Αγανακτισμένοι; Ευχαριστώ, δεν θα πάρω!

Προσωπικά δεν έχω εμπιστοσύνη σε οποιονδήποτε δηλώνει «αγανακτισμένος». Μπορώ να τον κατανοήσω, ενδεχομένως και να τον δικαιολογήσω, αλλά δεν είμαι υποχρεωμένος να εμπιστευτώ τις επιλογές του. Κάθε άλλο! Με φοβίζουν οι εξαγριωμένοι άνθρωποι που έχουν αφεθεί στο κύμα του λαϊκισμού. Και πολύ περισσότερο με φοβίζουν αυτά που μπορούν να συμβούν στο όνομά τους. Λυπάμαι, αλλά δεν είμαι οπαδός της «δημοκρατίας της πλατείας». Όχι, ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω.

Τα Μέσα Ενημέρωσης χαϊδεύουν τα αυτιά των «εξεγερμένων». Ο Τύπος στην Ελλάδα έχει παράδοση στον λαϊκισμό. Εκδότες που μέχρι χτες ζούσαν από την κρατική διαφήμιση, σήμερα κατηγορούν όλους τους άλλους για την υπερχρέωση της χώρας και καλούν τον λαό σε... εξέγερση κατά των... «προσκυνημένων». Η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο...

Στις πλατείες συναθροίζονται αγνοί άνθρωποι που έχουν κουραστεί από το χρεοκοπημένο και βαθιά διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και επαγγελματίες επαναστάτες που αναζητούν το τέλος του καπιταλισμού. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το «κίνημα» δεν έχει ορατούς και ξεκάθαρους πολιτικούς στόχους, ούτε και κάποια μορφή συγκρότησης.

Κι αυτό ακριβώς είναι το επικίνδυνο. Η οργή αυτή του κόσμου μπορεί να χρησιμοποιηθεί εύκολα από όποιον θα το επιθυμούσε για να δημιουργήσει συνθήκες ανωμαλίας. Τα Δεκεμβριανά δεν απέχουν πολύ χρονικά για να υποστηρίξει κανείς ότι «αυτά» δεν συμβαίνουν στις μέρες μας.

Ακόμη και ο όρος «αγανακτισμένος» μου προκαλεί απέχθεια. Κι έκπληξη, συνάμα, που τον υιοθετεί ακόμη και η αριστερά. Μάλλον έχουν ξεχάσει τι έχουν τραβήξει οι παλιότερες γενιές των συνοδοιπόρων τους από κάποιους άλλους «αγανακτισμένους». Το γεγονός ότι η αριστερά αντιγράφει πρακτικές των άλλοτε θυτών της είναι κάτι που φανερώνει και τα δικά της αδιέξοδα.

Όλα αυτά, όμως, είναι επικίνδυνα. Είναι σαν να βγάζει κάποιος εξαγριωμένους ταύρους σε έναν δρόμο κατάμεστο από ανυποψίαστους ανθρώπους. Μόνο η τύχη μπορεί να βοηθήσει για να μην συμβεί κάποιο «ατύχημα».

Λένε ότι η κρίση του λαού είναι πάντα σωστή. Λυπάμαι, αλλά δεν θα συμφωνήσω. Ο λαός δεν έχει πάντα δίκιο. Η μάζα έχει σχεδόν πάντα άδικο. Θα θυμάστε τι έγινε με τις περίφημες συγκεντρώσεις για την Μακεδονία, για παράδειγμα. Λοιπόν, όχι! Η δημοκρατία δεν έχει ανάγκη από πλήθη που μαζεύονται στις πλατείες για να εκφράσουν την αγανάκτησή τους, αλλά από πολίτες με υψηλό το αίσθημα της ευθύνης και κατέχοντες το αγαθό της Παιδείας.

Η κρίση έχει δύο φυσικές διεξόδους σε πολιτικό επίπεδο. Η πρώτη είναι να αναδειχτούν νέες και υγιείς δυνάμεις που θα αναλάβουν τις τύχες της χώρας. Η δεύτερη είναι να παραδοθεί η χώρα στην λογική του όχλου, το οποίο μόνο δεινά μπορεί να φέρει. Η πλάστιγγα, πάντως, δεν γέρνει, προς το παρόν, προς το καλό σενάριο...

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr