Οι «δύο Τουρκίες», η μία κατοχή και ο κλινήρης Ελληνισμός

ΜΕ ΤΟ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ

ΠΟΣΟ πρέπει να μας ενδιαφέρουν οι «εκλογές» στα κατεχόμενα; Μάς αφορούν από πολλές απόψεις. Ιδιαίτερα η πολιτική διάσταση, που συναρτάται προς το βαθμό εξάρτησης της εκάστοτε τ/κ ηγεσίας από την Άγκυρα. Αυτή είναι μια κεφαλαιώδους σημασίας διαφορά από τους Έλληνες της Κύπρου. Ανέκαθεν, η Τουρκία ελέγχει και διατάζει την εκάστοτε τ/κ ηγεσία, η οποία είναι πιστά στρατευμένη στην προαγωγή των τουρκικών εθνικών συμφερόντων κατά της Κύπρου. Αντίθετα, η Αθήνα ουδέποτε κατάφερε να ποδηγετήσει τους Έλληνες της νήσου, για λόγους που δεν είναι του παρόντος. Γι’ αυτό και είχαμε, από την εποχή του αγώνα της ΕΟΚΑ μέχρι σήμερα, όλες αυτές τις μεταλλάξεις, μεταστροφές, συγκρούσεις και διαφωνίες, που κατέληξαν στο «άλλα αποφασίζομεν και άλλα πράττετε, Μακαριότατε», του μ. Γ. Παπανδρέου, μέχρι το «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται», που αναφώνησε προχθές ο Δ. Χριστόφιας ενώπιον του Γ. Παπανδρέου, του νεότερου.

Με απλά λόγια, στην περίπτωση των Τ/κυπρίων, ο εκάστοτε ηγέτης τους ενεργεί σε βάρος των συμφερόντων των ομοφύλων του και της Κύπρου. Πρακτορεύει αδίστακτα τα εθνικά συμφέροντα της Τουρκίας εναντίον της πατρίδας του. Από το 1974, ο Ντενκτάς και ο Ταλάτ είναι οι εντεταλμένοι φρουροί της τουρκικής κατοχής. Το επιβεβαιώνουν επανειλημμένες δημόσιες δηλώσεις-ομολογίες του Ντενκτάς και του Ταλάτ, ότι δεν μπορούν να διαφωνήσουν ούτε και να παρακούσουν τις εντολές της Άγκυρας στο Κυπριακό. Ο κατοχικός Ταλάτ, σε μια οργίλη απάντηση σε παραινέσεις Χριστόφια, «να κάνει τη μικρή του επανάσταση» κατά του τουρκικού στρατογραφειοκρατικού κατεστημένου, απάντησε ότι δεν πρόκειται να αυτοκτονήσει, παρακούοντας ή μη υποτασσόμενος στις εντολές της Άγκυρας. Τούτων δοθέντων, ποια διαφορά υπάρχει μεταξύ του Ταλάτ ή του Έρογλου, ώστε αφελείς Ε/κ ηγέτες να θεωρούν ότι δεν είναι δύο όψεις του ιδίου τουρκικού νομίσματος;

Η μόνη διαφορά έγκειται στο βαθμό εξάρτησης και υπακοής τους. Ο Ταλάτ επελέγη όχι επειδή ήταν ικανός, αλλ’ επειδή εξυπηρετούσε, τη δεδομένη στιγμή, τα συμφέροντα της Τουρκίας. Το ίδιο θα συμβεί και μεθαύριο Κυριακή, αν κερδίσει τις «εκλογές» ο δήθεν αδιάλλακτος Έρογλου. Ένα μνημειώδες και ολέθριο λάθος, που διαπράττει η πλευρά μας, είναι ότι μετρά τους Τ/κ ή τους Τούρκους ηγέτες με τα δικά μας, ευρωπαϊκά μέτρα. Πρέπει να υπολογίζονται με τα τουρκικά μέτρα. Και αυτά εμφανίζονται σήμερα, στα κατεχόμενα, με τις «δύο Τουρκίες»: Η μια είναι του βαθέος κράτους και των στρατηγών, που στηρίζουν τον Έρογλου. Η άλλη είναι του ισλαμικού, δήθεν κοσμικού, κόμματος του Ερντογάν, που στηρίζει τον Ταλάτ. Οι «δύο Τουρκίες», όμως, συνυπάρχουν στον έναν αδίστακτο τουρκισμό, που μορφοποιείται στην κατοχή της πατρίδας μας και εκτυλίσσεται στις κατά του Ελληνισμού επεκτατικές βλέψεις του, στην Κύπρο και στο Αιγαίο. Μερικοί υποστηρίζουν ότι «άλλαξε ο Ερντογάν, άλλαξε η Τουρκία».

Προσεκτική ανάλυση των αλλαγών πιστοποιεί ότι, όντως, η Τουρκία άλλαξε: Αναβιώνει τα νεο-οθωμανικά της σύνδρομα και, μεταξύ άλλων σχεδιασμών της, διεκδικεί με βαναυσότητα τον ακρωτηριασμό του Ελληνισμού στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Ενώ, λοιπόν, η Τουρκία έχει αποθηριωθεί, έχει αναδειχθεί σε περιφερειακή δύναμη και διεκδικεί καθεστώς υπερδύναμης, απέναντί της ο Ελληνισμός, αδύναμος, ασθμαίνων και κλινήρης, εισπράττει καρπαζιές και εξευτελισμούς. Η Ελλάδα δεινοπαθεί και εκλιπαρεί βοήθεια, ενώ ο Πρόεδρος Χριστόφιας ακόμα πιστεύει σε προσωπικές χημείες, γενναίες προσφορές και… αντίδωρα, και τρέφει ψευδαισθήσεις ότι θα βρει λύση με το φρουρό της τουρκικής κατοχής, όποιος και αν είναι.