Ελευθέριος Ανευλαβής
«Α, ρε Λαυρέντη,
που μόνο εγώ ήξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ζωή μέσα στο ψέμα.».
Μανώλης Αναγνωστάκης
Χρόνια τώρα η δυσωδία του βόθρου των σκανδάλων πνίγει τη χώρα. Εξεταστικές επί εξεταστικών, καταγγελίες επί καταγγελιών, δίκες επί δικών. Και τα λαμόγια, μονίμως, τη βγάζουν καθαρή.
Κάτι ο νόμος περί ευθύνης (ανευθυνότητας) υπουργών, κάτι η συντεχνιακή αδελφοσύνη των βουλευτών, κάτι τα «κονέ» με τους μεγαλοκαρχαρίες του χρήματος και των ΜΜΑ (Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης), ουδείς εκ των δακτυλοδεικτούμενων πλήρωσε.
Χρόνια τώρα, η χώρα βουρλίζεται και βουρκίζεται μέσα στο βοθρολύματα του βούρκου της ευρωζώνης και των Τραπεζών. Με τα βουλιμικά, αδίστακτα, χρυσοκωλόπαιδά τους, ρήμαξαν την παγκόσμια οικονομία, εν ονόματι του νεοφιλελεύθερου δόγματος της ασύδοτης, αδίστακτης, «αυτορρυθμιζόμενης» αγοράς. Μιας αγοράς που έγινε, με τη συναίνεση των διαπλεκομένων πολιτικών, ο άρχων του παγκοσμιοποιημένου τίποτα, των αετονύχηδων του χρήματος.
Off shore εταιρείες «πολιτικών», που μπερδεύουν το νομότυπο με το ηθικό. Πολιτικατζήδων, που είδαν την πολιτική ως μέσο πλουτισμού και εξουσίας, και όχι θεραπαινίδα του λαού.
Εταιρείες ρασοφόρων (rasadel, η κερδοσκοπική εταιρεία των καλογέρων) του διαβολικού χρήματος, Εφραίμηδων και των συν αυτοίς, που είδαν την καλογερική ως μέσον θησαυρισμού επί της γης. Πλούτος ευφραίνει καρδίαν Εφραίμ. Τι θέλει αυτό το κακόσχημο παπαδαριό, με το ράσο του καλόγερου που το αρνήθηκε, κι αντί να σώσει την ψυχή του, εμπορεύεται τα άγια των αγίων; Δεν αναφέρομαι συνολικά στους παπάδες, που με το λιγδιασμένο ράσο, αχθοφόροι της ζωής κι αυτοί, προσπαθούν να επιβιώσουν της ανάλγητης νεοφιλελεύθερης πολιτικής των κατά καιρούς Αλογοσκούφηδων.
Δομημένα, κουμπάροι, νταβατζήδες, Siemens, βατοπέδια και ρουσσοπαίδια, διάφορα και ποικιλώνυμα, βατοπαιδία πνευματικά, αναψυκτηριούχοι, φιλάνθρωποι Μαικήνες, αναξιοπαθούντων Ινδών. Επιχειρηματίες-πολιτικοί, με κότερα, πλήθος διαμερισμάτων. Δούκες της Βιστωνίδος, που παραχωρούν μέρος του λιμναίου δουκάτου τους στον αναιδή Εφραίμ-καλόγερο, πνευματικό πατέρα πλείστων όσων τρανών (πρώην, νυν και αεί). Χριστός και εωσφοράκος!
Ο κήρυκας του «σεμνά και ταπεινά», αφού κατήγγειλε «τους πέντε νταβατζήδες», ανέχθηκε - και εν πολλοίς κάλυψε- το νταβατζηλίκι των γνωστών διαβοήτων υπουργών του και πολλαπλασίασε το ήδη εκσυγχρονισμένο χρέος της χώρας, βλέποντας, καπετάνιος της συμφοράς, το καράβι να οδηγείται στα βράχια, μ’ αυτόν καπετάνιο, σαν έτοιμος από καιρό, και «κάμνοντας όμοια με ηθοποιό που όταν τελειώσει η παράστασις, αλλάζει φορεσιά και φεύγει» (Κ. Καβάφης), κατέβηκε με την κουστωδία του πρώτος από το πλοίο, αφήνοντας άλλους να αλλάξουν ρότα, ξυστά στα βράχια.
Και οι Τρισέδες και Μπαρόζο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ποιας ευρωπαϊκής και ποιας ένωσης; Συνδικάτο μαφιόζων της νεοφιλελεύθερης, ασύδοτης, ανάλγητης αγοράς είναι), σηκώνουν επιτιμητικά το δάχτυλο, μαζί με τη χοντρόπετση Μερκέλλα (που κάνει το παγώνι, για τις κατοχικές αποζημιώσεις) και δείχνουν την «αναξιόπιστη» Ελλάδα και τους Έλληνες, που στον ιδρώτα της βιοπάλης τους, τα κερδοσκοπικά κοράκια των αγορών, οσμίστηκαν καινούργια κέρδη, για τις σαπιοκοιλιές τους και τα σάπια τους μυαλά.
Και διατάσσουν οι αρχοντόκωλοι Τρισέ:
Οι μισθοσυντήρητοι, οι εργάτες, οι μικροέμποροι και οι μικροεπαγγελματίες, οι συνταξιούχοι, που όταν βγει η σύνταξη, η διεύθυνσή τους θα είναι: οδός Αναπαύσεως, Παράδεισος. Όλοι αυτοί που οικίζουν το κενό αυτής της χώρας και την οποία οιακίζει (κυβερνά, οίαξ: το τιμόνι, το δοιάκι) η διαφθορά και η διαπλοκή των ισχυρών.
Όλοι αυτοί, παρίες μέσα στην ίδια τους τη χώρα, διατάσσουν, οι χρυσόκωλοι της ευρωζώνης θα πληρώσουν από το υστέρημά τους:
Τα Bonus των χρυσοκολώπαιδων των ασύδοτων αγορών.
Τα κλεμμένα των αδηφάγων και ασυστόλων κώλων της ξεκαπίστρωτης μαφίας των μεγαλοτραπεζιτών και των σφουγγοκωλαρίων τους πολιτικατζήδων.
Τις ζουμερές απολαβές των διαφόρων διοικητών των ΔΕΚΟ και άλλων χρυσοκανθάρων.
Τη φοροκλοπή των μεγαλογιατρών και των φακελάκηδων γιατρών του ΕΣΥ και άλλων φακελάκηδων. Φθαρμένοι κι αυτοί και διεφθαρμένοι, από φθαρμένους και διεφθαρμένους και ανίκανους κυβερνήτες. «Γιατί το της όλης πόλεως ήθος ομοιούται τοις άρχουσι».
Και συ, λαέ βασανισμένε, πάντοτε ευκολόπιστε και πάντα προδομένε; Θα τα ανέχεσαι όλα αυτά;
Να σου κλέβουν το ψωμί και τη σύνταξη;
Να σε περιφρονούν και να σε θεωρούν μια ψήφο μέσα στην κάλπη; Με αντάλλαγμα ανεκπλήρωτες, προεκλογικές, υποσχέσεις;
Να σε ταπεινώνουν; Να σε λοιδορούν οι χρυσοκάνθαροι, οι λιμασμένοι για χρήμα και εξουσία; Ντόπιοι και ξένοι;
Θα σιωπάς φοβισμένος πως:
«χέσαιτο γαρ ει μαχαίσετο: έτσι και μαχότανε σίγουρα θα χεζότανε»; (Αριστοφάνους Ιππής).
Φτάνει πια! Δεν πάει άλλο! Γίνε Δήμος που την πόλη δυναμώνει (Δήμος την πόλιν κρατύνει)
Γίνε πολίτης-οπλίτης της Δημοκρατίας σου, που απαιτεί και διακηρύσσει:
«Όλοι οι πολίτες είναι ίσοι μπροστά στον νόμο: μέτεστι δε κατά μεν τους νόμους… πάσι το ίσον)»
Ήταν άστοχη, κύριε Πρωθυπουργέ, η διαπίστωσή σας, ότι χάσαμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας, λόγω της οικονομικής κρίσης. Ο Παππούς σας, ο γέρος της Δημοκρατίας, είχε πει στον τότε Πλανητάρχη, που τον εκβίαζε, «Όχι, κ. Τζόνσον».
Ο Πατέρας σας, ο Ανδρέας Παπανδρέου, είχε διακηρύξει ότι «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες».
Ο Παλαμάς βροντοφωνάζει μαζί με τους Έλληνες (όχι τους νεοελληναράδες):
«Η Μεγαλοσύνη (σ.σ. και η εθνική κυριαρχία) των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα».
Για τους Έλληνες, κύριε Πρωθυπουργέ (όχι τους νεοελληναράδες), «εις οιωνός άριστος. Αμύνεσθαι περί πάτρης». Και όχι περί «πάρτης» και αρπαχτής.
Δώστε το, να το καταλάβουν οι παγκοσμιοποιημένοι νεοελληναράδες και Ευρωπαίοι της νεοφιλελεύθερης, πια, Ευρώπης ( κάποιος πήγε να βγάλει από τη μέση τους Έλληνες. Τι έμεινε; Το γρύλισμα της ασύδοτης αγοράς)• και όχι, πια, της Ευρώπης του διαφωτισμού και των κοινωνικών κατακτήσεων.
Δώστε το να το καταλάβουν, οι άκαπνοι, βολεμένοι και πνιγμένοι στη μαστούρα τους, ποικιλόχρωμοι της Εσπερίας:
Οι Έλληνες, (όχι οι νεοελληναράδες), αμυνόμενοι,
«Χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν».
____________________
* Τσιμπουκογλάνιον: το παιδί που ετοίμαζε τον ναργιλέ του Πασά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου