Τον Ελληνισμό, να τον κλαίμε;

  Με τον Σάββα Ιακωβίδη

Ωρίμασε η στιγμή για μια επανάσταση μυαλών και θελήσεων για να αποτινάξουμε τους φαύλους, τους αισχρούς και τους επικίνδυνους

Καημένε ποιητή… Ποιος Ελληνισμός… Ποια Ρωμιοσύνη… «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις/ εκεί που πάει να σκύψει/ με το σουγιά στο κόκαλο/ με το λουρί στο σβέρκο/ Νάτη πετιέται από ξαρχής/ κι αντριεύει και θεριεύει/ και καμακώνει το θεριό/ με το καμάκι του ήλιου». Ποια Ρωμιοσύνη; Ποιος Ελληνισμός; Ποιος ήλιος ελπίδας για ανάκαμψη; Οι όπου γης Έλληνες
και ειδικά οι Έλληνες της Κύπρου σπαράζει η καρδιά μας και αιμάσσει η ψυχή μας για όσα βλέπουμε να συντελούνται στην Ελλάδα μας. Και στην Κύπρο. Ο σπαραγμός, η οδύνη και η απελπισία μας γίνονται μεγαλύτερες και πιο ανυπόφορες επειδή το κατάντημα της Ελλάδας και της Κύπρου και η επέλασή τους κατά κρημνόν συμβαίνουν την ώρα που, ευνοϊκές συγκυρίες θα έπρεπε να αναδείξουν την μεν Ελλάδα στην υπερδύναμη των Βαλκανίων μα και της ευρύτερης περιοχής της Μεσογείου. Την δε Κύπρο, σε πραγματική γέφυρα και εφαλτήριο της ΕΕ και άλλων ισχυρών χωρών προς τη Μέση και Ευρύτερη Μέση Ανατολή, αξιόπιστο παράγοντα σε κρίσεις και διενέξεις.
Τόσοι αιώνες, τόσες συμφορές, τόσες ήττες, τόσες υποδουλώσεις, τόσοι νεκροί… Κι ακόμα μυαλό δεν βάλαμε. Η διχόνοια, αυτό το ανίατο εθνικό σαράκι, κατατρώει τις σάρκες μας και καταστρέφει κάθε ζείδωρη δύναμη και ικμάδα μας για να πάμε μπροστά. Την ώρα που άλλοι λαοί εργάζονται σκληρά για να προκόψουν, ο Ελληνισμός γονατίζει εξαιτίας των λαθών του, των παθών του, του εγωισμού και της φιλαυτίας του, της ανεπάρκειας των ηγετών του, των εμφύλιων σπαραγμών του. Πάντα βρίσκει δικαιολογίες και αφορμές για να μην παραδεχθεί ότι πρώτος φταίει ο κακός, ο εγωιστής, ο άμυαλος, ο απερίσκεπτος εαυτός του. Συχνά-πυκνά αναφερόμαστε στο μοναδικό ελληνικό φιλότιμο, στην ελληνική λεβεντιά, στον γνήσιο πατριωτισμό, στη δημοκρατικότητα, στην ελευθερία και στην αξιοπρέπεια, στην τιμή και στο καθήκον, αρετές που μας επέτρεψαν να αναδειχθούμε σε λαό φωτοδότη, ζωοδότη και αιμοδότη άλλων λαών.
Η τραγωδία βρίσκεται εδώ: Οι άλλοι λαοί, που δανείστηκαν τα επιτεύγματα του πολιτισμού και της ιστορίας μας, πρόκοψαν, προόδευσαν, αναπτύχθηκαν, εκτινάσσονται διαρκώς προς τα εμπρός, κτίζουν ένα λαμπρό μέλλον για τις χώρες τους. Κι εμείς; Κοιτάξτε τι συμβαίνει στη δύσμοιρη Ελλάδα μας. Άλλοτε έλεγαν για τον Τούρκο ασθενή της Ευρώπης. Χειρότερα, σήμερα, η Ελλάδα μας έγινε ο ασθενής της Ευρώπης και της υφηλίου. Χείριστα: Έγινε το περίγελο και κατάντησε η χλεύη του κόσμου, που τώρα προκαλεί και εξοργίζει με τα καμώματα των ηγετών της.
Ένας πρωθυπουργός, ανάξιος, μικρός, σπιθαμιαίος, που κατάφερε να οδηγήσει την Ελλάδα στο χάος και να την δουλώσει στους ξένους δανειστές. Και που αρνείται να παραιτηθεί και παίζει παιγνίδια με τη μοίρα της χώρας για να παραμείνει στην εξουσία, έστω και αν διαβεβαίωνε προχθές ότι δεν είναι αγκιστρωμένος σε αυτήν. Και ένα πολιτικό σύστημα που ευθύνεται για την κατάντια της Ελλάδας. Αυτό το σύστημα ανατράφηκε κυρίως μετά τη μεταπολίτευση, ανδρώθηκε αποθηριώθηκε με την ανοχή όλων, πολιτικών και πολιτών. Τώρα κατασπαράζει την Ελλάδα, την δουλώνει, την εξευτελίζει και την γελοιοποιεί.
Τα ίδια συμβαίνουν και στην Κύπρο, σε μικρότερο βαθμό, αλλά συμβαίνουν. Ένα πολιτικό σύστημα διαβρωμένο, σάπιο, διαπλεκόμενο και ανίκανο να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Και με έναν Πρόεδρο που αποδεδειγμένα είναι ανεπαρκής και σπιθαμιαίος έναντι των περιστάσεων και των προκλήσεων. Όπως ο Γ. Παπανδρέου, έτσι και ο Δ. Χριστόφιας δεν απολαύει της εμπιστοσύνης των πολιτών. Παπανδρέου και Χριστόφιας έπρεπε να παραιτηθούν για να αποφασίσει ο ελληνικός και ο κυπριακός λαός τι πρέπει να γίνει παρακάτω. Ούτε ο ένας το αποδέχεται ούτε ο άλλος το σκέφτεται. Έστω και αν έχασαν το τεκμήριο της λαϊκής αποδοχής και εμπιστοσύνης. Ελλάδα και Κύπρος, σε μια εποχή που έπρεπε να ήταν πρότυπα κρατών και με ισχυρές και ικανές κυβερνήσεις, διέρχονται σοβαρές κρίσεις. Απειλούνται από εσωτερικές αναταράξεις και εξωτερικές απειλές, χωρίς να είναι σε θέση να τις αντιμετωπίσουν. Ας σκεφτούμε μόνο την τουρκική απειλή και να μετατραπεί η απελπισία μας σε ανείπωτη οργή.
Ποιος Ελληνισμός… Ποια Ρωμιοσύνη… Σκυφτοί, ξεφτιλισμένοι, δαρμένοι, γελοιοποιημένοι, εξαρτημένοι, επειδή έχουμε σπιθαμιαίους και ανεπαρκείς ηγέτες και εξίσου σπιθαμιαίες πολιτικές ηγεσίες. Πού είναι ο Ηγέτης με όραμα, ο γνήσιος πατριώτης, που θα βάλει το συμφέρον της πατρίδας υπεράνω του κομματικού, προσωπικού και ιδιοτελούς; Πού είναι εκείνος ο Ηγέτης με ανάστημα κύρους και απόθεμα αξιοπιστίας και σοβαρότητας, με πλεόνασμα υπευθυνότητας και ευθύνης για να ανασύρει τον Ελληνισμό από τον πάτο, το μαρασμό, τη μιζέρια και την κατάπτωση και να τον εκτινάξει, ξανά, προς νέες κατακτήσεις; Πού είναι η ελπίδα για να ανθίσει στα πρόσωπα των καταπτοημένων Ελλήνων; Και στην Ελλάδα και στην Κύπρο κάθε μέρα οι Έλληνες διερωτώνται πού πάμε. Αλλά, φτάνει πια δάκρυα, αγωνία, απογοήτευση, απελπισία και μιζέρια. Μήπως ωρίμασε η στιγμή για μια επανάσταση μυαλών και θελήσεων για να αποτινάξουμε τους ανεπαρκείς, τους φαύλους, τους αισχρούς και τους επικίνδυνους για να δούμε, επιτέλους, Θεού πρόσωπο και να σώσουμε τους εαυτούς μας, δηλ. να διασώσουμε την Ελλάδα και την Κύπρο;