Ναυπηγεία: δυστυχώς … δικαιωνόμαστε!

Τα έχουμε πει πολλές φορές, σε σημείο να κινδυνεύουμε να γίνουμε γραφικοί, ενώ δεν λείπουν και κάποιοι που θεωρούν ότι… έχουμε συμφέροντα  και τα λέμε.
Στην πιο πρόσφατη ανάρτησή μας στο θέμα  (εδώ) είχαμε επαναλάβει το πρόβλημα που υπάρχει με τα Ελληνικά Ναυπηγεία ΑΕ (Σκαραμαγκά) που δεν είναι άλλο από την πλήρη  αφερεγγυότητα του ελληνικού Δημοσίου (ποιο είναι το νέο θα πείτε, καθώς όλοι οι Έλληνες χρόνια υποφέρουν από αυτή).
Αν δεν την έχετε ήδη δει στις κυριακάτικες εφημερίδες, παραθέτουμε παρακάτω την πληρωμένη καταχώρηση της επιχείρησης:


Αν την διαβάστε, θα δείτε ότι επιβεβαιώνει πλήρως τα όσα έχουμε σημειώσει κατά καιρούς.
Για μας όμως το σημαντικό στοιχείο στην υπόθεση δεν είναι ούτε  η κρατική στάση πληρωμών  (από την οποία έτσι και αλλιώς υποφέρουμε όλοι), ούτε η ανικανότητα  τόσων υπουργικών στελεχών  (και όχι μόνο στο ΥΕΘΑ) από τότε που τα ναυπηγεία άλλαξαν χέρια.
Το σημαντικό στην υπόθεση είναι η  αφερεγγυότητα του ελληνικού Δημοσίου να τηρήσει τις υποσχέσεις του σχετικά με τη δέσμευση που είχε αναλάβει για την άρση της απαγόρευσης εξαγωγικής δραστηριότητας πολεμικών  πλοίων (η δραστηριότητα στον εμπορικό ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα απαγορεύεται ήδη έτσι και αλλιώς).  Την απαγόρευση που αποδέχθηκε η τότε  πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών  (υπουργός  Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ΓΓ Ηλίας Πλασκοβίτης) για να αποφευχθεί η πληρωμή του γνωστού προστίμου 500 εκατομμυρίων ευρώ για τις παράνομες επιδοτήσεις της δεκαετίας του 90 και εκ των υστέρων το ελληνικό κράτος ποιεί την νήσσα. Εδώ θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι το ποσό αυτό ανήλθε στο δυσθεώρητο αυτό ύψος, από τα 130 εκατομμύρια που είχαν επιβληθεί αρχικά μέσω προσαυξήσεων 10 ολόκληρων χρόνων.
Το ερώτημα είναι εάν ήταν τόσο αφελής η τότε πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών να πιστεύει ότι η πώληση των ναυπηγείων στην νέα –αραβικών συμφερόντων- ιδιοκτησία θα γινόταν με όλα τα… βάρη και αμαρτήματα του παρελθόντος (που εκτός του προστίμου περιλαμβάνει και 350 εκατομμύρια ευρώ από την άλλη… γνωστή αμαρτία του υλικού του ΟΣΕ, απλήρωτους φόρους της γερμανικής ιδιοκτησίας  και άλλα πολλά).
Προφανώς, αφελής δεν ήταν να πιστεύει κάτι τέτοιο, καθώς υπήρξε  μάλιστα σαφής δέσμευση του ελληνικού Δημοσίου για την άρση της απαγόρευσης αλλά και την διευθέτηση των εκκρεμοτήτων (υπήρχαν  πολυετείς ανέλεγκτες οικονομικές χρήσεις των ΕΝΑΕ επί γερμανικής διοίκησης, ελέω του υπουργείου Οικονομικών και των ελεγκτικών  οργάνων του).
Πως θα μπορούσε να γίνει αυτό;
Να “επιβαρυνθεί” το Δημόσιο  το αρχικό πρόστιμο, «κουρεμένο»  από τις προσαυξήσεις, εάν βέβαια δεν γινόταν τελικά δυνατό να υπάρξει επιτυχής  άρση  της απαγόρευσης, που η κυβέρνηση Παπανδρέου  μέσω του υπουργού Παπακωνσταντίνου υπέγραψε νύκτα και χωρίς καμιά διαπραγμάτευση για να βγάλει από πάνω της το πρόστιμο. Το ότι καταδίκασε έτσι τα Ναυπηγεία σε πτώχευση κανείς δεν το έλαβε εκείνη τι στιγμή υπόψη, καθώς μόνο αφελείς μπορούσαν να πιστεύουν ότι τα ΕΝΑΕ θα μπορούσαν να  επιζήσουν μόνο με ναυπηγήσεις του ΠΝ (δηλαδή κρατικοδίαιτα).
Έκτοτε δεν έγινε απολύτως τίποτε, ενώ στο μεταξύ στέρεψαν φυσικά και τα χρήματα των υπό εξέλιξη ναυπηγήσεων των υποβρυχίων.
Που βρισκόμαστε σήμερα;
Τα ΕΝΑΕ έχουν καταφύγει σε διεθνή διαιτητικά δικαστήρια για την μη τήρηση των συμβατικών υποχρεώσεων του Δημοσίου, όπου υπάρχει η –απόλυτη- βεβαιότητα ότι το Ελληνικό Κράτος θα χάσει την υπόθεση και θα υποχρεωθεί να καταβάλει αποζημιώσεις  ύψους πολλών δεκάδων αν όχι και εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ.
Επιπλέον, σε μια τέτοια εξέλιξη είναι βέβαιο ότι τα ναυπηγεία θα αφεθούν να χρεοκοπήσουν (το ότι δεν έχει αυτό συμβεί μέχρι τώρα είναι αποτέλεσμα του ότι η ιδιοκτησία τους καταβάλει ίδια κεφάλαια για να καλύψει τις υποχρεώσεις της)  με αποτέλεσμα, ανάμεσα σε άλλα:
- οι 2000 εργαζόμενοι να μείνουν στο δρόμο
- η μεγαλύτερη ναυπηγική μονάδα της χώρας να πάψει να υπάρχει, παρασύροντας μαζί της και το μεγαλύτερο μέρος της συναφούς δραστηριότητας
- τα υποβρύχια του ΠΝ να παραμείνουν μισοτελειωμένα και η σχετική τεράστια οικονομική επένδυση  κυριολεκτικά στον αέρα.
Πρέπει λοιπόν να γίνει κάτι τώρα, σε επίπεδο πολιτικών ηγετών και όχι υπουργών που αποδείχθηκαν τραγικά ανεπαρκείς, πριν αρχίσουμε και πάλι να μιλάμε για… ξένους δακτύλους που υπονόμευσαν και κατέστρεψαν την ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία της χώρας και πριν αναφερθούμε και πάλι σε απόδοση ευθυνών και μαχαίρια που θα φτάσουν στο κόκκαλο (αν και κάποια στιγμή, σύντομα κάποια ειδικά δικαστήρια για ευθύνες πολιτικών προσώπων θα πρέπει να αρχίσουν να λειτουργούν , γιατί δεν πρέπει να μένουμε μόνο στον φερετζέ με τις μίζες).
Πηγή