’ αν ήταν αρβανιτόφωνοι έλληνες σαν τους Σουλιώτες, ή τους Υδραιο-Σπετσιώτες; Ψευτοδιλήμματα !!
Επίσης στην 8η εκπομπή μάθαμε , πως οι Βαυαροί επειδή ήταν «αρχαιοελληνολάτρες» επινόησαν μια κατ’ επίφαση ελληνικότητα την οποία μας την «φόρεσαν» και η οποία επίπλαστα συνέδεε την σύγχρονη εποχή τους με την αρχαία Ελλάδα , παραλείποντας το οθωμανικό ( ουσιαστικά και Βυζαντινό ) παρελθόν των κατοίκων της «μικρής Ελλάδας», διότι ως γνήσιοι εθνικιστές, ήθελαν να είναι οι “rulers” / διοικητές/ βασιλείς της κοιτίδας του ευρωπαϊκού πολιτισμού και μέσω αυτών να νομιμοποιούνται εις βάρος των υπολοίπων ευρωπαίων που ήταν κι’ αυτοί πνευματικοί κληρονόμοι της αρχαιότητας λόγω της αναγέννησης !!!
Ξέχασαν όμως να μας πουν ( το στιγμάτισαν η κ. Αγγελομάτη και ο κ. Κολιόπουλος ), πως η ελληνικότητα όπως έχει αποδείξει ο Παπαρρηγόπουλος, ο Σάθας, Σβορώνος, ο Βακαλόπουλος, ο Φ. Κουκουλές, ο Σπ. Βρυώνης ο Ν. Πολίτης, ο Μέγας, ο Σ. Καράς, ο Samuel Baud Bovy, η Ελ. Γλυκατζη Αρβελέρ κ.ά είναι διαχρονική αξία σίγουρα ιστορικο-πολιτιστική, αλλά για τους γενετιστές και «αιματολογική» ( βλ. The genetic composition of the inhabitants of Greece", Θεσ/νίκη 1993, Κων/ νος Τριανταφυλλίδης ( καθηγ. γενετικής, τμήμα Βιολογίας ΑΠΘ ), ιατρικές εκδόσεις Γαληνός, Τσιμισκή 128, Θεσ/νίκη ), ενώ αναφορές όπως του Γαβριήλ Καλλονά ( Κορινθίου ) που υπογράφει ως Έλλην το 1580 ( το ανέφερε η κ. Αγγελομάτη ), ή σαν αυτή του Νεκτάριου Ιεροσολύμων που αναφέρεται στον άρχοντα Ιωάννη Τζερνοτάμπεη ( 1517 ) και την ονομασία του «μέγας σημαιοφόρος της Ελλάδος» από τους Σιναϊτες μοναχούς ( προσωπική μου έρευνα ), τους είναι παντελώς άγνωστα στοιχεία, απ’ ότι φάνηκε !!!
Το χ.φ του Νεκτάριου Ιεροσολύμων
Τέλος από τον πανεπιστημιακό ερευνητή κ. Σοφό, μάθαμε πως η φουστανέλα είναι αλβανική φορεσιά την οποία υιοθέτησαν οι Έλληνες ( διότι προφανώς πριν ήταν ξεβράκωτοι . Την βράκα από πού την υιοθέτησαν οι νησιώτες, ξέρετε; Εγώ ξέρω, αλλά δεν σας λέω, περιμένω να μου απαντήσετε την επόμενη φορά !!! ). Άλλο ένα αναπόδεικτο «επιστημολογικού» τύπου θέσφατο, που πάει να καταρρίψει το άλλο θέσφατο πως τα πάντα είναι Ελληνικά. Έλεος με τα ψευτοδιλήμματα αυτά !!!! Αγαπητοί κύριοι, κοιτάξτε γύρω σας τους πολιτισμούς της ανθρωπότητας και θα δείτε ότι επί χιλιάδες χρόνια ( σε πολλά μέρη ακόμα και σήμερα ) οι άνδρες φορούσαν «χιτώνες» κοντούς ή μακριούς ( π.χ σκωτσέζοι ), κάτι που και οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν, οι Βυζαντινοί Έλληνες ( δέστε τις αγιογραφίες των εκκλησιών ) και φυσικά οι αγωνιστές. Γιατί δηλ. να είναι αλβανική φορεσιά και όχι σκωτσέζικη ή αρχαιοελληνική μέσω του βυζαντίου, ή γιατί ακόμα καλύτερα να μην πείτε πως ο «χιτών» ήταν το πιο συνηθισμένο ανδρικό ένδυμα σε πάμπολλους λαούς επί χιλιάδες χρόνια και να λήξει εκεί το θέμα ; Τι να πω ;
Την «άνευρη» 8η εκπομπή και τα πάμπολλα «ημαρτημένα της», αξιοπρεπώς διέσωσαν η κ. Αγγελομάτη και ο κ. Κολιόπουλος με τις εύστοχες και καίριες επιστημονικές παρατηρήσεις τους, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του κ. Πορτοσάλτε να τους διακόπτει για «διαφημιστικά» μηνύματα !! Καλό ήταν αυτό, για να θυμόμαστε πως η όλη εκπομπή/ παραγωγή ήταν απλά ένα τηλεοπτικό προϊόν που έπρεπε να «πουλήσει» και φυσικά αυτό θα συνέβαινε μόνο εάν δημιουργούσε «κρότο» γύρω της !!!
Επειδή, άλλα περιμέναμε να δούμε από την εκπομπή και άλλα είδαμε ( ελλειμματικά και επαναληπτικά ), είμαι υποχρεωμένος για το ενιαίο των κειμένων μου , αλλά κυρίως για την συνοχή των σημαντικών ιστορικών γεγονότων ν’ αναφερθώ στην αντιβασιλεία και στον Οθωνα.
Ο Otto Friedrich Ludwig von Wittelsbach (01.06 1815 - 14 .07. 1867), γνωστός ως Όθων, -μόλις 6 ετών όταν ξέσπασε η Ελληνική επανάσταση-, ήταν ο δευτερότοκος γιος του βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου Α΄ και της Θηρεσίας Σάζεν Άλτενμπουργκ. Το 1832, εκλέχθηκε Βασιλέας της Ελλάδας, ύστερα από την άρνηση του Λεοπόλδου της Σαξωνίας ( γιου του δούκα του Sachsen-Coburg-Saalfeld Φραγκίσκου) που είχε αρχικά επιλεγεί, προτιμώντας να γίνει Βασιλιάς του νεοσύστατου Βασιλείου του Βελγίου. Έτσι, στις 25 Ιανουαρίου 1833 σε ηλικία 17 ετών, ο ανήλικος Όθωνας αποβιβάστηκε στο Ναύπλιο , από την βρετανική φρεγάτα «Μαδαγασκάρη», εν μέσω λαϊκών επευφημιών, συνοδευόμενος από τριμελή Αντιβασιλεία Βαυαρών (που θα κυβερνούσε μέχρι αυτός να ενηλικιωθεί το 1835), καθώς και πολυμελή βαυαρικό τακτικό στρατό ( από 3.850 στρατιώτες) που βαθμιαία συμπληρώθηκε από «εθελοντές», στην πλειοψηφία τους Γερμανούς.
Η επιτροπή αντιβασιλείας του Οθωνα, αποτελείτο από τους Βαυαρούς Άρμανσμπεργκ (πρόεδρο), Μάουρερ, Έιντεκ, Γκρένερ και Άμπελ, η δε περίοδός τους κράτησε από το 1832 μέχρι το 1835 και υπήρξε εξαιρετικά σκληρή. Από τα πρώτα διατάγματά τους ήταν η διάλυση των ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων των οπλαρχηγών και επειδή υπήρξαν έντονες αντιδράσεις και κάποιες εξεγέρσεις πνίγηκαν στο αίμα. Στο διάστημα αυτό συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν πολλοί γνωστοί καπετάνιοι, ενώ πέρασαν από δίκη τον Θ. Κολοκοτρώνη, τον Δημ. Πλαπούτα ( και τον Κίτσο Τζαβέλα ), οι οποίοι αρχικά καταδικάστηκαν σε θάνατο, αλλά η ποινή τους μετατράπηκε σε 20 χρόνια φυλάκιση και τελικά τους δόθηκε χάρη όταν ενηλικιώθηκε ο Οθωνας. Μνημειώδης έχει μείνει η στάση των δικαστών Αν.Πολυζωϊδη ( πρόεδρου ) και Γ.Μ.Τερτσέτη ( τους δίκασαν κι’ αυτούς για αρνησιδικία ) που δεν υπέγραψαν την απόφαση καταδίκης εις θάνατον “επί εσχάτη προδοσία” . Ο πολέμιος του Ι. Καποδίστρια Μακεδόνας ( από το Μελένικο, που σήμερα ανήκει στη Βουλγαρία ) δικαστής Αναστάσιος Πολυζωΐδης , στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και φυλακίστηκε. Με την αποφυλάκισή του αποκαταστάθηκε πλήρως παρασημοφορούμενος, ενώ διορίστηκε Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου και Σύμβουλος Επικρατείας. Ομοίως για τον Καθολικό στο θρήσκευμα, Ζακυνθινό και φίλο του Σολωμού, δικαστή Γεώργιο Μάρκο Τερτσέτη , ο Γ. Βλάχος έγραφε: «Το όνομα Γεώργιος Τερτσέτης αποτελεί οιονεί έμβλημα της μνήμης ημών της εθνικής και συγκορυφοί εις ένα άνδρα, εις μιαν καρδίαν, νεαράν πάντοτε υπό τον παγετόν του γήρως, εις μίαν γλώσσαν, έντονον ηχούσαν πάντοτε από του βήματος, τας παραδόσεις ημών τας εθνικάς, τας αναμνήσεις του χθεσινού έτι παρελθόντος ημών, τους πόθους του νυν έλληνος και τα ιερά αυτού καθήκοντα, τας δάφνας του πρώην έλληνος και την ιεροτάτην αυτού κληρονομίαν» (Ανάλεκτα τ. Β’, σελ. 108). Για την απολογία του στη δίκη του Θ. Κολοκοτρώνη, ο Γ. Βαλέτας γράφει στ’ Απαντά του: «Η Απολογία αυτή δεν ήταν μια προσωπική υπόθεση. Ήταν μια μάχη ηθική, μάχη εθνική. Ξέσπασμα πατριωτισμού, καταρράχτης Εθνικισμού, ηφαίστειο κατηγορίας που με τους μύδρους του χτύπησε την αυθαιρεσία και την αδικία των Βαυαρέζων. Περισσότερο από δική του Απολογία, είναι μια διαμαρτυρία του κατατρεγμένου λαού. «Ποιος είσαι εσύ, φωνάζει σε μια στιγμή στο Μάσσωνα, που παίζεις με ημάς στη γη της γεννήσεώς μας». Και αυτά τα λέει ένας άνθρωπος που γνώριζε την Γαλλική καταγωγή του ( από την Προβηγκία στα μέσα του 17ου αιώνα ) και λόγω καθολικής πίστης και σπουδών ήταν σαφώς προσανατολισμένος στη Δύση, αλλά λάτρης των αγωνιστών του ’21 , της γλώσσας τους ( αυτός δεν ήθελε υπότιτλους όπως ο κ. Α.Αποστολίδης του ΣΚΑΙ ) και των δημοτικών τραγουδιών. Μάλιστα ο Δ. Σολωμός σε μια επιστολή, του λέει για το ύφος των ποιημάτων που έγραφε εμπνεόμενος από την παράδοση : «Χαίρομαι να παίρνονται για ξεκίνημα τα δημοτικά τραγούδια. Ήθελα, όμως, όσοι μεταχειρίζονται τη κλέφτικη γλώσσα, να παίρνουν την ουσία και όχι την μορφήν, μ’ εννοείς. 1η Ιουνίου 1833» !!!
Η καταδικαστική απόφαση κατά Δ. Πλαπούτα και Θ.Κολοκοτρώνη. Λείπουν οι υπογραφές του Αν.Πολυζωϊδη και Γ.Μ Τερτσέτη. Επί αντιβασιλείας, η διοίκηση του Κράτους ήταν έντονα συγκεντρωτική και γραφειοκρατική, με εισαγόμενη νομοθεσία , χωρίς να λαμβάνει υπ' όψιν τις τοπικές ιδιομορφίες, παρότι ομολογουμένως έγινε μια προσπάθεια να μαζευτούν και να κωδικοποιηθούν τα δικαστικά ήθη και έθιμα των ελλήνων ( απαντήσεις Δημογεροντιών, 1833 ), όπως απέδειξε η μελέτη του καλού μου φίλου δικηγόρου-ιστορικού/αρχαιολόγου Μιχ. Βλάμου σε έκδοση του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά ( 1999).
Το κράτος διαιρέθηκε σε 10 νομούς και 42 επαρχίες με επικεφαλής τους νομάρχες και έπαρχους. Επίσης στα Βαυαρικά πρότυπα ιδρύθηκαν δημοτικά σχολεία σε όλους τους δήμους με υποχρεωτική φοίτηση για παιδιά άνω των 6 ετών ( με 7ετή φοίτηση ) . Ελληνικά σχολεία σε όλες τις επαρχίες ( με 3ετή φοίτηση), καθώς και γυμνάσια στην έδρα κάθε νομού (4ετή φοίτηση), με έμφαση στον κλασικισμό την αρχαιολατρία, ( όπως την αντιλαμβανόντουσαν οι βαυαροί και όχι όπως βιωματικά την ένιωθαν οι ντόπιοι ) ενώ ελάχιστη βάση δινόταν στην απόκτηση θετικών και τεχνικών γνώσεων. 
Ενδεικτικό Ελληνικού Σχολείου Σοπωτού Καλαβρύτων από την προσωπική συλλογή του γράφοντος. Η αντιβασιλεία διατήρησε ορισμένες από τις τομές που έγιναν στον τομέα αυτό από τον Ι. Καποδίστρια και έτσι έχουμε την επαναλειτουργία των αλληλοδιδακτικών σχολείων, διορισμό νέων δασκάλων, αναδιοργάνωση του Ορφανοτροφείου και της Βιβλιοθήκης στην Αίγινα. , ενώ τέλος ιδρύθηκε η Αρχαιολογική υπηρεσία για την συλλογή και την προστασία των αρχαιοτήτων. Παράλληλα και για το θέμα της απονομής δικαιοσύνης, ιδρύθηκαν τα λεγόμενα Πρωτόκλητα Δικαστήρια, 3 εμποροδικεία, 2 Εφετεία και 1 Ακυρωτικό Δικαστήριο.
Εν τω μεταξύ, η ελλαδική εκκλησία, εξακολουθούσε να υπάγεται στη διοίκηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κων/πόλεως, γεγονός οξύμωρο , μιας και θα έπρεπε διοικητικά να λογοδοτεί σε «υπόδουλη» εκκλησία, οπότε προς θεραπεία αυτού, η αντιβασιλεία προχώρησε στη συγκρότηση επταμελούς, μικτής επιτροπής για την εκπόνηση Σχεδίου Κανονισμού ή Εκκλησιαστικού Συντάγματος, βάσει του οποίου αποφασιζόταν η εκκλησιαστική ανεξαρτησία του Βασιλείου της Ελλάδος και η σύσταση Διαρκούς Ιεράς Συνόδου. Έτσι, από το 1833 η Εκκλησία της Ελλάδας θα είχε μόνο δογματική και πνευματική εξάρτηση από το Πατριαρχείο και όχι διοικητική, θα ήταν δηλαδή αυτοκέφαλη με ανώτατη εκκλησιαστική αρχή την πενταμελή Ιερά Σύνοδο. Εννοείται πως αυτό επέφερε και την πρώτη ρήξη με το Πατριαρχείο, ενώ η διάλυση μονών και εκκλησιών , με την εκποίηση της περιουσίας τους και μια υφέρπουσα λογική «καισαροπαπισμού» έκανε ακόμα πιο αναξιόπιστη στα μάτια του λαού την αντιβασιλεία, η οποία ήθελε να αποκόψει τον λαό από το διαχρονικό αρχαιο-βυζαντινο-νεοελληνικό παρελθόν και παρόν του, κάνοντάς τον ένα νέο υβρίδιο αρχαιοελληνικο/ βαυαρικού τύπου υπήκοο, παραλείποντας το βυζάντιο και την οθωμανική ( μεταβυζαντινή ή νεοελληνική ) περίοδο , δημιουργώντας έτσι ρήξη και ανακολουθία στον λαό, ο οποίος όμως ενστικτωδώς δεν το δεχόταν, αντιδρούσε, και καλά θα κάνει να αντιδρά ακόμα στα υβριδικού τύπου πολιτιστικά μοντέλα που οι «νεοβαυαροί» προσπαθούν να του «φορέσουν» !!!
Η Αντιβασιλεία διέλυσε τα άτακτα στρατεύματα και για την απορρόφηση των παλαιών πολεμιστών θεσπίσθηκε η συγκρότηση 10 ελαφρών ταγμάτων τακτικού στρατού αμιγώς ελληνικών, που όμως δεν συμπληρώθηκαν λόγω του μικρού αριθμού προσέλευσης ανδρών για κατάταξη, οπότε τελικά καταρτίσθηκαν μόνο δύο ελαφρά τάγματα ακροβολιστών ,τα οποία ενσωμάτωσαν εθελοντές από τη Μάνη και τη Στερεά Ελλάδα, όμως στα τεχνικά σώματα, πυροβολικό-μηχανικό, η παρουσία των αλλοδαπών αξιωματικών και βαθμοφόρων είχε την πλειοψηφία.
Τελικά, το 1834 η πρωτεύουσα του κράτους μεταφέρθηκε από το Ναύπλιο στην Αθήνα και η πρώτη βασιλική κατοικία ( 1836-1843 ), - μέχρι να κτιστούν τ’ ανάκτορα ( σημερινή βουλή)-, ήταν το αρχοντικό Σταμ. Δεκόζη –Βούρου στην πλατεία Κλαυθμώνος εκεί που σήμερα βρίσκεται το μουσείο της πόλεως των Αθηνών ( Ι. Παπαρρηγοπούλου 7 ) και για το λόγο αυτό, ένας όροφός του είναι αφιερωμένος στη μνήμη του τότε βασιλικού ζεύγους, Οθωνα και Αμαλίας Oldenburg (1818-1875), το οποίο δεν απέκτησε διάδοχο.
Η βασιλεία του Οθωνα, σαφώς ηπιότερη από την περίοδο της αντιβασιλείας, χαρακτηριζόταν από αναποφασιστικότητα, σχολαστικότητα και αυταρχισμό, με συνέπεια τις επανειλημμένες προστριβές του ακόμη και με το στενό αυλικό του περιβάλλον. Ήθελε να ιδρύσει νοσοκομεία, σχολεία ( ίδρυσε και το Πολυτεχνείο το 1837 ), να τακτοποιήσει τα θέματα της γης, όρισε και δασάρχες, κυνήγησε του λήσταρχους των βουνών, έδωσε και αμνηστίες , και το 1838 με την σύμφωνη γνώμη των ζώντων αγωνιστών και της εκκλησίας, όρισε την 25η Μαρτίου ως εθνική γιορτή, εκείνο όμως που θεωρείται σταθμός στην ιστορία του, ήταν η νύκτα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, όταν ο λαός (και τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων) απαίτησαν την παραχώρηση «Συντάγματος» ( ηγούντο ο Μακρυγιάννης και ο Δημ. Καλλέργης ), που τελικά δόθηκε το 1844.
Το διάταγμα του 1838 για την 25η Μαρτίου. Το Σύνταγμα ( 1843-44 )
Η Αγγλία μάλιστα πίστευε πως ο κοινοβουλευτισμός θα εξυπηρετούσε καλύτερα τα συμφέροντα της, ενώ η Γαλλία ήθελε να φαίνεται υπέρ της παραχώρησης ελευθεριών. Αλλά και η Ρωσία επιδίωκε την ενδεχόμενη παραίτηση του Οθωνα με την πιθανή προώθηση στον θρόνο κάποιου Ρώσου πρίγκιπα. Ως συνήθως , και όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα, μοχλός πίεσης των 3 μεγάλων δυνάμεων ήταν οι οικονομικές υποχρεώσεις της Ελλάδας, οπότε η Ρωσία ξαφνικά και λόγω προφασιζόμενης ανασφάλειάς της, υποβάθμισε την φερεγγυότητα της Ελλάδας και απαίτησε άμεση καταβολή των τοκοχρεολυσίων των 2 πρώτων δόσεων του 1833, καθώς και την επιστροφή των προκαταβολών της 3ης δόσης. Με την στάση αυτή, δήθεν κλονισμένες συμφώνησαν και οι υπόλοιπες 2 δυνάμεις με αποτέλεσμα ο Οθωνας ν’ αναγκαστεί να καταφύγει σε αντιλαϊκά μέτρα (σταμάτησε την εκτέλεση έργων, ανέστειλε την καταβολή μισθών, απέλυσε κόσμο, έκοψε συντάξεις κ.λ.π ) και να δημιουργήσει οργή στον λαό που εκδηλώθηκε με διαδηλώσεις και στάσεις ( οποιαδήποτε σχέση με το σήμερα είναι εντελώς τυχαία !!!! ).
Η νύχτα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 αποτέλεσε το τέλος της απόλυτης μοναρχίας στην Ελλάδα και η κυβέρνηση του Ανδρ. Μεταξά προετοίμαζε εθνική συνέλευση και διενέργεια εκλογών. Στην Εθνοσυνέλευση αυτή έλαβαν μέρος αντιπρόσωποι /"πληρεξούσιοι" απ’ όλες τις περιοχές που έλαβαν μέρος στην Επανάσταση αλλά δεν είχαν ακόμα απελευθερωθεί !! Έτσι προέκυψε θέμα αυτοχθόνων και ετεροχθόνων ελλήνων, μιας και είχε αποφασιστεί πως μόνο Έλληνες πολίτες ήταν δεκτοί στα δημόσια επαγγέλματα, με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό από τις δημόσιες θέσεις όλων αυτών που προέρχονταν από τις υπόδουλες ακόμη περιοχές, (οι οποίοι έπρεπε να μπουν στη διαδικασία της πολιτογράφησης), γεγονός που προκάλεσε την έντονη αντίδραση των ετεροχθόνων μ’ αποτέλεσμα η απόφαση να ενταχθεί στα Ψηφίσματα και όχι στο Σύνταγμα !!
Η νέα μορφή πολιτεύματος που προέκυψε ήταν ηγεμονική, διαδοχική, συνταγματική και κοινοβουλευτική. Ο βασιλιάς διατήρησε την εκτελεστική εξουσία , ενώ μοιραζόταν τη νομοθετική. Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα θα ήταν η ορθοδοξία ( πάνω από το 90% δήλωναν ορθόδοξοι ), ενώ οποιαδήποτε άλλη αναγνωρισμένη θρησκεία θα ήταν ανεκτή. Επίσης η ελλαδική εκκλησία, όπως προαναφέρθηκε, θα ήταν μεν διοικητικά αυτοκέφαλη, αλλά δογματικά ενωμένη με το Πατριαρχείο της Κων/λης.
Σημαντική διάταξη αφορούσε και το θέμα της διαδοχής, όπου βάσει του Συντάγματος κάθε μελλοντικός διάδοχος του Ελληνικού θρόνου θα έπρεπε να είναι ορθόδοξος, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις μιας και η Συνθήκη του Λονδίνου δεν προέβλεπε κάτι τέτοιο, με την παρέμβαση όμως της ορθόδοξης Ρωσίας το θέμα ξεπεράστηκε.
Αν και αναμέναμε ( φαντάζομαι κι’ εσείς ) ν’ ακούσουμε κάτι για τα παραπάνω, δυστυχώς τίποτα. Ίσως πάλι να ήταν καλύτερα για να μην δούμε και άλλα «ημαρτημένα» .!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου