Ο Ελληνισμός στο εδώλιο

  Με τον Ανδρέα Μορφίτη

Λίγους μήνες μετά την εκλογή του στο αξίωμα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο Πρόεδρος Χριστόφιας, μιλώντας στο Συνέδριο των Αποδήμων στην Πάφο, είπε, μεταξύ άλλων, και τα εξής: «Πρέπει να ξεχάσουμε τους ήρωες, τις μάνες και τις παραμάνες αν θέλουμε να λύσουμε το Κυπριακό».
Σε ομιλία του στη δεξαμενή σκέψης του Brookings Institute της Αμερικής, διατύπωσε την άποψη ότι οι ούτω καλούμενες μητέρες πατρίδες, στην πραγματικότητα εισέβαλαν και οι δύο στην Κύπρο.
Μόλις πρόσφατα ο Πρόεδρος της Συρίας, μιλώντας στη συγκέντρωση του ΚΕΒΕ στη Λευκωσία, αποκάλυψε ότι ο κύριος Χριστόφιας τού εκμυστηρεύτηκε ότι η Κύπρος βρίσκεται πιο κοντά στη Συρία απ’ ό,τι στην Ελλάδα.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Σημερινή», ημερομηνίας 7/11/10, ο Υπουργός Εσωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας εξήγγειλε σειρά μέτρων για την ενσωμάτωση των μεταναστών στην Κύπρο, μεταξύ των οποίων και την εκμάθηση της… κυπριακής γλώσσας!
Είναι επίσης γνωστό και έχει καταστεί η αιχμή του δόρατος της επικοινωνιακής πολιτικής των κυβερνώντων, ότι όποιος πολίτης, οργανωμένος φορέας, σωματείο ή πολιτικό κόμμα προασπιστεί τα ιδανικά, τους αγώνες, την ελληνικότητα, την εθνική αξιοπρέπεια του κυπριακού Ελληνισμού, κάθεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου σαν ακραίος εθνικιστής, σαν σοβινιστής, ρατσιστής, φασίστας, ακόμα και… νεοναζί.
Κάτω από το βάρος αυτών των βαριών κατηγοριών και των ψυχοφθόρων χαρακτηρισμών, ακόμα και ο πιο γνήσιος πατριωτισμός λοιδορείται και υποσκάπτεται.
Μέσα σ’ αυτό το αμείλικτο στόχαστρο που έχει στηθεί, ο καθένας από μας νιώθει αποκαμωμένος, ευάλωτος, αποδυναμωμένος και αδύναμος να αντιδράσει.
Νιώθει μόνος γιατί η Ελλάδα, είτε μέσα από τις περιπέτειες και τη χρεοκοπία της είτε από διπλωματική αβρότητα είτε ακόμα για να μην ανατινάξει τις ελάχιστες εναπομείνασες γέφυρες, αδυνατεί ή δεν επιθυμεί να πάρει θέση και να αντιτάξει την οφειλόμενη αξιοπρέπεια της πάλαι ποτέ Μητρόπολης του Ελληνισμού.
Τέλος, η πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων, υπό τη σκιά της εμπειρίας της αφροσύνης του 1974, που κάτω από το μανδύα της εθνικοφροσύνης και των εθνικών ιδανικών άνοιξαν τις κερκόπορτες στον Αττίλα, με τις συνεπαγόμενες καταστροφικές συνέπειες για τον κυπριακό Ελληνισμό, σιωπούν ή αδρανούν απέναντι στον ορατό κίνδυνο του αφελληνισμού της Κύπρου.
Πραγματικά είναι να διερωτάται κανείς πώς έχουν ανατραπεί τα πάντα σ’ αυτό τον τόπο μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Είναι να εξοργίζεται ο κάθε νουνεχής πολίτης αυτής της δύσμοιρης πατρίδας πώς όλα έχουν αλωθεί και το μόνο που έχει απομείνει είναι να ανεχόμαστε τα πάντα και να παραμένουμε απονευρωμένοι και εντελώς αδύναμοι να αντιδράσουμε.
Είναι να απελπιζόμαστε, γιατί η ιστορική πορεία 3000 ετών τείνει να εκμηδενιστεί και να καταρρεύσει μέσα σε διάστημα λιγότερο από τα 40 χρόνια.
Πού χάθηκε η αξιοπρέπεια, η αυτοεκτίμηση και ο σεβασμός προς την ίδια την ιστορία μας;