Γιατί οι άξιοι έχουν όνομα

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Χθες πήγα στην Αυλώνα. Ο γιος ενός πολύ καλού φίλου (ονόματα δεν λέμε) έπαιρνε τον πράσινο μπερέ και πήγα στην τελετή που έκανε το 575 Τάγμα Πεζοναυτών παρουσία του Αρχηγού ΓΕΣ, Αντιστράτηγου κ. Φραγκούλη. Πολύς κόσμος, γονείς, αδέρφια, φίλοι. Οι νέοι Πεζοναύτες, στρατιώτες μόλις 9 εβδομάδων έκαναν λύση αρμολόγηση τυφεκίου Μ16 σε ελάχιστα δευτερόλεπτα με ΚΛΕΙΣΤΑ ΜΑΤΙΑ, επίδειξη ασκήσεων ακριβείας, γυμναστικών ασκήσεων αλεξιπτωτιστού, αυτοάμυνας, διέλευση στίβου μάχης και τέλος μια άσκηση τακτικής μικρών κλιμακίων με περίπολο μάχης να δέχεται πυρά από εχθρικό πολυβολείο, να ανταποδίδει, να συμπτύσσεται με μεταφορά τραυματία και αντεπίθεση και κατάληψη του πολυβολείου, με ενίσχυση από τμήμα εποχούμενο σε ΤΟΜΠ Μ113 και Hummer. Όλα αυτά οι επισκέπτες τα είδαν σε απόσταση λίγων μέτρων σε αλσύλλιο δίπλα από τον χώρο της τελετής, με χρήση αβολίδωτων, καπνογόνων, οχημάτων, με ένα σενάριο ποικίλο και όσο πιο ρεαλιστικό γινόταν.
 
Αυτοί δε που εκτέλεσαν με απόλυτη επιτυχία όλα τα παραπάνω ήσαν όλοι πραγματικοί νεοσύλλεκτοι κι όχι «παλιοί» ή επαγγελματίες, που αμέσως μετά πήραν τη θέση τους με τους λοιπούς συναδέλφους τους στην παράταξη για την απονομή του πράσινου μπερέ από τα χέρια του Αρχηγού, παλιός Καταδρομέας κι ο ίδιος, και την παρέλαση. Κι έβλεπες γερά παιδιά, γυμνασμένα, εκπαιδευμένα, με φρόνημα. Παιδιά της διπλανής πόρτας. Φαίνεσθαι και ουσία άψογοι. Και γυαλισμένοι κι εκπαιδευμένοι. Έβλεπες γύρω τους Αξιωματικούς τους άγρυπνους, με αληθινό ενδιαφέρον κι ορατά τα αποτελέσματα της πραγματικής εκπαίδευσης που έχουν δώσει.
 
Οι λόγοι και οι χαιρετισμοί ήταν λακωνικοί αλλά τα έργα πολλά και εύγλωττα. Μ’ ένα ασήμαντο, σχεδόν ανύπαρκτο κόστος, πλήθος πολιτών είδαν τα παιδιά τους όπως δεν τα ‘χαν ξαναδεί, είδαν ότι οι Ειδικές Δυνάμεις, ο Στρατός, ΔΟΥΛΕΥΕΙ, υλοποιεί την αποστολή του και ούτε ένα ευρώ δεν πάει χαμένο. Σε αυτούς τους γκρίζους και δύσκολους καιρούς οι πολίτες με ευχάριστη έκπληξη είδαν ένα κομμάτι του κράτους, αποτελούμενο από τα ίδια τα παιδιά τους, να δουλεύει σαν καλοκουρδισμένο ρολόϊ, με υπεύθυνους ανθρώπους που αγαπούν τη δουλειά τους και φαίνεται στο αποτέλεσμα.
 
Κι επειδή οι άξιοι έχουν όνομα και πρόσωπο, ο Διοικητής του 575 Τάγματος Πεζοναυτών, που πρώτος δικαιούται την ηθική επιβράβευση, είναι ο Αντισυνταγματάρχης (ΠΖ) Γιαννόπουλος Νικόλαος, που μαζί με τους Αξιωματικούς κα Υπαξιωματικούς του έκανε την καλή δουλειά. Γιατί ο Διοικητής, οι Λοχαγοί κι οι Διμοιρίτες είναι αυτοί που έχουν την τελική ευθύνη, είναι αυτοί που ζουν καθημερινά με τους άνδρες τους, αυτοί που στο τέλος θα κάνουν ή δεν θα κάνουν την δουλειά. Λοιπόν ο Γιαννόπουλος και τα στελέχη του την έκαναν και δη άριστα. Γιατί το έργο που έχει πίσω του πίστη κι αφοσίωση φαίνεται.
 
Και βέβαια υπήρχε άλλος ένας λόγος που δεν θα ‘πρεπε ν’ απορώ γι’ αυτό που είδαμε όλοι. Μια γνώριμη φιγούρα, αρχέτυπο Καταδρομέα, επέβλεπε με το οξύ του βλέμμα όσα δωρικά γίνονταν, χωρίς τίποτα να περισσεύει από αυτό που πρέπει να είναι ο Στρατός του Ελληνικού Έθνους. Είχα 20 χρόνια να τον δω και τον θυμόμουν ως Λοχαγό στο 505 Τάγμα Πεζοναυτών, άριστο γνώστη των αντικειμένων εκπαίδευσης και με μεγάλο κύρος στους άνδρες του, τους οποίους διοικούσε πάντα με τον παλιό καλό λοκατζίδικο τρόπο: δια του παραδείγματος. Ταξίαρχος πια και με γκρίζα μαλλιά, Διοικητής της 32ης Ταξιαρχίας Πεζοναυτών, ο Στάθης Πανυτσίδης, είναι άλλος ένας από αυτούς που αγρυπνούν γι’ αυτά που εσείς ξεχνάτε κι αν οι απέναντι ή όποιοι άλλοι, μας τα θυμήσουν βίαια, κάποιους σαν τον Πανυτσίδη θα θέλετε να ηγούνται των παιδιών σας.
 
Όσο εμείς γκρινιάζουμε για τους δύσκολους καιρούς που έρχονται, οι Φύλακες, αδέρφια, αγρυπνούν. 

Και είναι όντως ΑΞΙΟΙ.