Τουρκία, εκπλήξεις και η ελληνική στρατηγική αναθεώρηση

Δυο δυσάρεστες εκπλήξεις περίμεναν τις τελευταίες ώρες τον Ερντογάν και το «πρωτοπαλίκαρό του», τον υπερφίαλο – αν και αναμφισβήτητα ευφυή – υπουργό Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου.
Το πρώτο και πιθανώς λιγότερο επώδυνο, είναι η δήλωση της Γερμανίδας καγκελαρίου, Άγκελα Μέρκελ, ότι η χώρα της τάσσεται εναντίον κάθε προοπτικής πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Για λόγους ουσίας αλλά και πολιτικής ορθότητας, η Μέρκελ πρόσθεσε ότι η Ευρώπη δεν θέλει να απολέσει έναν σημαντικό φίλο και ότι πρέπει να εξευρεθούν τρόποι συνεργασίας.

Χωρίς να αποτελεί καινούργια θέση, πρόκειται για μια δήλωση ειδικής σημασίας στη συγκεκριμένη συγκυρία, η οποία αντανακλά και την έμμεση δυσφορία της Ευρώπης για το είδος της «πολιτικής πυγμής» την οποία ασκεί η Τουρκία, μη διστάζοντας να προβεί σε ευθείς απειλές εναντίον ενός κράτους-μέλους, όπως η Κυπριακή Δημοκρατία.
Και αυτό, τη στιγμή που οι υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου, εντός της κυπριακής ΑΟΖ, έχουν ειδική σημασία για την ενεργειακή ασφάλεια της Γηραιάς Ηπείρου.
Στο πλαίσιο αυτό, τις τελευταίες ώρες παρατηρείται μεταστροφή του κλίματος στις Ηνωμένες Πολιτείες, με τον Λευκό Οίκο να ξεκαθαρίζει ότι η αμερικανική εταιρία Noble Energy η οποία εμπλέκεται στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο, δεν θα μείνει απροστάτευτη ενώπιον των τουρκικών απειλών.
Η σημασία αυτής της παραμέτρου είναι τεράστια, αφού εμπλέκει με θετικό τρόπο ευθέως την ασφάλεια της μεγαλονήσου, οπότε πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη και από την ελληνική πλευρά. Δηλαδή, η κυβέρνηση Παπανδρέου μπορεί και οφείλει να συζητήσει επέκταση των εγγυήσεων ασφαλείας και στην περιοχή δυτικότερα της κυπριακής ΑΟΖ, δηλαδή εντός του ελλαδικού «οικοπέδου».

Η χώρα μας έχει η ώρα να συζητήσει σοβαρά ζητήματα που άπτονται του ευρύτερου προσανατολισμού της στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Οι ισορροπίες έχουν διαφοροποιηθεί, καθώς επίσης και τα συμφέροντα. Ενδεχομένως, στο τραπέζι των συζητήσεων θα έπρεπε να τεθεί και οι προοπτική «αναπροσανατολισμού» της ελληνικής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, πάντα υπό προϋποθέσεις.

Και για να μη μιλάμε με μισόλογα, στην παρούσα συγκυρία τα συμφέροντα Ελλάδας και Ηνωμένων Πολιτειών είναι τουλάχιστον συμπληρωματικά, αν όχι ταυτόσημα. Η στάση του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών, Τίμοθι Γκάιτνερ, ο οποίος αποτέλεσε άπλωσε ασπίδα προστασίας στον υπουργό Οικονομικών, Ευάγγελο Βενιζέλο, τη στιγμή που δεχόταν το σφυροκόπημα των «εταίρων» στη Σύνοδο της Πολωνίας, έχει εκτιμηθεί δεόντως από την Αθήνα και έχει οδηγήσει σε περίσκεψη.
Η μονότονη και στρατηγικά μυωπική προσκόλληση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το τραγικό λάθος δεκαετιών της αρχής και του τέλους κάθε πολιτικής της χώρας σε αυτήν, θα πρέπει να διορθωθεί. Και η συγκυρία φαντάζει ιδανική για κάτι τέτοιο:
Αφενός λόγω της μη φιλικής συμπεριφοράς «εταίρων» απέναντι στην Ελλάδα, όχι διότι η Ελλάδα και οι Έλληνες δεν φέρουν ευθύνη, αλλά διότι όλοι οι υπόλοιποι συνεχίζουν να κρύβουν τα προβλήματά τους αλλά και το ευρωπαϊκό πολιτικό και δημοκρατικό έλλειμμα, πίσω από τα οικονομικό δράμα μιας χώρας, η οποία όμως αντιστοιχεί σε ποσοστό μικρότερο του 2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ.
Αφετέρου, διότι η νέα κατάσταση έχει οδηγήσει σε σοβαρές και ιδιαιτέρως χρήσιμες ανατροπές. Όχι μόνο η χώρα έχει υποχρεωθεί σε βίαια προσαρμογή ώστε να συνέλθει υιοθετώντας μια πιο ορθολογική οικονομική συμπεριφορά, αλλά και διότι παράγοντες οι οποίοι ήταν απολύτως δαιμονοποιημένοι στο συλλογικό ελληνικό θυμικό («εργαλειακός» και στερεοτυπικός αντιαμερικανισμός και αντιεβραϊκός φιλοαραβισμός), εμφανίζονται να στέκονται δυναμικά στο πλάι της δοκιμαζόμενης χώρας, τη στιγμή κατά την οποία αυτή αδειάζεται από τους φύσει και θέσει συμμάχους και εταίρους.
Η συζήτηση πρέπει να γίνει, καθώς επίσης και οι απαραίτητες κρούσεις προς κάθε κατεύθυνση. Και ποτέ να μην ξεχάσουν οι κρατούντες, ότι στη διεθνή πολιτική ισχύει το παιχνίδι του δούναι και λαβείν…
Σημείο Άμυνας