Προχθές έπαιξαν ποδόσφαιρο σφυροδρέπανο και ελληνική σημαία

ΟΛΟΙ Επιμηθείς! Οι μεν φωνάζουν και καταφέρονται κατά των χούλιγκαν του ΑΠΟΕΛ και οι δε επιτίθενται κατά των χούλιγκαν της Ομόνοιας. Στο τέλος, το λεγόμενο κυπριακό ποδόσφαιρο κείται άπνουν, μαχαιρωμένο από την εγκληματικότητα δήθεν φιλάθλων, τη συνδαύλιση και εκμετάλλευση των παθών από παράγοντες και την αδυναμία της πολιτείας να εφαρμόσει τους νόμους.

Απορούμε:
Γιατί όσοι συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω να βιαιοπραγούν δεν οδηγούνται αμέσως στις φυλακές μέχρι η υπόθεσή τους να εκδικαστεί; Από την άλλη, αντί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να κάνει έκκληση να αποφευχθούν βιαιότητες, έπρεπε να απαιτήσει ενεργοποίηση των νόμων κατά της βίας και του χουλιγκανισμού. Κυβέρνηση και κόμματα να το καταλάβουν: Όσο η βία στα γήπεδα και ο χουλιγκανισμός αντιμετωπίζονται με κομματικά, ιδεολογικά, πελατειακά, σωματειακά και ψηφοθηρικά κριτήρια, κανείς να μην αποκλείει κάποια στιγμή να θρηνήσουμε και θύματα.

Το μαχαίρωμα αστυνομικού εκτός υπηρεσίας, επειδή ήταν οπαδός της Ομόνοιας, είναι ενδεικτικό μιας φοβερά επικίνδυνης τάσης, που μορφοποιείται πλέον σε εκδηλώσεις ασυγκράτητης επιθετικότητας, μίσους και έχθρας κατ’ αντιπάλων. Ας δούμε την κοινωνιολογική διάσταση του φαινομένου. Τα παιδιά μας μαθαίνουν από το σπίτι ότι δεν δικαιούνται να χάνουν. Ανεύθυνοι γονείς, απαιτούν τα βλαστάρια τους να είναι πρώτα σε όλα. Αν, παρ’ ελπίδα, κάποιος συμμαθητής είναι καλύτερος, δεν διδάσκουν στα παιδιά τους τη σημασία της αποδοχής του ως αξιότερου. Στην Κύπρο, κανείς δεν θέλει να ηττάται. Η ζωή, όμως, είναι σπαρμένη με νίκες, ήττες και συμβιβασμούς. Πρέπει κάποτε να μάθουμε την αξία της νίκης και την αποδοχή της ήττας. Στο ποδόσφαιρο, πολλοί πιστεύουν ότι η ομάδα είναι ο… θεός τους.
Αν προστεθούν σε αυτά τα αγελαία, ο κομματισμός και η πολιτικοποίηση του ποδοσφαίρου, έχουμε τη μεταφορά της ιδεολογίας, των εθνικών ιδεωδών και της πολιτικής παθογένειας στις κερκίδες. Εκεί δεν αναμέλπονται τραγούδια χαράς αλλ΄ ακούγονται κραυγές μίσους και πάθους κατ’ αντιπάλων. Ποιοι είναι αυτοί; Έλληνες! Συμπολίτες, φίλοι, γείτονες, αδελφοί, γονείς, συνάδελφοι που, ξαφνικά, στο υποσυνείδητο του αγροίκου «φιλάθλου» μετατρέπονται σε ορκισμένους εχθρούς. Γιατί; Επειδή ανήκουν σε αντίπαλη ομάδα!

Η κατάσταση στο κυπριακό δήθεν ποδόσφαιρο πάει πίσω 1500 χρόνια! Στη βυζαντινή αυτοκρατορία ήταν δημοφιλείς οι αρματοδρομίες για τα χαμηλά λαϊκά στρώματα. Υπήρχαν τέσσερις κύριοι σύνδεσμοι, ανάλογα με το χρώμα της στολής της ομάδας. Αυτοί ήταν οι Βένετοι (Γαλάζιοι), οι Κόκκινοι (Ρούσοι) οι Πράσινοι και οι Λευκοί. Οι ομάδες που είχαν επιρροή ήταν οι Βένετοι και οι Πράσινοι και ενσωμάτωναν στοιχεία συμμοριών και πολιτικών κομμάτων...

Το δήθεν κυπριακό ποδόσφαιρο βρίσκεται κολλημένο στην εποχή των Πράσινων και των Βένετων. Σφυροδρέπανα, Τσε και κόκκινες σημαίες οι μεν, ελληνικές σημαίες και Γρίβα οι δε και όλα επικαλυμμένα με αηδή, υβριστικά και διχαστικά συνθήματα. Το ποδόσφαιρο είναι παιγνίδι. Οι πραγματικοί φίλαθλοι χαίρονται τη νίκη της ομάδας τους και χειροκροτούν ζεστά τη νίκη του άλλου. Αυτό εξυπακούει αγάπη στο παιγνίδι, ανοχή, αποδοχή και σεβασμό στον άλλο. Σημαίνει, κυρίως, παιδεία και αυτογνωσία. Στην Κύπρο το «ποδόσφαιρο» κατάντησε πόλεμος χούλιγκαν και φοβερή έκφραση μίσους και δολοφονικών ενστίκτων.

Εναντίον, ποιων;

Ελλήνων αδελφών! Προχθές δεν έπαιξαν «ποδόσφαιρο» ο ΑΠΟΕΛ και η Ομόνοια αλλά συγκρούστηκαν η αριστερά και η δεξιά, το σφυροδρέπανο και η ελληνική σημαία, το εμφύλιο μίσος και η προγραφή. Αν αυτό το κατάντημα δεν ενοχλεί, ας αναμείνουμε τα χειρότερα…