Ορίστε ένα ενδιαφέρον στοιχείο για τους αισιόδοξους…

Θα σας δώσουμε σήμερα ένα στοιχείο. Οι μεγάλες επιχειρήσεις έχουν αυξήσει το τελευταίο χρονικό διάστημα τα έξοδά τους για την αναζήτηση και πρόσληψη ανώτατου στελεχιακού δυναμικού. Εταιρείες που δραστηριοποιούνται σε αυτό το αντικείμενο σημειώνουν αύξηση του κύκλου εργασιών τους και μάλιστα μέσα στην καρδιά της κρίσης. Δεν είναι απόδειξη ότι κλείνει ο κύκλος της κρίσης, αλλά αποτελεί μία αξιοσημείωτη παρατήρηση...

Το αναμφισβήτητο γεγονός είναι ότι υπάρχει κινητικότητα στις πολυεθνικές και στις μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις, που αναζητούν στελεχιακό δυναμικό υψηλής ποιοτικής στάθμης. Υπάρχουν δύο ερμηνείες για το φαινόμενο: Η πρώτη υποστηρίζει ότι η κρίση δημιουργεί την προσδοκία σε μία επιχείρηση ότι μπορεί να βρει καλύτερα στελέχη δίχως να χρειαστεί να αυξήσει αντίστοιχα τις δαπάνες της. Η δεύτερη ότι αυτή η κινητικότητα αποτελεί μία καλή ένδειξη ότι πλησιάζουμε στο τέλος του κύκλου της κρίσης.

Αν κανείς είναι απαισιόδοξος θα διαλέξει την πρώτη εκδοχή. Αν ανήκει στο στρατόπεδο των αισιόδοξων θα διαλέξει την δεύτερη ή και τις δύο. Η αλήθεια είναι ότι από μόνο του αυτό είναι ένα στοιχείο που δεν είναι ικανό να μας οδηγήσει σε ασφαλές συμπεράσματα. Όπως και αλήθεια είναι ότι μας είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι μία μεγάλη επιχείρηση βλέπει τόσο άσχημες τις εξελίξεις που αποφασίζει να προσλάβει άρτια καταρτισμένους managers...

Θα περιμέναμε να δούμε κι άλλα στοιχεία που να μας δίνουν το ίδιο μήνυμα. Για παράδειγμα, μία αύξηση της διαφημιστικής δαπάνης στα καταναλωτικά προϊόντα θα ήταν μία αναμφισβήτητη απόδειξη για τις προσδοκίες της ανάκαμψης. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει ή καλύτερα είναι νωρίς ακόμη για να συμβεί...

Πιστεύω ότι στην είδηση που σας δίνουμε σήμερα θα πρέπει να δώσουμε την αξία που της αρμόζει. Να μην δημιουργήσουμε επίπλαστες προσδοκίες και ταυτόχρονα να μην βιαστούμε να την απορρίψουμε. Είναι σαν να βρισκόμαστε στην είσοδο μιας πολυκατοικίας και να συναντάμε αχθοφόρους που κουβαλάνε έναν καναπέ. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι πέσαμε πάνω σε μία μετακόμιση, αλλά μπορεί απλά και μόνο ο γείτονάς μας να αποφάσισε να αλλάξει τον καναπέ του και όχι γειτονιά...

Σε κάθε πάντως περίπτωση η κινητικότητα αυτή αποτελεί μία είδηση που γεμίζει την φαρέτρα των αισιόδοξων. Είναι ένα ακόμη τούβλο που αρχίζει να κτίζει σιγά – σιγά το οικοδόμημα της ανάκαμψης. Αρκεί να υφίσταται πράγματι  ανοικοδόμηση και να μην  αποτελεί απλά και μόνο την λανθάνουσα προσλαμβάνουσα ανθρώπων διψασμένων για θετικά νέα ή ακόμα χειρότερα να έχει όντως ξεκινήσει η ανοικοδόμηση και αυτή να διακοπεί στην συνέχεια από κάποιο «ατύχημα»...

Θανάσης Μαυρίδης