Η αλλεργική στη Δημοκρατία Ε.Ε. και η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα…

Πολύ «εκνευρισμένοι» και «αγριεμένοι» εμφανίστηκαν οι ηγέτες της Ευρωζώνης απέναντι στον πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου, με τον εκνευρισμό τους όμως να προδίδει αδυναμία και αγωνία για το τι μέλει γενέσθαι…
Μπορεί η Μέρκελ και ο Σαρκοζί να ζήτησαν εξηγήσεις από τον Παπανδρέου για ποιον λόγο έβγαλε από το μανίκι τον «άσο» του δημοψηφίσματος, ωστόσο, ο ένας μήνας που θα μεσολαβήσει μέχρι την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, αρκεί για να καταστεί το πρόβλημα της Ευρωζώνης ασφυκτικό. Ο Μπερλουσκόνι στη Ιταλία δυσκολεύεται πλέον να αστειευτεί και να χαμογελάσει, αφού τα δύο τρισεκατομμύρια ευρώ χρέος της χώρας του και το 5% όπου έχει φθάσει το επιτόκιο δανεισμού του, έναντι του 0,3% της Γερμανίας, είναι δυσβάσταχτο, ενώ άπαντες ανατριχιάζουν στον συλλογισμό ότι το επιτόκιο αυτό θα μπορούσε να αυξηθεί πολύ περισσότερο φέρνοντας την Ιταλία στο χείλος της καταστροφής.

Το αστείο είναι ότι στην Ιταλία αυξάνονται οι φωνές που ζητούν εξέταση του ενδεχομένου επιστροφής στη λιρέτα, όπως και στην Ελλάδα αρκετοί φλερτάρουν με το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή, Θα επανέλθουμε σε αυτό αφού υποστηρίξουμε ότι μια Ευρωζώνη χωρίς την Ελλάδα μπορεί να περάσει μια φουρτούνα, όμως θα κατορθώσει να σταθεί κατά πάσα πιθανότητα στα πόδια της, έστω και με σοβαρότατες απώλειες. Εάν όμως το πρόβλημα της Ιταλίας χειροτερέψει, τότε τα χρήματα που υπολόγιζαν Γερμανοί και Γάλλοι να χρειαστεί για τη σωτηρία της ολόκληρη η Ευρωζώνη θα τα χρειάζεται μονάχη της η Ιταλία! Και ότι ζει σήμερα η Ελλάδα με την μαζική αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας θα το ζήσουν και οι Ιταλοί. Μπορεί να το αντέξει αυτό η Ευρωζώνη; Και πόσο πιθανό είναι να καταρρέει η Ιταλία ενώ τα ήδη αυξημένα γαλλικά spread να παραμένουν έστω στο σημερινό επίπεδο; Μήπως η κατάσταση θα έχει ξεφύγει οριστικά από τον έλεγχο;
Και αυτό επειδή η ηγεσία της Ενωμένης Ευρώπης αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Το να κουνάνε το δάχτυλο στην Ελλάδα οι Μέρκελ και Σαρκοζί αποφασίζοντας να μην εκταμιεύσουν τη δόση μερικών δισεκατομμυρίων ευρώ στα «κακά παιδιά» μέχρι να συνετισθούν και να ψηφίσουν «αυτό που πρέπει» καταντάει γελοίο και θυμίζει… τιμωρίες στο Δημοτικό σχολείο! Απορεί κανείς εάν έχουν ή όχι συναίσθηση του κινδύνου που διατρέχουν και οι δικές τους οικονομίες, πέραν της Ευρωζώνης, ή δε αντιλαμβάνονται τη δραματική πραγματικότητα που διαμορφώνεται.
Πόσο γελοίο αποδεικνύεται επίσης το να θυμηθεί κανείς την περίφημη συζήτηση για το αποκαλούμενο «δημοκρατικό έλλειμμα» της Ευρώπης και τις προτάσεις των «ειδικών» για την υπέρβασή του. Οι ηγεσίες της Ευρώπης αποδεικνύονται «αλλεργικές» σε κάθε σκέψη δημοκρατικής διαδικασίας, αφού δείχνουν να πιστεύουν ότι αυτοί, οι πεφωτισμένοι, οι κάτοχοι του παπικού αλάθητου, θα υποδείξουν στους «Έλληνες ιθαγενείς» ποιο είναι το συμφέρον τους και το τι πρέπει να κάνουν, ενώ αυτοί είναι υποχρεωμένοι να εκτελέσουν! Η «στρατηγική του Σαμψών», όρο που χρησιμοποιήσαμε σε προηγούμενη ανάρτηση τους έχει ξεγυμνώσει και παρά το ότι η καταστροφή είναι μπροστά στα μάτια τους εξακολουθούν να εθελοτυφλούν. Συνεχίζουν να αποδίδουν όλα τα προβλήματα της Ευρωζώνης στο «απείθαρχο» 2% (ούτε καν) του ΑΕΠ της Ευρωζώνης και μετά αναρωτιούνται οι αφελείς γιατί οι αγορές συνεχίζουν το δικό τους «παιχνίδι»! Και δεν αναρωτιούνται, έστω την ύστατη ώρα, μήπως θα τους συνέφερε καλύτερα να μην είχαν πει τίποτε και να είχαν… καταβάλλει εφάπαξ 400 δισεκατομμύρια δολάρια εξαφανίζοντας σε μια νύχτα το ελληνικό χρέος!
Με τη δική τους λογική – ότι φταίει για όλα η Ελλάδα – δεν θα υπήρχε πρόβλημα σήμερα! Πρόβλημα δεν θα υπήρχε ακόμα κι αν πλήρωναν τα μισά επιστρέφοντας το ελληνικό χρέος σε επίπεδα κάτω του 100% επί του ΑΕΠ της χώρας. Δηλαδή, εάν ακολουθήσουμε την διαστροφική λογική των ηγεσιών της Ευρωζώνης, αρκούσαν 200 δισεκατομμύρια για να εξαφανιστεί το πρόβλημα εν τη γενέσει του, ενώ πλέον συζητούν για ένα τρισεκατομμύρια ευρώ, χωρίς να έχει «σκάσει» η Ιταλία (και χωρίς να υπολογίζουμε τα προβλήματα της Ισπανίας, της Ιρλανδίας, του Βελγίου κ.λπ.)!
Παρόλα αυτά συνεχίζουν στο γνωστό μοτίβο, την τακτική του «κουνάμε το δάχτυλο στο κακό παιδί». Πόσο μυωπική κατάντησε η ηγεσία της Ευρώπης! Αναρωτιέται κανείς εάν είναι εντελώς ανίκανοι να αντιληφθούν ότι με τα μυαλά που κουβαλάνε δεν θα καταστραφεί μόνο το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα και η Ευρωζώνη, αλλά το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι κι αλλιώς την έχουν καταντήσει «Πύργο της Βαβέλ» με την απόφαση για διεύρυνση – κοντεύει ήδη τρεις δεκάδες μέλη… – με το φοβερό και τρομερό σκεπτικό ότι θα προλάβει να εντάξει τις χώρες το ΝΑΤΟ και θα αποκτήσουν δυσανάλογη επιρροή οι ΗΠΑ στην Ευρώπη! Και η πρώτη κίνηση της Πολωνίας, αφού μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν να αγοράσει μαχητικά F-16… Για τέτοιους φωστήρες μιλάμε, για τέτοια λαμπρά μυαλά.
Τα κόλπα με τη δραχμούλα…
Για να μην κάνουμε όμως από την ανάποδη το λάθος που πράττουν οι Ευρωπαίοι, ας έρθουμε και στα δικά μας. Καλά κάνει ο Αντώνης Σαμαράς και φωνάζει ότι το ερώτημα που θα τεθεί στο δημοψήφισμα δεν θα προσφέρει την απάντηση της κοινωνίας για το αν συμφωνεί με την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική, η οποία, ας μη γελιόμαστε, έχει βυθίσει τη χώρα στην ύφεση χωρίς ορατή έξοδο και επιστροφή σε αναπτυξιακή τροχιά. Διότι δεν μπορεί να φωνάζουν οικονομολόγοι σε όλο τον κόσμο ότι και ο κόσμος θα πεινάσει και τα ελλείμματα θα μεγαλώνουν και οι Ευρωπαίοι να συνεχίζουν μετά από τόσους μήνες να σφυρίζουν αδιάφορα! Διότι πρέπει να είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΗΛΙΘΙΟΣ για να μην μπορείς να προβλέψεις ότι οι προϋπολογισμοί που καταρτίζονται ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ να μαζέψουν τα έσοδα που προβλέπονται εκεί.
Ένα απλό παράδειγμα: Όταν τα νοικοκυριά έχουν χάσει σημαντικό μέρος του εισοδήματός τους και το πετρέλαιο βρίσκεται στα ύψη, είναι απολύτως φυσιολογικό και προβλέψιμο ότι οι Έλληνες θα αναζητήσουν κάθε είδους εναλλακτική για να ζεσταθούν! Ήδη, μπορεί η κυβέρνηση να έχει προβλέψει να εισρεύσουν στα ταμεία κάποια σημαντικά ποσά από τους φόρους, τα οποία όμως απλώς δεν θα εισπράξει, αφού ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος… Το τι θα συμβεί το ξέρουμε: Τα έσοδα θα υπολείπονται και αυτά τα τέρατα… ευφυΐας θα σου πουν ξανά «πάρε μέτρα». Άντε πάλι χαράτσια, μέχρι που ένα ωραίο πρωί θα πέσει η κυβέρνηση και θα επικρατήσει χάος. Κι όλα αυτά διότι η Μέρκελ αποδείχθηκε… κοιμωμένη (προφανώς όχι ωραία…). Το να φωνάζει η αντιπολίτευση σε αυτή τη συγκυρία ότι τέτοια πολιτική δεν πρόκειται να την ακολουθήσει, θα ήταν λάθος να θεωρηθεί ότι υπονομεύει την εθνική προσπάθεια. Με μία όμως προϋπόθεση: Να υπήρχε έστω και ένας ελάχιστο κοινός παρονομαστής, μια ελάχιστη συνεννόηση, για το καλό του τόπου. Δυστυχώς όμως, σχεδόν οι πάντες έχουν αρχίσει τα γνωστά πολιτικά κόλπα με πολλά ΜΜΕ να θυμίζουν πραγματικά σκουπίδια. Κι όλα αυτά σε βάρος της κοινής λογικής.
Στο ζήτημα της επιστροφής της δραχμής, το μεγάλο δράμα της χώρας είναι ότι δυστυχώς έχουν βρεθεί στην ίδια παράταξη οικονομολόγοι οι οποίοι έχουν ένα συζητήσιμο επιχείρημα ότι θα μπορούσε να αποβεί επωφελές για τον τόπο και ότι η πηγή του κακού στην ελληνική οικονομία είναι το ίδιο το ευρώ, μαζί με την παλιά φουρνιά επιχειρηματιών που έχουν φεσώσει με εκατοντάδες εκατομμύρια την αγορά και με την επιστροφή στη δραχμή προσδοκούν για το δικό τους «κούρεμα χρέους» που θα τους διατηρήσει στο παιχνίδι. Άσε που διαθέτουν χρήματα στο εξωτερικό τα οποία θα αξίζουν πολύ περισσότερο με μια δραχμή η οποία ας υποθέσουμε θα είχε ισοτιμία με το ευρώ ένα προς εφτακόσια, υπερδιπλάσιο αυτού που ξέραμε όταν υιοθετήσαμε το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα…

Και σε αυτό το θέμα όμως έχει εισέλθει δυναμικά η μικροπολιτική. Κανείς δεν θέλει να ονομαστεί ως «πρωθυπουργός της δραχμής» ακόμα κι αν τα επιχειρήματα υπέρ της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα δεν τον αφήνουν αδιάφορο. Εάν όμως, για παράδειγμα, το πρόσωπο αυτό ήταν ο Σαμαράς, επιθυμία του θα ήταν να μην χρεωθεί την επιστροφή και να πορευτεί με αυτή λέγοντας «μου το επέβαλαν», ακόμη κι αν στην πράξη το επιθυμούσε εξ αρχής όντας πεπεισμένος από τα επιχειρήματα υπέρ αυτής της επιλογής.
Αντί επιλόγου…
Κατά τη διάρκεια του μήνα που θα παρεμβληθεί μέχρι το δημοψήφισμα πολλά μπορούν να γίνουν. Είναι ικανό το πολιτικό σύστημα να συζητήσει και να αξιοποιήσει τη συγκυρία πετυχαίνοντας όσο περισσότερα ανταλλάγματα για το καλό της χώρας ή το μυαλό μας κατέλαβε οριστικά η πολιτική καμαρίλα και οι κραυγές οι οποίες τόση ζημιά έκαναν στον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες;
Πολύ αμφιβάλουμε, αν και ποτέ δεν θα σταματήσουμε να ελπίζουμε.
Σημείο Άμυνας