Η «ανακάλυψη» των Τουρκοκυπρίων

ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΠΑΥΛΟΥ

Η Τουρκία, με την έπαρση του νικητή του ’74 και τη βεβαιότητα της χώρας που υπερτερεί όσον αφορά το συσχετισμό δυνάμεων, ακόμη αισθανόμενη ότι εκφράζει στην περιοχή μας και τα ενδιαφέροντα/συμφέροντα των ισχυρών της γης (Αγγλίας και Αμερικής), δεν έχει αναστολές για να μιλήσει μερικές φορές ωμά. Έτσι, ακόμη και αξιωματούχοι του τουρκικού κράτους, μας τονίζουν κάποτε, από την Άγκυρα, με προκλητικό κυνισμό: Ότι η εισβολή του 1974 δεν έγινε για τα μάτια των Τουρκοκυπρίων, αλλά για τα στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας ή, ακόμη, «και αν δεν υπήρχε ούτε ένας Τουρκοκύπριος στο νησί, θα έπρεπε η Τουρκία να τον ανακαλύψει», για να μπορεί να έχει λόγο στην Κύπρο και τη στρατηγική της σημασία.

Οι Τουρκοκύπριοι, πριν από τη δεκαετία του 1950, αυτοπροσδιορίζονταν με τον πρέποντα και ορθό τρόπο ως μειονότητα της Κύπρου και με τον όρο τουρκοκυπριακή μειονότητα αναφερόταν σ’ αυτούς ο τύπος της Τουρκίας. Όταν η αποικιοκρατία αρχίζει να παρακμάζει και όλη η ανθρωπότητα θεωρεί πια ως αναχρονιστικό και απάνθρωπο κάθε αποικιοκρατικό καθεστώς, η Αγγλία «ανακαλύπτει» εντονότερα τους Τουρκοκυπρίους. Τους υπερπροβάλλει και τους υπερπροωθεί, και έτσι το Κυπριακό αρχίζει να εμφανίζεται, από θέμα απελευθέρωσης και αυτοδιάθεσης ενός αποικιοκρατούμενου λαού, ως πρόβλημα δύο αντιτιθέμενων «κοινοτήτων» του νησιού. Με την «ανακάλυψη» των Τουρκοκυπρίων, η Αγγλία πετυχαίνει από παρωχημένη αποικιοκρατική δύναμη να εμφανίζεται πια ως σύγχρονος επιδιαιτητής ο οποίος, από αγαθή συγκυρία, βρίσκεται στο νησί για να αποτρέπονται ακρότητες ανάμεσα στις αντιτιθέμενες δυνάμεις. Ήταν ένα παιγνίδι το οποίο η Αγγλία εγκαθίδρυσε με αληθινή μαεστρία, με την ενίσχυση της Τουρκίας και τη συναίνεση ελλαδικών και κυπριακών παραγόντων.

Η Τουρκία προχώρησε και αυτή στην «ανακάλυψη» των Τουρκοκυπρίων, εκμεταλλευόμενη τις πλάτες και κάθε άλλη υποστήριξη που της παρείχε η αγγλική πολιτική τη δεκαετία του ’50. Έκτοτε η Τουρκία «ανακαλύπτει» τακτικά την τουρκοκυπριακή παρουσία στο νησί, για να διεισδύσει στην Κύπρο και να επιβάλει εντονότερα τα συμφέροντά της, για να κερδίσει το στρατιωτικό και πολιτικό έλεγχο του τόπου μας. Και ενώ όλες οι πολιτικές κινήσεις του νησιού θεωρούσαν τους Τουρκοκυπρίους ως ισότιμους πολίτες και ουδέποτε υποστήριξαν κάτι που θα μείωνε τα δικαιώματά τους όμως, κάθε λίγο και λιγάκι, η Άγκυρα αναφέρεται στην προστασία των Τουρκοκυπρίων και απαιτεί περισσότερα. Έτσι η μειονότητα μετατράπηκε σε κοινότητα, για χατίρι της προσφυγοποιήθηκαν 200, σχεδόν, χιλιάδες πρόσφυγες και έγινε η σκληρότερη εθνοκάθαρση, αργότερα προβιβάστηκε σε κοινότητα με πολιτική ισότητα και συγκυρίαρχη, και αύριο επικυρίαρχη.
Όμως τους Τουρκοκυπρίους δεν τους «ανακαλύπτουν» μόνο η Τουρκία και οι Άγγλοι. Τους «ανακαλύπτουν» και οι Ελληνοκύπριοι. Γιατί όταν η ηγεσία μας υποκύψει στα άνομα σχέδια της Άγκυρας και του Λονδίνου, και αποδεχθεί διάφορες άδικες λύσεις και υποχωρήσεις, πρέπει μετά αυτά να τα πουλήσει και να τα κάνει αποδεκτά και στον δύσμοιρο λαό των Ελληνοκυπρίων. Και τότε αρχίζουν τα συγκινησιακά και πέφτει το δάκρυ κορόμηλο. Οι συμβιβασμοί που γίνονται, καθώς και διάφορα απαράδεκτα που δρομολογούνται, δεν είναι λόγω των απαιτήσεων της Τουρκίας και των πιέσεων των Άγγλων, δεν αποτελούν υποχωρήσεις σε άδικα σχέδια που καταστρατηγούν τα στοιχειώδη δικαιώματα της ελληνικής πλειοψηφίας, αλλά γίνονται για χατίρι των συμπατριωτών μας των Τουρκοκυπρίων. Ότι πρέπει να ανακαλύψουμε και την άλλη πλευρά και τα δικαιώματά της, και ότι πρέπει να φανούμε προοδευτικοί και σύγχρονοι, και να δείξουμε κατανόηση και για τις δικές της ευαισθησίες, και άλλα ηχηρά παρόμοια. Τη σκυτάλη μετά αναλαμβάνουν ημιμαθείς πανεπιστημιακοί και πολιτικοί αναλυτές και ατάλαντοι λογοτεχνίζοντες, που δημιουργούν έναν πολτό με σιροπιαστά ιδεολογικά πιλάφια και νεοκυπριακά ιδεολογήματα. Η «ανακάλυψη» των Τουρκοκυπρίων δημιούργησε τα πιο χαμηλού επιπέδου πολιτικά κείμενα και τη χειρότερη λογοτεχνία.

Οι νόμοι των μαθηματικών όμως είναι άτεγκτοι. Όταν σε ένα σύνολο υπερπροβάλλουμε ένα μέρος του, τότε το υπόλοιπο του συνόλου, έστω και αν αποτελεί το συντριπτικό του μερος, μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, υποτονίζεται και αδικείται, τείνει σε μαρασμό και εξαφάνιση. «Ανακαλύπτοντας» συνεχώς τους Τουρκοκυπρίους, όλοι υποτονίζουν και μειώνουν συνεχώς, μέχρι εξαφανίσεως, τους Έλληνες του νησιού και τα στοιχειώδη δικαιώματά τους. Είναι καιρός, λοιπόν, να ανακαλύψουμε και την ιστορική πλειοψηφία του νησιού, είναι καιρός να ανακαλύψουν οι πολιτικοί μας ταγοί και τους Έλληνες του νησιού, και να απαιτήσουν τα στοιχειώδη δικαιώματα που δικαιούται κάθε άνθρωπος σ’ αυτόν τον πλανήτη.