Η Ελλάδα, μέσω του δημοσιευμένου χάρτη για την διενέργεια ερευνών, φαίνεται να παραχωρεί, στην κυριολεξία, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων νότια στης Κρήτης στην Λιβύη.
Όπως αναφέραμε στην αρχική δημοσίευση της σχετικής είδησης, η έκδοση του συγκεκριμένου χάρτη αν και δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως μία θετική κίνηση, ειδικά εάν λάβει κάποιος υπόψη του το γεγονός πως περιλαμβάνει και την περιοχή της Κρήτης, αλλά όχι αυτή της Λεκάνης του Ηροδότου, δεν μπορεί παρά να αντιμετωπιστεί με συγκρατημένη αισιοδοξία αφού όλοι μας γνωρίζουμε πως ακριβώς λειτουργεί το ελληνικό κράτος.
Δυστυχώς, οι φόβοι μας φαίνεται να επιβεβαιώνονται
αφού το «defence-point.gr», βασιζόμενο σε πηγές και πληροφορίες οι οποίες δεν επιδέχονται αμφισβήτηση είναι σε θέση να επιβεβαιώσει πως ο συγκεκριμένος χάρτης-ιδιοκτησία του ελληνικού κράτους, με απλά λόγια παραχωρεί ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Λιβύη!
Σύμφωνα με την γνώμη ειδικών, εντός και εκτός της χώρας, η οριογραμμή της ελληνικής ΑΟΖ είναι χαραγμένη με δεδομένο πως ολόκληρος ο κόλπος της Σύρτης είναι κλειστός.
Τι εννοούμε όμως με την λέξη «κλειστός»; Αντί η γραμμή βάσης (αφετηρία από την οποία αρχίσει κάποιος να «μετρά» την ΑΟΖ μίας περιοχής) από την πλευρά της Λιβύης να είναι η ακτογραμμή της, κάτι που θα σήμαινε πως η παρουσία ενός μεγάλου κόλπου θα έφερνε την οριογραμμή πολύ πιο πίσω – η οριογραμμή θα παρουσίαζε μία κυρτότητα – ο Κόλπος της Σύρτης εκλαμβάνεται ως μία ευθεία η οποία ορίζεται από τις δύο άκρες του. Έτσι η γραμμή βάσης από την οποία αρχίζει να «μετράει» η ΑΟΖ της Λιβύης, δεν έχει κυρτότητα (με βάση το ανάγλυφο), άρα δεν αρχίζει πιο πίσω, αλλά είναι μία ευθεία στην άκρη του τεράστιου αυτού κόλπου, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να χάνει μία μεγάλη θαλάσσια ζώνη, με τα αντίστοιχα κοιτάσματα.
Με βάση την συγκεκριμένη εξέλιξη θέτουμε κάποια απλά ζητήματα / ερωτήματα:
Πρώτον, προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης θα πρέπει να σημειωθεί πως η συγκεκριμένη χάραξη ΔΕΝ είναι παράνομη, δεν αντιβαίνει το δίκαιο της Θαλάσσης, διότι πολύ απλά το διεθνές δίκαιο προβλέπει πως τα ενδιαφερόμενα μέρη θα κάτσουν στο ίδιο τραπέζι και θα διαπραγματευθούν για ποια περιοχή ή νήσος θα έχει ΑΟΖ και ποια δεν θα έχει. Με λίγα λόγια όλα αυτά είναι προϊόν διαπραγμάτευσης.
Δεύτερον, από την στιγμή που ο συγκεκριμένος χάρτης είναι προς «ανοιχτή διαβούλευση» δεν σημαίνει πως η ελληνική πλευρά θα πρέπει να είχε παρουσιάσει, έστω και με έναν μαξιμαλιστικό τρόπο την ΑΟΖ που θα ήθελε, και μετά να προχωρήσει σε διαπραγμάτευση με την άλλη πλευρά;
Τρίτον, η πρώτη και η δεύτερη παρατήρηση μας οδηγούν στο μέγιστο ερώτημα, το τι ακριβώς θα τεθεί σε «ανοιχτή διαβούλευση» αφού για να παρουσιαστεί ένας τέτοιος χάρτης σημαίνει πως οι διαπραγματεύσεις με την άλλη πλευρά έχουν ολοκληρωθεί. Με άλλα λόγια, ένας ελληνικός χάρτης που παρουσιάζει τον Κόλπο της Σύρτης κλειστό σημαίνει πως η Αθήνα έχει αποδεχθεί κάτι το οποίο υποτίθεται πως θα έπρεπε να είχε διαπραγματευθεί. Είναι προφανές λοιπόν το συμπέρασμα πως είχαμε «μυστική διπλωματία» και πως οι δύο πλευρές έχουν καταλήξει στην συγκεκριμένη λύση.
Τέταρτον, εάν δεχθούμε πως η γραμμή βάσης για την μέτρηση της ΑΟΖ της Λιβύης είναι με τον Κόλπο της Σύρτης κλειστό, τι ακριβώς μας έδωσαν σαν αντάλλαγμα οι Λίβυοι; Είναι γνωστό πως η Τρίπολη δεν δεχόταν πως η Γαύδος έχει ΑΟΖ. Η ΥΠΟΘΕΣΗ που μπορεί να γίνει είναι πως η Τρίπολη έκλεισε τον Κόλπο της Σύρτης και η Αθήνα κέρδισε την ΑΟΖ της Γαύδου. Ισχύει; Είναι προφανές ότι πρέπει αν δοθούν απαντήσεις.
Το ερώτημα πλέον στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι τι σημαίνει αυτό σε γεωοικονομικό και γεωπολιτικό επίπεδο.
Σε γεωοικονομικό επίπεδο, η ΑΟΖ, ως περιοχή που κερδίζουμε από την Γαύδο, ΕΑΝ δεχθούμε πως στην συγκεκριμένο χάρτη η συγκεκριμένη νήσος έχει ΑΟΖ, είναι σαφώς μικρότερη από την περιοχή της ΑΟΖ που κερδίζουν οι Λίβυοι με το κλείσιμο της Σύρτης. Βέβαια το άλλο μέγιστο ερώτημα είναι το που ακριβώς βρίσκονται και τα πλουσιότερα κοιτάσματα.
Σε γεωπολιτικό επίπεδο η αναγνώριση της ΑΟΖ της Γαύδου αποτελεί μεγάλο πλήγμα στις αιτιάσεις της Τουρκίας και στα μυθεύματα περί της μη ύπαρξης υφαλοκρηπίδας της συγκεκριμένης νήσου.
Μία ψύχραιμη ανάλυση των δεδομένων για την ώρα μας επιτρέπει να επισημάνουμε πως: Το κλείσιμο του Κόλπου της Σύρτης ουσιαστικά χαρίζει ένα μεγάλο ποσοστό κοιτασμάτων στην Λιβύη. Η ύπαρξη ΑΟΖ στην Γαύδο, εάν αυτή επιβεβαιωθεί, σίγουρα δεν είναι της αυτής σημασίας σε επίπεδο ελέγχου κοιτασμάτων, αλλά θα μπορούσε να έχει θετικά αποτελέσματα σε ζητήματα που άπτονται της τουρκικής επιθετικότητας. Τέλος, κεφαλαιώδους σημασία έχει να αναλυθεί το που ακριβώς βρίσκονται τα πλουσιότερα κοιτάσματα.
Πέμπτον, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πως η κατασκευή τέτοιου είδους χαρτών, λόγο της ευαίσθητης φύσης τους, ανατίθεται στην Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού με την συμμετοχή φυσικά ανθρώπων από τα Ελληνικά Πετρέλαια. Ερωτούμε λοιπόν, το υπουργείο Εθνικής Άμυνας εάν είναι εν γνώσει του ή όχι ο συγκεκριμένος χάρτης. Αρνούμαστε να διανοηθούμε πως χάρτες του είδους θα μπορούσαν να αποτελούν «πνευματική περιουσία» κάποιου άλλου και όχι αυτού που είναι επιφορτισμένος με την εξασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας.
Έκτον, κατά τα φαινόμενα το «παιχνίδι» της διαπραγμάτευσης με την Λιβύη έχει ολοκληρωθεί, διότι δεν είναι δυνατόν να υποθέσουμε πως πριν ξεκινήσουμε τις διαπραγματεύσεις «κλείσαμε» από μόνοι μας τον Κόλπο της Σύρτης. Ερωτούμε: Με ποιον ακριβώς έχει διαπραγματευθεί η ελληνική κυβέρνηση και παρουσίασε τον συγκεκριμένο χάρτη. Διαπραγματεύθηκε με τον «αδερφό» Μουαμάρ, διαπραγματεύθηκε με τους αντικαθεστωτικούς στην Βεγγάζη, διαπραγματεύθηκε και με τους δύο; Μήπως η διαπραγμάτευση είχε ολοκληρωθεί πριν το ξέσπασμα του εμφυλίου στην Λιβύη;
Οι… δόκτορες του υπουργείου Εξωτερικών τι λένε για όλα αυτά; Δεν τους έχει πει κάποιος πως τώρα που μας έχουν ανάγκη και οι δύο πλευρές, Τρίπολη και Βεγγάζη, θα έπρεπε να θέσουμε τα ζητήματά μας μετ’ επιτάσεως; Οι «ειδικοί» του υπουργείου Εξωτερικών και του Μαξίμου βέβαια, δεν γνωρίζουν πως τη στιγμή που η άλλη πλευρά βρίσκεται σε τέτοια θέση αδυναμίας μπορούμε θεωρητικά -και οφείλαμε να προσπαθήσουμε- να περάσουμε τις απόψεις μας; Δηλαδή εάν στην Λιβύη δεν γινόταν εμφύλιος και οι Λίβυοι δεν βρισκόταν σε τέτοια θέση έκτακτης ανάγκης, τι θα γινόταν; Θα μας ανάγκαζαν να μην ανακηρύξουμε ΑΟΖ στην… Κρήτη; Εκτός φυσικά και εάν η διαπραγμάτευση δεν έχει γίνει με τους Λίβυους αλλά με άλλους «ενδιαφερομένους», οι οποίοι ήθελαν – μέσω Ελλάδας – να αποδείξουν στους προστατευόμενούς τους Λίβυους αντικαθεστωτικούς ότι θα τους υποστηρίξουν… γενικώς.
Εάν αυτό ισχύει, πάλι η Ελλάδα κλήθηκε να παίξει το ρόλο του «καλού παιδιού» που θυσιάζει το συμφέρον της για λόγους… κάποιας «συμμαχικής υψηλής στρατηγικής»;
Αυτά για την ώρα, και θα επανέλθουμε σύντομα με νεότερα…
Σημείο Άμυνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου