Πώς θέλουμε έναν ηγέτη; Τι ζητούμε; Τι θα μας κοστίσει…

Ένα άρθρο του Σάββα Ιακωβίδη επίκαιρο όπως πάντα. Ας το διαβάσουν οι νυν και μέλλοντες ηγέτες μας. Εάν φυσικά θέλουν να είναι ηγέτες και όχι υπαλληλίσκοι ξένων συμφερόντων 

ΑΛΙΜΟΝΟ σε κράτη και σε λαούς που, σε κρίσιμες ώρες, έχουν σπιθαμιαίους ηγέτες… Η διαπίστωση είναι διαχρονική και, για αρκετούς λαούς, εφιαλτική. Ένας ηγέτης γεννιέται, δεν γίνεται. Γεννιέται για να ηγηθεί. Οφείλει να σπρώξει τον λαό προς τα εμπρός. Να έχει όραμα για τις επόμενες γενιές. Η Κύπρος δεν ευτύχησε να έχει ηγέτες με ανάστημα μεγαλύτερο από την έκτασή της. Από της ιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας μέχρι σήμερα, είχαμε μέτριους μέχρι λειψούς ηγέτες. Προφανώς, αυτός ο τόπος δεν έχει πια τη δύναμη να γεννήσει έναν ηγέτη με αξιοσύνη και εκτόπισμα, με ικανότητα και ανάστημα.


Όμως, χρειάζεται έναν πραγματικό ηγέτη. Ο συνθήκες, οι συγκυρίες, οι καταστάσεις, ίσως γεννήσουν έναν άξιο να ηγηθεί σε τούτες τις δύσκολες στιγμές. Ποια είναι η διαπίστωση της πλειοψηφίας των πολιτών;

Πρώτον, το πολιτικό σύστημα αποτυγχάνει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους. Δεύτερον, αναζητούν εναγωνίως έναν άλλον ηγέτη, που θα εμπνεύσει, θα γαλβανίσει και θα εκτινάξει προς τα εμπρός και προς το μέλλον τον τόπο και τους πολίτες.

Στις ΗΠΑ ζει και ευδοκιμεί ένας πάρα πολύ εκλεκτός φίλος και αναγνώστης. Πρόκειται για τον δρα Παναγιώτη Κωνσταντά, κάτοχο διδακτορικού στη Συμβουλευτική Ψυχολογία. Μου γράφει πως με την επιλογή ενός ηγέτη πρέπει να γνωρίζουμε τι θέλουμε, τι περιμένουμε από αυτόν και… τι θα μας κοστίσει.
Ποιες είναι οι βασικές αξίες για έναν ηγέτη; Ιδού πώς τις καταμετρά ο δρ Κωνσταντάς.

Πρώτον, να ακούει και να βλέπει.

Δεύτερον, να έχει αυτάρκεια, δηλαδή να μην εξαρτάται από κανέναν. Η προσωπική ζωή του να μη βασίζεται σε άλλους.


Τρίτον, να έχει την ικανότητα να διοικεί. Να έχει, δηλαδή, την ικανότητα της ψυχικής σύνδεσης και να συμπονά τους πολίτες. Να είναι παράδειγμα προς μίμηση και να μην περιμένει πιο πολλά απ' όσα ο ίδιος μπορεί να προσφέρει.

Τέταρτον, να είναι δίκαιος διαχειριστής της δύναμης της εξουσίας. Η εξουσία είναι όπως το νυστέρι. Στα χέρια επιδέξιου χειρουργού μπορεί να σώσει ζωές. Στα χέρια ενός δολοφόνου μπορεί να αφαιρέσει ζωές.

Πέμπτον, ένας ηγέτης πρέπει να είναι πρακτικός. Να βρίσκει τρόπους να υλοποιεί όσα συμφωνούνται και όσα υπόσχεται.

Ως έκτο σημείο, ο δρ Κωνσταντάς υποστηρίζει ότι ένας ηγέτης πρέπει να έχει την αίσθηση της ευθύνης. Δεν επιτρέπεται να λέγει αρλούμπες ή να κάνει κινήσεις παραλογισμού, π.χ. να χτυπά τα χέρια στο τραπέζι. Δεν δικαιούται να λέγει στους οδηγούς να μην τρέχουν και αυτός να αφήνει 98 εμπορευματοκιβώτια γεμάτα πυρίτιδα να κάνουν… ηλιοθεραπεία για δυόμισι χρόνια.

Έβδομον, ένας ηγέτης να έχει ακλόνητη πίστη ότι με τη βοήθεια του Θεού και των πολιτών μπορεί να επιτελέσει θαύματα. Αν είναι μίζερος και αναλώνεται σε παράπονα και δικαιολογίες, τότε και ο λαός θα κάνει το ίδιο.
Ο δρ Κωνσταντάς επισημαίνει ότι κάθε άνθρωπος είναι ηγέτης του εαυτού του και έχει την αποκλειστική ευθύνη των πράξεων και αποφάσεών του. Ο καθένας από εμάς, παρατηρεί, οφείλει να ξέρει τι θέλει από τον επόμενο ηγέτη και να κάνει τη σωστή επιλογή.

Ο Αριστοτέλης είπε: «Ο καλός πολίτης πρέπει να ξέρει και να μπορεί να κυβερνιέται και να κυβερνά».

Ο Ισοκράτης είχε διασαλπίσει πως «ο κακός άρχοντας είναι εκείνος που δεν μπορεί να κυβερνήσει τον εαυτό του».

Ο Αγάθων διακήρυξε: «Τρία πράγματα πρέπει να θυμάται όποιος βρίσκεται στην εξουσία. Ότι κυβερνά ανθρώπους, ότι πρέπει να διαχειρίζεται την εξουσία σύμφωνα με το Νόμο και ότι δεν κυβερνά αιώνια».

Ο ηγέτης πρέπει να έχει υπόψη του αυτά που είπε ο Ουγκό: «Η μανία των στοιχείων της φύσεως ξεσπά πάντα στις ψηλότερες κορυφές. Κι ο λαός είναι κι αυτός ένα από τα στοιχεία της φύσεως».
Ο Δ. Χριστόφιας κάτι πρέπει να έμαθε…